<> Un precio incalculable

En efecto: "no hay dinero para comprar ciertas cosas", que se diría en castelán. Os que me coñecedes xa sabedes que, a parte de xornalista, tamén son traballador social. E esta última é a profesión que exerzo na actualidade (agardo voltar ó mundo de xornalismo como colaborador). Pois ben, ser traballador social ou asistente social -anterior denominación- conleva traballar en contacto directo coa xente con problemas, prestarlle información, orientación e asesoramento, o cal constitúe para min unha tarefa moi gratificante. E non por reiterativa resulta menos gratificante. ¡¡Non!! Precisamente deste aspecto é do que quero falar hoxe. Do outro, o das funcións dun asistente social, falaremos noutra ocasión.

A miña primeira visita a domicilio que efectuei foi para ver a unha muller que vivía sola, enferma de cáncer, postrada nunha cama na súa casa. A pesar de que tiña familia, as relacións estaban tan deterioradas que a relación non existía. Tan so unha veciña a visitaba. A comida traíalla Cáritas. Se aquelas catro paredes da súa casa tentasen falar seguro que serían incapaces porque se afogarían entre un mar de bágoas.

...Ampliar/recoller resto do artigo [ +/- ]

Pois ben, tras estar coa muller saín á rúa pensando: non me equivoquei cando escollín esta profesión. ¿Por qué? Porque no pouco tempo que estiven con ela fixo que abandonase o inferno aínda que tan so fose por un curto espacio de tempo. Aqué no que estivemos conversando. Aquél non que non se sentiu soa, na que falaba e alguén a escoitaba. Aquél na que voltou a vivir: porque vivir non so é respirar. Vivir é sentirse vivo e non morto en vida.

Cun "moitas gracias por falar conmigo" despideuse de min. "De nada" sentenciou un servidor. Esa visita non a esquecerei na miña vida. Fíxome sentir non xa profesional, senón persoa. Iso, o de sentirse persoa, non se recompensa con nada. Non ten precio. So a felicidade que che desperta no teu interior por ter sido útil como persoa, fai que te olvides das visicitudes do día a día que pasan a un segundo plano. As veces o máis importante son as pequenas cousas da vida e o que poden representar para persoas que están privadas deses praceres por moi miúdos en insignificantes que poidan parecer. Claro que como se soe dicir: so se aprecian as cousas cando xa non as tés. E ese é o noso erro, un erro tamén humano, por certo.

O dito: palabras,pequenos xestos ou accións nosas poden convertirse en enormes montañas para outras persoas. Unhas montañas que a acercan ó ceo virtual e te alonxan do inferno das penurias cotiáns. E é que hai certas cousas que non teñen precio. E o sentirse persoa humana, é unha delas. Non polo que é, senón polo que os nosos actos ou palabras poden representar para outras persoas. Neses intres é cando agroma a felicidade en forma de gratificación interior. Felicidade interior que te fai sentir human@. E todo iso non se paga con nada. Non ten precio.

---

UN ARTIGO DE: Julio Torres
Coordinador de A Lareira Máxica