Publicacións
** Un teléfono que nunca chegou a sonar
Eu non son Julio. Tampouco sinto un fervor especial por Diana Palazón. Pero coma el, tamén eu esperaba unha chamada por San Valentín. E tamén coma no seu caso, non chegou.
A decir verdade, levo case 4 meses esperando esa chamada. E a decir verdade tamén, non sei porque pensaba que, se non se producira antes, se ía producir agora.
Primeiro foi polo meu cumpreanos. Despois polo Nadal. Máis tarde esperaba que os Reis se lembraran de min. Pero nin Papá Noel, nin os Reis nin ninguén me fixo o regalo que esperaba. Máis tarde chegou unha data importante. Agora San Valentín. Da igual o día que sexa. Tanto ten que sexa luns ou venres. Eu vivo colgada do móvil. Pero a chamada non chega.
Certo que eu fun a que che pediu que non chamaras. Máis nunca pensei que foses tan obediente.
Será certo aquelo que din de que nunca hai que facer caso a unha muller porque sempre di o contrario do que pensa?
A ver se eses correos que circulan por aí a cotío e que eu sempre pensaba eran obra dalgún retrógrado machista van ser certos.
Non entendes que cando decimos que non as veces queremos decir si? Que cando che digo que te odio, as veces o que quero decir é que te quero? Non comprendes que teño tanto medo coma ti? Que por moito que fale de tonterías, so o fago para que non se note tanto que evito falar dos temas importantes?
Non entendes que teño tanto medo de que me fagan dano coma ti? Que me costa tanto falar de min, como a ti falar de ti?
Non entendes que o único que teño de valor son os meus sentimentos, e que se permito que calquera xogue con eles, permitiría que xogaran co máis preciado que posúo?
Non comprendes que so pretendía chamar a túa atención? Que so quería que me quixeras?
Non o entendes?
UN ARTIGO ELABORADO POR: María
Colaboradora habitual de A Lareira Máxica
10 comentarios feitos. Deixa o teu!!!!! :
María: ánimo, búscate alguén que realmente te queira. Non pode ser que nin se acorde de datas tan importantes. Mereces ser feliz e non sufrir por amor. O outro día non sei onde lin, creo que falando dos malos tratos, que QUEN TE QUERE BEN nunca te fará sufrir por amor. Xa sei que é moi xeral a afirmación, pero cando esta situación se repite moi a miúdo, coido que pode levar moita razón.
Espero que este sea un relato e non unha folla do teu diario persoal. Si é un relato gustoume, notase que sabes transmitir. Si é o segundo caso, tranqui, xa ves que na lareira sempre haberá quen te anime. Agora é carnaval. Sae coas tuas amigas e como dí Julio: Carpe diem.
Pois si eu fora ti, collía o teléfono e facía a famosa chamada ¡xa! Porque esa é a única maneira de arranxar esa relación ou de rompela definitivamente. Eses catro meses poden ser unha eternidade ou un instante, de vos depende. O que non se debe facer é botar a perder unha relación por malentendidos tipo digo "non" cando quero dicir "si". Non se pode caer neso porque o que está en xogo é a nosa felicidade. Trata de falar con él, non teñas orgullo. ¿Qué perdes? Nada. ¿Qué podes gañar? Moito.
É un relato Moucho. Inspirado na vida real, no que nos rodea, pero relato. Non escribo diarios. Nunca o fixen. Non sei moi ben porqué. Igual me diches unha idea.
Mariam, coma case sempre, tes razón. Eu nunca sería tan imbécil como para deixar que o puñetero orgullo me impedise ser feliz.
De todos modos, cando a narradora do relato (:P) decidiu deixar a relación, supónse que foi por algo máis que por malentendidos. Non sabemos a súa idade, como tampouco sabemos moitas outras cousas, pero seguro que non ten 15 anos. Logo se a deixou foi por algo, algo importante polo menos para ela. A quen lle tocaría mover ficha agora sería a él, en caso de importarlle algo. Se non o fixo .... hai silencios que din moito máis que moitas palabras, non che parece?
Ahh, Moucho, esquencíuseme decirche que iso de "Chama as amigas e sal con elas", é algo que queda moi ben. Díchesme unha gran idea de novo.
Lástima que as amigas teñan a súa vida, os seus noivos, os seus maridos, os seus fillos, e non vaian poder quedar hoxe.
