** UN MOMENTO PARA A POESÍA

Hoxe quero recordar a un poeta que case sempre pasou desapercebido na nosa literatura, pero que en realidade foi tan importante coma a nosa Rosalía de Castro. Convirtese no representante mais importante da poesía de Vangarda non so en España sinon en Europa. Con Manuel Antonio, surge una nova poesía galega, mais acorde coa modernidade da época, rachando coa poesía romantica e sentimental, que tanto abundaba do seu tempo.

En memoria a este poeta rianxeiro que morreu tan novo, aquí vos deixo un poema del, que tanto me chamou a atención. Debo confesar que costame moito interpretar a poesía de Manuel Antonio, pois está cargada de simbolismo pero este poema sempre me apasionou.


SÓS

Fomos ficando sos
o Mar o barco e máis nós.

Roubáronos o Sol
O paquebote esmaltado
que cosía con liñas de fume
áxiles cadros sin marco

Roubáronos o vento
Aquel veleiro que se evadeu
pola corda floxa do horizonte

Este oucéano desatracou das costas
e os ventos da Roseta
ourentáronse ao esquezemento
As nosas soedades
veñen de tan lonxe
como as horas do reloxe
Pero tamén sabemos a maniobra
dos navíos que fondean
a sotavento dunha singladura
No cuadrante estantío das estrelas
ficou parada esta hora:
O cadavre do mar
fixo do barco un cadaleito

Fume de Pipa Saudade
Noite Silenzo Frío
E ficamos nós sos
Sin o Mar e sin o barco
nós.

---

OPINIÓN ENVIADA POR: O Moucho
Colaborador habitual de A Lareira Máxica