xoves, 9 de febreiro de 2012

** Patos


SANTIAGO DE COMPOSTELA. Alvariño



¿ Relato con puntito nostálgico? Decididamente, sí. Hoy va de patos. La saga “Cabras” queda aplazada por ahora. Me temo que la gran mayoría de pinceles y brochas de maquillaje proceden de la lejana China, productividad muy alta, calidad mejorable, así que no descarto nuevas desventuras en el futuro.

Al tema de hoy: patos. No recuerdo donde he leído la siguiente frase: “El pato es feliz en su sucio charco porque no conoce el mar”(Antoine de Saint Exupéry).

¿Nadan los patos en el mar? Yo nunca los he visto, la verdad. En ríos y lagunas, sí. Tampoco importa mucho este detalle. Aquí, mar o río es complemento circunstancial carente de relevancia. Tanto mar como río significan libertad, naturaleza, belleza.

El estanque es otra cosa. Tiene agua, eso sí. Agua estancada, nada que ver frente a la inmensidad del mar y al frescor de la brisa. Las palabras “estanque” y “patos” me devuelven a mi infancia, a la alameda de Santiago. Cierro los ojos y veo a una niña de unos cuatro o cinco años que corretea feliz en las inmediaciones del estanque. Tanto me gustaban los patos que mi padre me construyó un pequeño estanque en casa y, por supuesto, tuve patos. Patos que vinieron a casa siendo patitos comprados en el mercadillo de Padrón.

No sé si mis patos fueron felices en su minúsculo estanque, pero salud y energías no le faltaban al condenado que me atacó una mañana de verano. Tanto debí atosigarlos que cierro los ojos y lo veo corriendo enfurecido detrás de mi y si me acuerdo de la estación es porque temí por la integridad de mis piernas desnudas. No os imagináis la mala leche y la velocidad de crucero de un pato cabreado, se puso como un histérico. Lo confieso, tuve miedo y corrí a refugiarme en casa. Menos mal que eran otros tiempos y la puerta estaba abierta. Este acontecimiento fue crucial, ya nada volvió a ser igual, aquel pato se reveló como un auténtico depredador de la sabana.

Lo que no recuerdo es qué fue de los patos, dónde acabaron, morirían de viejos, cuál será la esperanza de vida de un pato. No sé..., no sé..., conociendo a mi madre y a mi abuela, y conociendo el carácter agriado del pato líder, mucho me temo que tuvo que ser una ejecución limpia y rápida, un golpe seco de hacha en el madero. Pato a la orange, como diría la Sardá.

Pues, para ir acabando, a veces, mi vida se me antoja vida de pato de estanque. ¿Es feliz el pato nadando en su sucio estanque? Si no ha conocido otro mundo, puede que así sea. Lo que pasa es que las personas no somos patos y bien sabemos que detrás de las montañas hay otros lugares más bonitos, otras sensaciones mejores. Pero, aquí estamos, chapoteando, dando vueltas de un lado para otro, víctimas de nuestros miedos, hasta volvernos seres neuróticos. A veces, también pienso que de haber tenido otra vida, quizás no soportaría determinadas circunstancias adversas que el destino me ha colocado en el camino. Será que nunca he tenido algo mejor, será que los patos y las personas nos parecemos.


Alvariño.

11 comentarios feitos. Deixa o teu!!!!! :

Patricia Loureiro dixo...

Alvariño gostoume muito o teu relato do pato acosador. ¡Mui mui bo!. De pequecha a min perseguíame un galo botado pa diante que tiñan meus avós na aldea. Era un galo incríbel e ben duro foi de masticar. ¡Aos galos tamén lles chega o seu San Martiño!.

Mary C.V. dixo...

Parece ser que a todas nos atacou algunha vez un "alado". A mín foi un pavo, un pavo deses enormes de corral,(igual me parecía enorme e non o era tanto, con dous ou tres anos todo parece grande); e o mesmo que a Alvariño, creoque foi por atosigalo demasiado, fascinábame a súa enorme cola en forma de abanico. Alvariño ainda puido escapar, pero a mín botóuseme enriba directamente e tiroume ao chan. Menos mal que miña avoa andaba cerca..., e iso que me avisara veces..., "non te metas cos pavos, Maritiña". Pero Maritiña como era testarruda como ela soa ( e algo ainda me quedou), pois nada, nen caso. Dende aquela non podo ver un pavo ceibe; pero sígueme fascinando a súa enorme cola en forma de abanico; hai cousas que non cambian...
E respeto a do "estanque " da nosa vida, supoño que a maioría nos conformamos durante gran parte da vida co noso pequeno recuncho porque non coñecemos nada mellor; quizais por medo a encontrarnos con algo peor; pero sempre está nas nosas mans intentar buscar o mar...

Alvariño dixo...

Parrulos, pavos, galos, estanques, reformas laborais, estafas en masa, duques mangantes,...e, para respirar un pouco, próximamente unha un nova entrada da saga "Cabras". Título: "A metamorfose da Cabuxa: Kabuki" Non sei si a miña benquerida María terá que documentarse nesta ocasión... Polo que se ve, as brochas Beter, como fonte de inspiración non teñen competencia.
Saúdos e moitas grazas polos vosos comentarios.

Julio Torres dixo...