Cachissss!!!!
Con esta ironía so pretendo facerche entender que non eres o único que vive certas cousas. O outro día Mariam foi un pouco dura contigo, pero é que ás veces merécelo eh. Pensas que os demáis temos unha vida social da h.....? Pensas que para todos excepto para ti é tan fácil descolgar o teléfono e conseguir que aparezan 50 amigos de debaixo das pedras ou que?
Non te confundas de novo, volvemos ó mesmo de sempre, non sei a túa situación persoal, pero moitas das cousas das que te queixas, son as mesmas que nos rodean a todos os que temos unha mesma idade.
María, non é cuestión de levar ou non razón. Eu soamentes dou a miña opinión e opinións hai tantas como persoas.
Pensei que se trataba dun problema de comunicación pero xa vexo que hai máis cousas.
Efectivamente, hai silencios ben explícitos pero este "relato" merece unha análise detallada. A narradora do relato decidiu deixar a relación polas causas que foran, non fai falta entrar en detalles. O caso é que para ela era unha razón importante. Ben, a rapaza deixa a relación e dille ó rapaz que non a chame e, sen embargo, ela leva agardando catro meses por unha chamada del. Máis ou menos é así, ¿non?
A rapaza sigue querendo ó rapaz, eso creo que está claro. E o rapaz..., ¿qué sería del? ¿cómo se sentiría cando se terminou a relación: aliviado, desenganado, triste, confundido?
Pois, como a telepatía non funciona neste caso o mellor vai ser é o teléfono. ¿Quén sabe o que pode pasar? Ó mellor a relación está acabada pero, aínda así, ¿non poderían estes dous conservar unha amizade?
A narradora non lle dixo que non a chamase, a narradora rompeu a relación, despois de intentar falar con el por activa, e por pasiva. Despois de facerlle saber, moitas veces, como se sentía.
Que como se sentiría o rapaz cando ela tomou a decisión definitiva??? Eso nunca se saberá, porque a protagonista de relato é ela. Je je.
Bromas a parte, entendo o que queres decir Mariam. Cando unha relación, do tipo que sexa, remata, nunca hai un so culpable.
Pero como acostumo a decir sempre, eu so ensino unha cousa e porque me pagan por ilo. Non vou ir decíndolle a alguén de 35 anos como ten que vivir a súa vida. Se el pensa que encerrarse en si mesmo, non falar de como se sinte, etc etc etc, é a solución... pouco podo facer eu.
Eu so direi que fixen o posible por salvar a relación. Antes, e despois de deixalo definitivamente.
Que non sei como se sinte el cando se mete na súa cama polas noites, pecha a porta e apaga a luz. Pero o que da a entender é que se sinte aliviado, moi aliviado. Como me dixo un amigo, paréce que lle fixen un favor.
Creo que levo demostrado ó longo do tempo que levo escribindo na Lareira, que son unha persoa coa que se pode falar. Non discuto que puidese sentirse triste, defraudado, enganado e incluso dolido. Non digo que non, pero de pouco me sirve todo iso, se a min non mo fai saber.
Sobre a amizade. Sería o ideal. Gustaríame moito. Pero hai cousas que doen moito Mariam. E non é este o lugar para falar delas. Que ó final, entre uns temas e os outros, vai acabar convertíndose esto no consultorio sentimento-psicolóxico do doutor Torres.
Cando alguén con quen tiveches o grado de intimidade e confianza que se supón entre unha parella, non se acorda de preguntarche en 4 meses como estás (falando de cando en cando con el), a min so me da a entender unha cousa: que estaba no certo cando tomei a decisión que tomei.
Hoxe teño o día, ou a noite, nostálxica e mirade onde vin parar. A un artigo de fai dous anos. Nada menos!!!!
Pero, carajo, que ben escribía daquela eh. A verdade é que o boto de menos.
Paseino ben léndome.
Por certo, tampouco este San Tontín houbo chamada.
Eu, ás veces, tamén me "releo". Non sei a onde foi parar a miña creatividade... Voulle ter que rezar a San Antonio, que ademais de mozos, tamén atopa obxectos perdidos. Ademais, seica fai 13 miragres ó día. Un verdadeiro santo, si señor. Franciscano, para máis datos.
Publicar un comentario