** O gato está triste e azul: 2. "Mimosín Caricias"

- O gato está triste e azul, gordo, e por riba, respira con dificultade.
-Vai haber que capalo.

Non vos estrañedes, onde eu vivo, ós gatos con tendencias fuxitivas, é dicir, demasiado fogosos, logo lle aplican a cirurxía, amputación, baixo anestesia, eso si, É un método terapéutico drástico, abofé que si, córtase polo san. Como todo nesta vida, ten que ter as súas avantaxes e as súas desvantaxes. Pois, os gatos aplácanse e non sei si vivirán mellor, pero si están máis tranquilos. O tema da calidade de vida dos felinos domésticos é tan complexo que tiven que adicarlle moitas horas de reflexión, qué fará máis feliz a un gato gordo, un prato cheo de sardinillas Rianxeira ou unha femia disposta, (podedes opinar). Dado que o autor deste relato son eu, recórdovos que estamos ante o caso dun gato con tendencias bulímicas, de aí a súa obesidade, e alérxico ó polen a tratamento con un antihistamínico que lle provoca un gran aumento do apetito. Os instintos son os instintos, depende, todo depende. Tiven gatos, nos seus encontros amorosos a femia é quen decide cando e con quen. Non sei si saberedes que o pene dos gatos ten unha especie de púas, de verdade, eu tamén quedei pasmado cando me enterei, obviamente, esta particularidade da anatomía do macho á femia prodúcelle molestias, pois, pese a todo, fan o acto un montón de veces, elas son incansables, eles tamén.

O meu caso é peor, polo menos, máis delicado. Todo empezou pola miña culpa, deixeime levar, pensei que “si” e foi que “non”. Non se lle poden pedir peras ó olmo, é así de sinxelo. O olmo da sombra no verán, e se me apurades, leña no inverno, pero peras nunca, nin sequera unhas míseras landras, castañas tampouco. Sábeo todo Díos. Eu tamén o tiña oído, pero, coma sempre, non me chegou con oílo, tiven que experimentalo. Cómo ía a lembrar o conto do olmo, era case imposible, estaba cego, atoleirado, sentíame gato, gato gordo, gato a fin de contas. Ela non me elixeu.

Como as desgracias nunca veñen soas, despois pasoume o que me pasou. O mal de amores xa era bastante fastidiado pero o outro tema..., pequeno Yo sempre tan disposto e agora... ¡unha somatización!, claro. Nembargantes, eu tamén teño as miñas dúbidas, o mal de pequeno Yo inda pode ser algo vírico, dígovolo eu. O outro día, vindo de traballar, escoitei na radio o caso dun fulano que estaba coma min, completamente desganado, e mellorou tomando un medicamento, si, xa me lembro, tomou Energisil. A muller que o contaba estaba encantada, pareceume outra incansable. Non podo evitalo, a industria farmacéutica prodúceme receo, anuncian o Frenadol na tele e toda a poboación pilla a gripe, non sei..., o mesmo pasa coa Lizipaina, so que neste caso doe a gorxa. Con estas lerias pasei un par de semanas moi preocupado, pequeno Yo seguía sen reaccionar e eu xa non sabía qué facer cando, unha maña de domingo, atopei no xornal un anuncio interesante “Maxia negra, gran profesor Txupa-kar-tuzz, soluciona todos os problemas”. Quíxenme asegurar antes de ir a consulta:

-¿De verdade, de verdade soluciona vostede todos os problemas?
-Sí todos. Primer día traer 50 euros.
-Conte comigo señor Txupa-kar-tuzz.

Esa mesma tarde visitei ó profesor. Encontroume mal, moi mal, seica necesitaba unha boa limpeza, andaba con moita enerxía negativa, moi mal karma. Díxome que me facía falla unha renovación interior. Como non tiña 200 euros, e o bruxo non aceptaba tarxetas, a limpeza quedou pendente para o seguinte domingo. Luns conteille todo a Juanjito.

- Estás tolo Alvariño, para qué lle vas pagar ó Txupa ese. Vaiche boa, non sexas impulsivo e déixame a min. Xa está, non se fale máis, xa me encargo eu de contarlle o teu problema a Anita, a mulata que traballa no club “As sereas”, seica é filla dunha santeira e xa verás como coñece algún remedio para o teu problema.

Ós poucos días chegou Juanjito coa nova, Anita xa lle dera a solución para o mal de pequeno Yo. Acordamos poñer en práctica o remedio o venres pola noite. Juanjito dixérame que o esperara na miña casa. Inda non deran as 12 cando se presentou na porta cunha bolsa do Alcampo nunha man e outra máis pequena, da perfumería Yves Rocher, na outra.

-¿Qué traes aí?-preguntáralle ansioso.
-Non sexas curioso Alvariño e tira para o cuarto de baño.

Juanjito deixou que a bañeira se enchera ata a metade, logo sacou da bolsa do Alcampo unha botella de lixivia Neutrex Futura e verteu un chisco na auga, despois sacou da outra bolsa unhas cantas follas de loureiro, dous dentes de allo, unha rama de perexil e unha ramiña de oliveira.

-Xa está Alvariño, agora teste que lavar nesta auga e cando remates, volves a encher o baño, pero desta volta, en vez de lixivia, bótaslle un chorro deste suavizante -dixérame Juanjito mentres sacaba unha botella Mimosín Caricias da bolsa do Alcampo.
- ¿Lavo tamén a cabeza Juanjito?-preguntáralle eu.
-Sí, tamén, fai como che digo e xa está. Logo temos que ir ó club que Anita seica che vai rematar o traballo. ¡Veña, báñate xa!

Laveime un pouco impresionado, eso si, que era a primeira vez que confiaba na maxia cubana para resolver os meus problemas. Naqueles momentos aínda ignoraba o poder de Anita, porque Anita ten poder, moito poder, pero moito, moito, moitísimo. Aquela noite curou a pequeño Yo e xa nunca máis me volvín a sentir gato gordo, nin me volvín a fixar nos anuncios da radio. Anita fíxome un milagre por 100 euros, os outros 100 gastoumos Juanjito en copas. En fin, aforrar non aforrei nada, pero valeu a pena, si señor, da gusto saber gastar, como me gusta ser un consumidor concienciado e responsable. Aquela noite solucionei parte dos meus problemas, pero aínda me quedaba o peor deles, Rosa. Anita díxome que este problema tiña que solucionalo eu, pero que contara con ela, que me ía apoiar. E así foi como, moi o meu pesar, gardei os recordos de Rosa na carpeta dos amores imposibles e logo arreboleina para riba do roupeiro para non tela ó alcance da vista.


Alvariño
Esta obra está baixo unha licencia de Creative Commons

---

Relato elaborado por: Alvariño
Gran Colaborador de A Lareira Máxica