Publicacións
** ¿Dónde estabas/estábais?
La "Casa de la viñeta de prensa" de Francia abrirá en 2027
-
Antigua escuela pública de primaria. Rue du Pont du Lodi 2. Foto: Celette /
Wikipedia Eso es al menos lo que asegura la ministra de Cultura, Rachida
Dati, ...
Hai un día
3 comentarios feitos. Deixa o teu!!!!! :
Góstame muito a primeira Xulio. Amor i esperanza.
A segunda entroques éche verdadeiramente tristeira: ises amigos ou amigas oportunistas soiamente presentes ás maduras e non ás duras. Aborrecíbeis i aproveitados seres.
Patri, so discrepar nunha cousa contigo: a primeira canción tamén é triste pois fala dun desamor. Iso sí, é marchosa e pegadiza.
Na segunda coincido plenamente: como xa dixen en varias ocasións en A Lareira Máxica tódalas persoas (e a que diga o contrario ou minte ou non se quere dar conta) temos moitos coñecid@s pero moi poucos amigos de verdade. Confundimos coñecer a alguén ou levarnos ben con alguén con ser un AMIGO. Un amigo é alguén no que confiamos e podemos estar falando horas e horas do tema que sexa e sentirnos moi a gusto apoiándonos e escoitándonos mutuamente sempre que faga falta, sempre. Como moi ben dis, son bastantes esas persoas oportunistas que so están contigo por interés e non por verdadeira amistad. Nos malos momentos e nos pequenos detalles é onde se coñecen ós/as verdadeir@s amig@s.
Un biquiños moi pero que moi forte QUERIDA AMIGA.
Bueno, Claro que a canción de Amaia Montero é triste, pero todo se contrarresta coa música alegre e pegadiza (sobre todo o estrebillo). Eso é bo, pois por un lado a letra, a pesar do triste relato que conta, atopa unha música alegre que invita por un lado a reflexionar sobre o que lle pasou á protagonista mentres que fai a música fai que nos saquemos a tristura de enriba. Algo parecido ó que ocorre coa música da Bachata, da cal xa fixen un pequeno artígo aquí na lareira. A filosofia pode volver a ser baila a pesar das penas
Publicar un comentario