Caray vaia fauna!!! Calquera diría que galos, patos e pavos son aves domésticas. Para que logo digan que so fieros os leóns, os tigres e demáis. Isto lémbrame que, como xa sabedes, os cans cheiran o medo. Non sei se con estes outros pasa o mesmo, pero todo pode ser.

Canto ó párrafo final, interesante reflexión a que apuntas. Ás veces o "destino" non é moi xusto, certo.

María dixo...

Pois si que era melancólico o artigo, si.
"Vida de pato de estanque". Interesante frase. A verdade é que, con matices, como todo, creo que tamén se me podería aplicar a min. So que eu en lugar de empregar unha metáfora tan pensada diría simplemente, que en lugar de vivir a vida, no meu caso, a vida simplemente se adica a pasar por diante miña. E eu vexoa. A verdade é que si, vexoa pasar. Pero por máis que o intento, son incapaz de estirar a man e atrapala. E o peor é que cada vez vai sendo máis tarde.
Snifff.

Alvariño dixo...

Moitas grazas polo teu comentario, María. Con lectoras coma tí, da gusto escribir.

O Moucho dixo...

Para a túa información Alvariño, os patos tamen se poden ver no mar ou casi mellor dito en aguas salobres. Todas as aves que por naturaleza son de caracter migratoria soen verse en determinadas épocas na costa ainda que non sexan propios dela. Que recordos os patos, pavos galos,... Eu tamen tiven diso, e as miñas preferidas eran as ocas,jajaja. Esas si que teñen xénio. Pero son divertidisimas. Teñen unha personalidade singular. O pato é feliz no estanque porque mentras teña todo o que necesita non ten porque arriesgarse a ver que pasa fora. A eso chamase sedentarismo. O ideal é tentar de vez en cando explorar outras alternativas que poden ser interesantes. Ó mellor acabas peor pero creo que vale a pena tentalo. A fin e o cabo, sempre podes volver ó estanque do que saiches si o consideras apropiado. ¿Non vos parece? O estanque xa o tes, pois tenta ver que mais podes atopar. Si vale a pena gañaremos, sinon vale a pena, volvemos ó punto cero. María, non sei en que ano naciches pero non tires a toalla, que non che pase coma min. Temos que tentar coller o tren en algun momento, e si non conseguimos nada sempre podemos volver ó estanque. Animo María. Carpe Diem como di Julio

Alvariño dixo...

Pois, como todo pode ir a peor, hoxe síntome pato de estanque con ciática. En dúas palabras: "pato tullido".
Nin estou ben na cama, nin sentado e teño dolor ó andar un pouco. Mañán volvo ó médico. En fin, unha vida bastante limitadiña. A saúde é o tesouro máis preciado. O corpo non me responde, cuá cuá, para min non vai haber nin sequera un chapuzón nas sucias augas do estanque e eso que estamos en plena ola de calor. ¡Cuááááááá...!

Julio Torres dixo...

Moitos ánimos Alvariño. Agardo que esa ciática desapareza axiña e pronto voltes estar ben. Sen dúbida a saúde é o máis importante. Hai anos escoitei falar a dous mozos sentados nun sitio público. Tiñan uns 18 anos e falaban de se o máis importante era a saúde ou os cartos. A rapariga dicía que os cartos pois cos cartos sempre se tiña a posiblidade de ter todo e de acudir ós mellores médicos, etc. Namentres o rapaz sostía que el prefería ter saúde que ter moitos cartos. Estiven a punto de dar o meu punto de vista e apoiar ó rapaz, pero finalmente non o fixen pois penso que esa rapariga non cambiaría tampouco de opinión e era perder o tempo, co que me limitei a escoitar ós dous. En resume: servidor tamén pensa que onde se poña a saúde que se quite ser multimillonario. Os cartos fan falta na medida que se precisan para vivir, pero se se teñen cartos e a saúde non acompaña...

Por sorte, a ciática acabará dicindo adeus, o malo é que namentras dura é incómoda, pero xa verás como mellora e pronto te atopas mellor.

Mellóratenos Alvariño e desde Sanxenxo os mellores desexos de recuperación.
Un forte abrazo

Patricia Loureiro dixo...

Évos desagradábel a ciática i con tanta calor ata horríbel (eiquí por Ourense abafa a vaga de calor africán). Muitos ánimos Alva i a pórse ben, cómpre ter paciencia

Alvariño dixo...

¡Grazas Julio e Patricia polos ánimos!
¿Cartos ou saúde? Saúde, mil veces saúde. ¿Para que valen os cartos cando non se pode coa alma? Agora ben, para ter un diagnóstico certeiro e rápido fan falta cartos. A ciática é soamentes un síntoma, non un diagnóstico. Sabe Dios que lista de espera haberá no Sergas para facer unha resonancia. A sanidade pública, con ser un tesouro, ten moitas limitacións. En tempo de crise, mellor non falar.
En fin, e nunca mellor dito, ¡qué mala pata teño!
En Santiago tamén fai moito calor, Patricia. Na miña casa atúrase porque algunas paredes son de pedra e por onde é de ladrillo está ben aillada.
Acabo de comprobalo, na miña habitación estou a 25 grados e eso que está orientada cara o sur.
Con todo, quén me dera estar á beira dun río deses que teñen árbores e boas sombras nas orillas. O sonido da auga resúltame relaxante. Definitivamente, teñen que poñer unha casiña de turismo rural no Xirimbao.
¡Saúdos!