mércores, 23 de setembro de 2009

** ¿Por qué se gritan las parejas cuando se enfadan?

Un día un hombre sabio preguntó a sus discípulos lo siguiente:
-¿Por qué la gente grita cuando está enojada?
Los hombres pensaron unos momentos:
-Porque perdemos la calma -dijo uno.
-Por eso gritamos -dijo otro.
-Pero, ¿por qué gritar cuando la otra persona está a tu lado? ¿no es posible hablarle en voz baja? -preguntó el sabio.
Los hombres dieron algunas respuestas pero ninguna de ellas agradó al sabio. Después, él les explicó lo siguiente:
-Cuando dos personas están enojadas, sus corazones se alejan mucho. Para cubrir esa distancia deben gritar para poder escucharse. Cuanto más enojados estén, más fuerte tendrán que gritar para escucharse uno a otro a través de esa gran distancia. ¿Qué sucede cuando dos personas se enamoran? Ellos no se gritan sino que se hablan suavemente porque sus corazones están muy cerca. La distancia entre ellos es muy pequeña. Cuando se enamoran más aún ¿qué sucede? No hablan, sólo susurran y se acercan todavía más. Llega un momento en el que no necesitan ni siquiera susurrar, sólo se miran y eso es todo. Así sucede cuando están cerca dos personas que se aman profundamente.
Finalmente, el sabio dijo:
-Cuando discutan con alguien no dejen que sus corazones se alejen, no digan palabras que los distancien todavía más, llegará un día en que la distancia que los separa sea tan grande que ya nunca más encontrarán el camino de regreso.



RELATO ANÓNIMO ENVIADO POR: mariam
Colaboradora habitual de A Lareira Máxica

3 comentarios feitos. Deixa o teu!!!!! :

O Moucho dixo...

Hermoso relato. Una romantica explicación. No tengo palabras.

sonia dixo...

Encántame o relato, vai, pero sen embargo se o teño que por en práctica, as veces resultaríame difícil.

Pero certo é, cantas veces, falamos demáis, sen percatarse do que dicimos, nun momento de enoxo e as veces fai que se creen situacións complexas de resolver. Aínda que facendo unha reflexión máis profunda, as veces doe máis o silencio, que te ignoren, a que alguén te berre, porque iso quere dicir que contas.

Vai, sempre remato pensando que todo ten unha dobre perspectiva, segundo como o vexan. Quizá as situacións non son tan complexas, ao mellor somos nós quen as facemos complexas.

Boa día

Alvariño dixo...

Un relato moi bonito, si. O que pasa é que nalgúns casos tamén o silenzo é terrible, tamén se pode ferir moito coas palabras sin recurrir ós berros. En canto a que todo ten unha dobre perspectiva, como di Sonia, hai un conto de Jorge Bucay que trata diso, teño que mandalo á Lareira. Saúdos!