Publicacións
** Otro día para olvidar
Estos días no me siento nada bien. Son días en los que detestas haber nacido siendo lo que eres. Un bulto andante en la sociedad. Sin posibilidades de progresión a nivel social.
Paupérrimamente integrado en la sociedad que le rodea. Una sociedad que te desprecia solo por tu apariencia, por tu forma de ser y pensar. Una sociedad enganchada a un tren al que he intentado subir, muchas veces por recomendación de unos pocos, pero que te sale con la falsa escusa de que el vagon está completo.
Y te ves impotente, pues no sabes que mas puedes hacer para coger el tren de la vida, que hasta el mas idiota sabe coger sin dificultad. “Se tu mismo” te dicen. ¡Pero si ya soy yo mismo! le dices. “Acercate a la gente y intenta comunicarte con ellos” te vuelven a decir. ¡Lo intento pero me resulta muy difícil! Y cuando pienso que lo consigo, un día te das cuenta que esa persona, siente vergüenza de estar junto a ti ante el resto de la gente. Y ese día no te mira a la cara, no te habla, no existes. Solo existes si no hay nadie alrededor. Da igual que te comportes como una buena persona, que seas legal con todo el mundo, que ante una petición de ayuda seas tu el único o el primero que acuda en su ayuda. Todo eso no vale para nada, ya que yo sigo siendo un bicho raro, que nadie quiere tener cerca.
Perdonar si os agobio con estas reflexiones sobre mi vida, pero cuando me vuelve a suceder estos hechos, me hundo en el fango mas profundo. Tendré que recurrir de nuevo a mis grandes aliadas, las pastillas antidepresivas, para seguir viviendo. Aunque no sabes muy bien si vale la pena seguir viviendo.¡ Para seguir recibiendo los golpes que te da la vida y no conseguir progresar como persona…!
Me siento solo estos días. Solitario como un Moucho en la oscuridad de la noche. No se lo que haré este año. Supongo que me pondré a viajar solo por la geografía de Galicia adelante, buscando castros, monumentos, playas, museos…. No sé. Algo se me ocurrirá. Y acabar las noches hundido en la butaca de un cine, con tal de hacer tiempo, hasta que no tienes mas remedio que irte a dormir si no quieres aburrirte mas aun.
Hay quien te dice que utilices internet que comunicarte con un monton de gente. Os juro que lo he intentado, pero con un resultado negativo de un 99.9%. Sigo sin entender por que ni por internet soy capaz de comunicarme con la gente. Y eso que he intentado comunicarme en las redes sociales (facebook, Badoo,…). La única salvedad la he conseguido mediante A Lareira Maxica. Sea por que sea mágica o lo que sea, es la única ventana abierta a la que he conseguido acceder y comunicarme aunque sea brevemente con alguna gente.
Gracias Julio por crear este mágico blog que en multiples ocasiones me ha devuelto las ganas de vivir.
RELATO EN PRIMEIRA PERSOA ESCRITO POR: O Moucho
Colaborador habitual de A Lareira Máxica
11 comentarios feitos. Deixa o teu!!!!! :
Moucho: sabes que podes contar conmigo para o que precises e che poida axudar. Coido que a vida é moi bonita e que hai que aprender a quererse a un mesmo, ante todo, sen importar o que poidan dicir e pensar os demais. Polo que te coñezo eres unha persoa culta e chea de sentimentos, honesta, entre outras virtudes, o cal xa di moito de ti. Fíxate máis nas túas virtudes e non tanto no que che digan ou nos teus defectos. Todos temos moitos defectos, pero tamén virtudes.
Por suposto, conta conmigo e con este blog para axudarte no que poida axudarte. Pero lembra que hai que loitar polo que se quere e non deixarse asolagar polo que che poidan dicir ou pensar.
Saúdos Máxicos e MOITOS ÁNIMOS.
P.D.: Estou desexando recibir novos artigos teus. Escribes ben e quero que colabores neste blog escribindo, que SÍ QUE SABES. Non me sexas modesto. Parecerame mal que non o fagas, Moucho. POr certo: ¿cal será a túa próxima viaxe? Gustoume moito o das fervenzas do Barosa que agardo visitar proximamente.
Este realmente non é un relato. Sentíame tan mal, que como non tiña con quen compartir o meu sufrimento, decidin soltalo a quen queira leer. Son os meus sentimentos, o que me dixo o corazon nestes intres. Non hai nada ficticio. É a miña pobre vida. Hoxe pasei case todo o día tumbado no salon meditando solo.
Gracias de todos modos polas tuas palabras.
Cuantas y cuantas veces yo tambien me siento asi y ahora mismo estoy hundida.
Como te comprendo.
