** SABOREANDO....Bizcoito de Laranxa

---

SANXENXO. Mary Camiña

---

Invítovos a preparar un bizoito, desos ricos, ricos e que nin teñen aditivos artificiais, nin grasas e por riba rico en vitamina C, que coa cantidade de resfriados que hai boa falta nos vai facer.

É moi sinxelo, só necesitamos 4 ovos, a poder ser desas galiñas que soen estar no rural, no corral das nosas avoas, e tamén no pasado: na nosa infancia; esas galiñas que sempre andaban a esperruñar e que se desfacían a cacarexos cada vez que poñían un ovo, como decindo "Aquí estou eu, unha galiña de verdade, que pon os mellores ovos do corral", e dalí a pouco cacarexaba outra que parecía retrucarlle:"Tí porás bos ovos pero mellor ca os meus non son". Ai!, que tempos aqueles, nos que ainda había ovos de verdade...Mimá! Xa cáseque falo como unha galiña... Pero sigamos coa receita.

Precisamos tamén 200 grs. de azucre, só o azucre, non fagades como o meu pequeno axudante, que a primeira vez que me axudou pretendía botarlle o papel da bolsa para que lle dese consistencia..., estos nenos... 125 grs. de fariña de trigo, desa mesma que venden en calquer supermercado e apta para o consumo humano, non me vaiades usar fariña de millo que por moi refinada que sexa non sae o bizcoito como ten que sair. E por último, unha laranxa, enteira, desas de zume, sen pepitas; a ver..., vale a de pepitas, pero entón teredes que sacarllas porque senon amarga.

Poñemos o forno a quentar, por riba e por baixo a 250 grados.
Collemos dous recipientes, nun botamos as claras dos ovos e noutro as xemas.
Reservamos as claras e sobre as xemas botamos o azucre, batimos con xeito, máis ben para non ensuciar moito, e engadimos a laranxa triturada; sí, triturada, toda, enteira, con monda e todo; se non tendes con qué triturala tamén vale engadir a monda relada e o zume. Remenxemos, sen bater, e reservamos.
Agora, cun batidor manual ou coa batidora, levantamos as claras. Ui! Perdoade, esto pode dar lugar a confusións, xa que os profanos da cociña igual intentan levitalas claras e non é iso. Refírome a que temos que batelas claras hasta que estén a punto de neve forte, é decir, que se poñan brancas, brancas, e que ao darlle volta ao recipiente as claras non caian; se vedes que van cair non sigades dándolle volta ao recipiente!, eu aviso, que despois non quero que me veñades decir que non dou ben as indicacións,...

Chegado a este punto, hai que engadir as claras xa a punto de neve ao preparado que tiñamos feito coas xemas, e mesturamos amodo para que o bizcoito quede esponxoso.
Como vedes non leva levadura nin en pó nin da outra, por iso vos dixen que era sen aditivos artificiais.

Por último, collemos un molde, fregámolo con manteiga, só pola cara de dentro!, e espolvoreámoslle un pouquiño de fariña.

Collemos a masa do bizcoito e botámola no molde. poñémolo no forno a 200 grados, encendido só por baixo. Estará listo cando ao espicharlle un escarvadentes, éste salga seco e sen masa pegada.

Sérvese frío e adornado cun pouqiño de azúcre moido.

Xa veredes como vos gusta, se cando o fagades, non vos sae esponxoso, non deixedes de volver intentalo, como cáseque todo nesta vida, para mellorar hai que seguir intentándoo, non darse por vencido.
Por certo, olvidáronseme dous ingredientes fundamentais, que o fagades con moito cariño e bo humor; as cousas así feitas sempre saben mellor.