** Un día gris. Reflexións acertadas ou non...

---

SANXENXO. Julio Torres

---

Escribir reconforta ós escritores cando se ten algo que contar. Incluso cando non, din outros. Ver chover alegra os secos campos e enche de alegría os encoros. Hoxe choveu, estivo nublado. Foi un día gris, no que apenas agromaron os raios do sol que se quedou a xogar ó escondite por momentos, máis logo optou por botarse a durmir unha prolongada sesta. Desas sestas eternas das que te levantas desnortad@.

O que malo pode ser para algúns bo é para outros. E no tempo, tamén pasa. Iso lémbrame eses refráns que sempre teñen dúas caras e do que coido que xa vos falei nalgunha ocasión. Sempre, ou case sempre, hai un dito popular para todo. Marzo ventoso e abril chuvioso fan a maio florido e fermoso, entra en profunda contradición co de que ata o 40 de maio (o 9 de junio enténdese) non te quites o saio. ¿A cal lle faremos máis caso? Depende...

Máis alá de ditos e refráns, os días tristes chuviosos infunden reflexión e respeto tinguidos dun gris ácido. Nestes tempos de crise, a desilusión, a desmotivación, o desánimo e a decepción agroman entre unha poboación farta de abusos e peticións inxustas, namentres os verdadeiros culpables da crise (ou cando menos, os que máis) se pasean nos seus coches de gama alta e se rin dos sacrificios que teñen que pasar as clases medias e baixas. Eles, namentras, disfrutan de paraísos económicos e de lecer. De vez en cando fan zapping nos canales da televisión que emiten as penurias que pasan os parados ou os empregados que ven como se lles recortan dereitos e soldos.

Noutro canle da televisión , un banqueiro de constitución física de ouro macizo, cunha pensión próxima ós 3.000 euros mensuais, acércase a unha farmacia a levar varios medicamentos sen pagar un céntimo.

Novamente zapping. Sae un político que é diputado é concellal, e outro que é senador e concellal. Ambos perciben dietas e ven como as súas viaxes a destinos lonxanos. Ata China se fai falta, ou á útima feira de turismo.

Máis zapping: nunha canle falan de varios expresidentes que perciben soldos por ter sido presidentes de goberno, pero que non renuncian a eles incluso cando traballan en empresas privadas ou en institución públicas.

Preme outra tecla no mando da televisión. Un xulgado condena a cadena perpetua a un neno que roubou unha mazá, pois non tiña para vivir. Pola contra, altos cargos constitucionais serán declarados inocentes aínda que roubasen o ouro e o mouro de todo o planeta. A xusticia existe, pensan moitos cidadáns, namentres a crise leva por diante os seus poucos aforros. Outros, levoullos o seu banco de toda a vida por unha preferente estafa da que ninguén é culpable. O mundo ó revés pensa a poboación.

Cambio de canal unha vez máis: un político chega nese intre a un mercado ou plaza de abastas a facerse a foto de rigor na campaña, plaza que so visita de catro en catro anos co mesmo fin....

Un último intento: as últimas novas da Igrexa. A súa última campaña por recaudar fondos na Declaración da Renda. Na Cope, entrentanto, da comezo o programa de Deportes, feito polos memos que uns anos antes traballaban na Cadena Ser e que, a golpe de talonario, ficharon pola cadena da Conferencia Episcopal. Fan falta fondos para a Igrexa, aínda que non nota a crise. Soamente nos anunciantes nos seus diferentes medios de comunicación. Menos mal que son apolíticos e que están contribuínda na política de austeridade do Goberno. Menos mal...

Namentres, na cidade da Cultura de Santiago chove. A xente abre os paraugas, pero é incapaz de parar a multitude millóns de gotas de auga que caen por alí. Alguén di: “se fosen cartos, que ben nos virían...” Chove, chove con forza. O día está gris, moi gris. Preto de alí, na Lavacolla, alguén colle un avión destino aeoroporto de Castellón… Non obstante, a palabra crise non existe “crise, ¿que crise?” exclama alguén...

De fondo soa música. Unha voz transforma en marrón un día gris. Segue a chover. Lonxe de amaniar, a chuvia cae con máis forza...