Biquiños meigos
PD Graciñas Julio polas tuas verbas deixadas no meu rincón
O meu galego e pesimo que lle imos a facer, pero gostame facer este exercicio contigo ainda que as veces meta a patiña ata o fondo
Moito ánimo Moucho.
Hai moitas veces que tamén me sinto así, e o peor e cando te sintes soa, sin saber a onde ir, a quen recurrir, aínda que as veces prefires estar soa, por non amargarlle a naide o día, é cuestión de caracter, je.
Que saibas, que non es o único, somos máis do que parece.
A lealtade e ser boa persoa e algo moi positivo. Seguro, que haberá quen se percate de todo o bonito que levas dentro, todo o tesouro que está en ti.
Porque estes días teño que traballar, senón vamos todos de excursión por Galicia, je...
Ao mellor un día, je, lanzo unha idea utópica, je, pero posible, temos que xuntarnos os participantes da lareira, je, e principalmente o protagonista do Blog e ................
A cuestión, Moucho, que vales moito, seguro, porque cada quen ten un tesouro no seu interior, búscao e disfruta de cada segundo da vida, o aire, o mar, sentir a propia respiración, a xente ao pasar, a brisa, o quentar do sol ou gotas da choiva...
Moucho: ánimo, todos temos algún día malo, para olvidar. Xa está, xa pasou, hoxe é un novo día. Na Lareira Máxica ninguén se pode sentir só, aquí sempre vas a atopar alguén disposto a escoitarte ¿décheste conta? A propósito, ten razón Julio, escribes moi ben.
"Aprendí que no importe lo que pase, o cuán malo puede parecer el día de hoy,la vida continúa, y mañana será mejor.".- Maya Angelou
"El infierno está dentro de ti, así como el paraíso."Osho
Moucho, veña...anímate!!! e adiante.
¡Ola Moucho!
Gustaríame dicirche as impresións que me produce a lectura deste relato: vexo unha persoa que sofre, que se sinte so, que se sinte incomprendido, que parece non dar atopado o seu lugar no mundo. Tamén vexo unha persoa que se atopa moi a desgusto consigo mesma, que ten a autoestima a rentes do chan. As pastillas poden axudarche, pero si hai algo co que non estás a gusto deberías intentar cambialo porque está nas túas mans. Por exemplo, facer un deporte axuda a liberar tensións e ó mesmo tempo fainos sentir moito mellor. Iso para o corpo, para o espírito recomendaríache o traballo altruísta. Seguramente, moi preto de onde ti vives haberá unha sede da Cruz Roja, podes facerte voluntario se tes algunhas horas libres. En primeiro lugar, vas a axudar, vas a sentirte tremendamente útil. En segundo lugar, vas a coñecer outros voluntarios/-as que son xente fantástica, do mellor que anda por este mundo. Son un par de ideas que se me ocorren, por intentalo non perdes nada. Outra idea: compra no comercio tradicional, farás amigos. Parecerache unha parvada pero non o é. Eu, fai cousa dun par de anos, empecei a ir a unha froitería e agora, cando vou por alí, faime falta, polo menos, unha hora porque me fixen amigo dos propietarios e ata me invitaron ás festas da súa parroquia. Sempre vou a primeira hora da tarde, cando non moitos clientes, para poder charlar un pouco con eles. Sonche xente moi campechana, moi agradable. Non te encerres no salón Moucho, a vida estate esperando. Cando che apeteza falar, xa sabes que estou por aquí. ¡Unha aperta dende Santiago!
Hola Alvariño. Acabo de leer o teu comentario. En canto á descripción que fas de min, deches no clavo. Agradezo as tuas palabras e consellos. Pero a pesar dos meus 35 años, teño menos independencia ca un rapaz de 10 anos. Xa me teñen recomendado o deporte, pero si ó fin e ó cabo o practico en solitario, nada cambia. A parte de eso, non dispoño de cartos para afrontar un gimnasio ou similar. Nin teño recursos económicos nin liberdade para intentar buscalos. Son prisionero da vontade dos meus país. Eles queren que siga así, porque creen que é o mellor para min. Si intento impoñer cambios, enton según eles estou tolo, enfermo. O importante é que todo estea ó gusto deles. ¡Eu o que quero é non sentirme solo! Sentirme minimamente integrado. Ter con quen falar de vez en cando ou vivir experiencias coa xente. Si puidese practicar un deporte de equipo… Pero xa dende moi pequeno, nadie quería formar grupo conmigo. ¡É o que ahi! En canto ao do altruismo, xa o pensei moitas veces, pero non dispoño de tempo, nin sei a onde acudir. Por aquí non ahí nada. Tampouco creo que saiva facer algo ou que me queiran admitir en algo. E a miña familia non quere que perda o tempo en parvadas. A parte que seguro que non valgo para eso. Considerome un inútil, que apenas ten iniciativa para saber facer un o con un canuto. Xa, xa, pode que sexa moi duro conmigo, pero si nadie cree en min, ¿vou creer eu tamen?. Por outra banda o de ir de compras, non está mal, pero como dixen moitas veces non lle caio ben á xente, polo que pasan de falar conmigo. Ata en moitas ocasións detectas noxo nos seus sentimentos hacia a ti. Algunha xente xa se ten dado conta he comentado”que raro, o camarero/a tan aberto e amable como é con todos e contigo pon una cara de noxo como si estivese amargado todo o día” Xuroche que esto xa mo teñen dito. ¡E o que ahí! Polo que puiden sacar de ti, Alvariño, é que tamen eres un tipo solitario. ¿Como é posible? Ti tes gancho coa xente. A lo menos en A lareira Maxica. En fin, o mellor é que non me respondas a este comentario que che acabo de deixar, pois non teño remedio. Para uns son parvo, para outros idiota, retrasado, mala persona… ufff. Non queiras tratar conmigo. O mellor é que morra solo sin molestar a nadie. Gracias polos teus consellos de todos modos. Vese que tes un corazón moi humano.
