Publicacións
** O recuncho literario...¿Qué pasaría? M. Benedetti
¿Qué pasaría si un día
despertamos dándonos
cuenta de que somos mayoría?
¿Qué pasaría si de pronto
una injusticia, sólo una,
es repudiada por todos,
todos los que somos, todos,
no unos, no algunos, sino todos?
¿Qué pasaría si en vez de
seguir divididos nos
multiplicamos, nos sumamos
y restamos al enemigo que
interrumpe nuestro paso?
¿Qué pasaría si nos
organizáramos y al mismo
tiempo enfrentáramos
sin armas, en silencio,
en multitudes, en millones de
miradas la cara de los
opresores, sin vivas,
sin aplausos, sin sonrisas,
sin palmadas en los hombros,
sin cánticos partidistas,
sin cánticos?
¿Qué pasaría si yo pidiese
por ti que estás tan lejos,
y tú por mí que estoy tan lejos, y ambos por
los otros que están muy
lejos y los otros por
nosotros aunque estemos lejos?
¿Qué pasaría si el grito
de un continente fuese
el grito de todos los continentes?
¿Qué pasaría si pusiésemos
el cuerpo en vez de lamentarnos?
¿Qué pasaría si rompemos
las fronteras y avanzamos
y avanzamos y avanzamos
y avanzamos?
¿Qué pasaría si quemamos
todas las banderas para
tener sólo una, la nuestra,
la de todos, o mejor
ninguna porque no
la necesitamos?
¿Qué pasaría si de pronto
dejamos de ser patriotas para
ser humanos?
No sé... me pregunto yo:
¿Qué pasaría...?
¿Qué pasaría..?, UN POEMA DE: Mario Benedetti
3 comentarios feitos. Deixa o teu!!!!! :
Pasaría que sería estupendo. ¿Qué vai pasar? O de sempre. Oxalá isto tivera solución. Eu, ós vinte anos era a persoa máis idealista do mundo, agora… son unha das máis desenganadas. É moi duro ver que os cartos compran case de todo. Poderoso cabaleiro e don diñeiro. Ata os matrimonios por interese parecen máis sólidos, “por interés me quieres Andrés”. O que é unha verdadeira mágoa é que no Corte Inglés non vendan a cultura a peso. Venden libros, iso si, pero da unha lata lelos… O mellor era chegar o mostrador dos embutidos e dicirlle ó dependente: “ un xamón de pata negra e 200 gramos de historia de España, 150 de xeografía, 100 de bos modais, 100 de ortografía, e 150 de matemáticas elementais, (andar contando polos dedos queda moi mal). E logo, pola semana, no sándwich de pan sen corteza ir metendo materia. Ñam… ñam..., ¡así calquera!, entre loncha e loncha de xamón poderíaselle botar un chisco de xeografía. Alá vai, un grolo de tinto del Duero, reserva, e para baixo. É que os científicos non serven para nada, isto si que sería un invento de proveito, unha auténtica revolución gastronómico-neurolóxica. ¿Non din que hai que aprender disfrutando?
Moi bo o poema e estou dacordo contigo Mariam.
Un mundo así sería perfecto, pero bueno, supoño que é impotante soñar, intentar alcanzar utopía, así o mellor algún día podemos aspirar a algo polo menos...
Non sei, cando eres máis novo, tes moitas ilusións e pouco a pouco as perdes e non entendes nada de nada o case nada.
Ogalla estívesemos nun mundo cheo de diferentes cores, pero onde ante todo reine a xustiza o amor e a paz. Onte ante todo importe a persoa e a humanidade e os cartos non sexan unha prioridade.
Ogallá cada día a nosa natureza non fose prexudicada por tanta contiminación e sobre todo polo egoísmo do home.
Ogallá cada un de nos, uns máis e outros menos medrásemos en persoas, en humanidade, ogallá dar de corazón fose o máis importantes.
Seguro que habería máis sorrisos.
Tamén caberías as direntes opinións e os problemas pero nun mundo máis sensato onde as persoas fosemos ante todo persoas.
Supoño que haberá que aspirar a sementar algo se é posible para que algún día, non sei cando, fose cambiando este mundo para mellor.
Sen embarga, qué triste, pero teño un sentimento de pesimismo a pesar de todo. Se continuamos así, nos mesmos acabaremos con nos mesmos. Supoño que si o mundo continua en pe, é porque todavía hay moita xente con moito amor e ganas de loitar en positivo.
Tamén creo que nacemos con moi bo fondo, pero que polo camiño moitas veces nos deixamos levar por camiños pouco adecuados.
Bueno, supoño que a persar de todo, de vez en cando está ben soñar e loitar por un mundo mellor, ou por unha utopía.
Non podo estar máis dacordo coas cousas que ambas apuntades. Xa o teño falado con vós.
Cantas verdades dicides: Opino igual. Está claro que os intereses creados, o egoísomo, a envidia, a hipocresía, o cinismo deberían ser valores repudiados, pero non é así. E debería selo.
Cando un se sinte máis a gusto, máis persoa, máis humano é cando da máis do que recibe. Porque o que dá tamén recibe moito do outro, aínda que non sexa nada material, si é espiritual. E iso é moi moi importante.
Hai uns meses Nacho de La Fuente (La Huella Digital) e Guillermo Pardo reflexionaba (Migramundo) reflexionaban en torno a si ¿compensa ser honrado? Como persoa humana sempre compensa. Ó marxe de posibles matizacións e circunstancias que poidera habelas.
Nada te fai sentir máis feliz que estar en paz contigo mismo e cos que te aprecian. Iso é IMPAGABLE.Lástima que ser honesto sexa visto como un "bich@ rar@"
Publicar un comentario