** Ser periodista

Onte falaba cunha boa amiga coa hai tempo que non tiña o pracer de conversar. Ela é periodista. Unha bonita profesión. Todos sabedes que é ser peridista. Prensa, radio e t.v. son as saídas máis habituais dos licenciados en xornalismo.

Traballar nun informativo coma presentador ou reporteiro, facer un programa de radio ou tele, currar nun xornal, nun gabiente de prensa dunha empresa ou institución, levar adiante labores de producción televisiva ou radiofónica.....son algunhas das posibilidades laborais dos xornalistas...

O que non todo o mundo coñece é a dureza das condicións laborais e económicas, o stress.... Contratos en precario e que se van renovando periodicamente, fomentando unha explotación fraudulenta amparada por quen non debía. Traballar sabendo a que hora entras, pero non a que hora saes....

Un xornalista, en moitos casos, non pode dicir que as fins de semana descansa. Se desempeña a súa profesión nun xornal, librar un fin de semana é algo maravilloso. O normal é librar cada 15 días, pero non tódalas fins de semana.


Chegados a estas alturas a algún de vós ocurriráselle dicir que ós xornalista páganlles moi ben....Pois sería mentira se pensades iso!!! Salvo que sexas un Gabilondo, un José Ramón de la Morena, ou unha desas estrelas que todos coñecemos, os restantes van cobrar un salario baixo, e se levas poucos anos, pouco máis do salario mínimo. É certo.

Os empresarios xornalísticos empregan a lei da oferta e da demanda. Algún chegou a dicir que "o kilo de periodista vai barato porque hai moita demanda é pouca oferta" e que, ó fin e ó cabo, van currar do que lles guste...como se o normal fose traballar do que non che gusta. O normal sería precisamente, facer o que a ti che gusta e para o que estudiastes unha carreira universitaria catro ou cinco anos......

O comentario desta lei da oferta e da demanda ten reminiscencias escravistas e recorda á época feudal e ós señores que explotaban ós vasallos. Desgraciadamente, non está moi lonxe da realidade.


Teño amigos xornalistas, dos que podo asegurar que están moi ben preparad@s e valen para ser xornalista. Sen embargo, a súa enorme valía, está inxustamente desaproveitada. Outros malviven debido á escasa remuneración económica e a dichosa lei da oferta e da demanda. Outros son víctimas por culpa de que en certas empresas prime o compoñente "Fenosa" (non ía ser menos esta profesión....)...En definitiva, que se están a aproveitar da xente que empeza, e da que necesita ter ingresos económicos a toda costa para vivir (algunha con vintetantos anos ou con cargas familiares), a costa de remunerarlle o seu traballo moi moi mal.

Existe tamén outro motivo non menos importante: os medios de comunicación presumen de obxectividade e imparcialidade, de non posicionarse cun partido político ou con outro. Mentira!!! E senón probade a ler calquera día os xornais "El Mundo" e "El País" . Dúas ideoloxías políticas completamente distintas.

E se prefiredes probar sorte na t.v. dous claros exemplos son "Antena 3" e "Cuatro". Exactamente igual que o exemplo anterior.

Traballar nos medios supón moitas veces tragar, mal que pese, coa ideoloxía política dese medio, porque se ti vas por libre corres o risco de irte á rúa... Digamos que nunha gran parte dos medios pasa iso. E nos que non pasa é porque non están aliados cos políticos de turno, non reciben subvención, son medios pequenos e, é bastante probable, que se non teñen cartos para autofinanciarse acaben pechando....

Logo tamén está o fenómeno migratorio ás grandes cidades, ou senón traballar en calquera outra profesión con tal de ter cartos. ¡ Qué triste e inxusto!


Por último, hai que engadir o compoñente stress no traballo diario. As présas, os agobios, as presións.....Todo é moito máis difícil do que parece. Para facer un informativo, unha noticia,.... hai que pasar por momentos que non se ven pero que acontecen. E ese esforzo non sempre é recompensado na súa xusta medida. E ten efectos secundarios, cual medicamento, na propia saúde do xornalista.

Remato: a tódolos meus amigos xornalista, ánimos compañeir@s, que vos valedes moito. O problema non é voso, é cuestión de sorte, e que os empresarios vos valoren ben económica e profesionalmente, amén de deixarvos traballar con liberdade ideolóxica.

A to@s MOITA SORTE, compañeiros!!!!!