Moucho, non te poñas así. Todos pasamos temporadas malas, todos tivemos desenganos e aquí estamos. Non se lle pode caer ben a todo o mundo, é a verdade. Calquera cun pouco de sentido común dirache o mesmo. Eu quero tratar contigo, quero axudarche. Non dis que non te queres sentir só, pois para non sentirse só unha posibilidade que hai é facer amigos. Todo ten solución, xa verás. Tes que confiar, crer en ti mesmo, nas túas posibilidades. Crer en min, tamén. Crer nos teus amigos. Non me digas que non tes amigos, iso non vale. Julio é amigo teu e el só vale por unha ducia.
O do deporte dicíacho porque é moi bo para a mente facer deporte. Eu teño dúas bicis, unha de montaña e outra estática, e síntome ben cando pedaleo unha hora. Ademais, venme de marabilla queimar calorías porque son un adicto as galletas Maria e os flans Dhul.
O traballo altruísta tamén é bo, axuda a ver máis alá dun mesmo. Preto de ti, a non ser que vivas en Disneylandia, ten que haber alguén que precise da túa axuda. Por exemplo, os voluntarios da Cruz Roja acompañan a xente que está hospitalizada e non ten que na visite. So hai que facer compañía, tocar o timbre cando sexa necesario que veña a enfermeira e axudar coa merenda. Xa sabes, pelar a laranxa, botar o sobre do descafeinado no leite, quitarlle a tapa o iogur,... Non é difícil, ti mesmo poderías facelo, poderías sentirte útil. Non digas que non, pénsao. Non te sintas un tipo raro, agora xa non hai ninguén raro. A sociedade é moito máis aberta. Non viches as fillas góticas de ZP, pois aí as tes, con Obama coma se fose o día de Halloween. Vale, catro, os de sempre, criticáronas. ¿E qué? Non pasa nada.
Anda, faime un pouco de caso, un pouquiño nada mais, non che pido tanto. Ademais, vouche dicir o meu segredo: se amable e sorrí. Hai moita xente soa, moitísima, e tamén moita xente deprimida. Onte, si, onte mesmo, lin un artigo de Rojas Marcos, creo que é psiquiatra, no que dicía que o mal máis grande da nosa sociedade é a depresión. Por suposto, non se cura dun día para outro, pero aquí estamos os da Lareira para apoiarte. ¡Saúdos Moucho e unha forte aperta dende Santiago!
agradezo as tuas palabras pero a vida non é tan simple cando lle caes mas ós demais. Esta semana na miña parroquia suicidouse un paisano, xa maior el. Non o coñecía pero seica pasou moitos anos amargado.Ó final atopou un modo facil de deixar de sufrir.
Moito me gustaría axudar á xente pero xa che expliquei que non está ó alcance da miña man, por aquí non temos nin cruz roja nin nada semellante. E por riba a miña familia non o aprobaria. Estou coas mans atadas. Tampouco creo que me acepten. Se ti me coñeceses dirias o mesmo. A Julio coñezoo de hai moito tempo pero apenas tiven contacto con el. A parte del non teño contacto con nadie mais. Xa ves, con 35 años son un fracasado. Sin independencia economica, nin familiar. E inda por riba caiolle mal a moita xente, que sempre acaba por decir que son unha mala persoa, porque non sigo o seu xogo de zalamería e pelotilleo. Por favor non me respondas desta vez. É mellor deixar este tema nun silencio do mais profundo. ¡que corra o aire! Para un moucho coma min o mellor é desaparecer no medio da noite sin que nadie se entere. Non se perde nada. Gracias de todos modos.
Alvariño: en serio, Non me contestes. Olvidate de min. Xa bastante mal me sinto estando solo, como para escarbar na miña penosa vida
Publicar un comentario