.jpg)
Publicacións
** ¿Por qué?
A min o accidente de Angrois deixoume feito polvo. Non son moito de viaxar en tren. Non por nada en especial, simplemente porque non lle cadra. O caso é que frecuento moito o parking que hai na estación de Santiago e confeso que moitas veces tiven a tentación de subirme a calquera dos trens que estaban alí parados e fuxir.
Creo que esta idea naceume no hospital de Conxo. Cando meu pai morreu estivo ingresado nel tres meses e medio. Dende a súa habitación víanse as vías. Ó principio déronlle un tratamento novo e reaccionou bastante ben. Estaba moi animado e como a súa cama estaba á beira da ventá as idas e vidas dos trens animábano a proxectar viaxes. Todos pensabamos que superaría aquela recaída, que sairía adiante unha vez máis.
Non foi así. Recordo que nos últimos días, cando xa estaba en coma, alí, ó carón da súa cama, dende a butaca, seguíanse vendo pasar os trens ó lonxe. Moitas veces desexei poder subir nun deles e escapar daquel cuarto. Porque daquela eu ben sabía que nada volvería a ser igual, porque nunca nada volve a ser igual. Dinche que hai que ser forte e tirar para diante, iso, tirar para diante e tratar de seguir vivindo. Nas horas posteriores á morte hai moito trebolín. O follón dura dous días escasos. Logo, cando te deixan so empeza una nova vida, si, unha vida enteira para intentar comprender porque a fatalidade se ensaña coa xente desta maneira.
SANTIAGO DE COMPOSTELA. Alvariño
6 comentarios feitos. Deixa o teu!!!!! :
A min encántame viaxar en tren. Sempre me gustou bastante, agás nunha época que o utilicei tanto que quedei saturado por unha boa tempada.
Está claro que é unha lotería. Nunca sabes onde che pode pasar. Nunca. Póñenseche os pelos de punta ó ver tódalas mortes e familias rotas e máis sabendo que podería ter sido calquera.
Paradoxas da vida, ese día quedara en Santiago para asistir ós fogos do Apóstolo e cheguei en tren, como o fago habitualmente que vou á Compostela. Non era o traxecto do tren descarrilado. Éste viña de Ourense e eu viña pola liña de Pontevedra. O feito de ter so chegado 55 minutos antes da traxedia (que ocurriu a 4 km da estación de tren) e que é a outra liña de tren, fíxome pensar nos seguintes días que ningúen está libre dunha cousa así. Que podería ter sido calquera. Póñenseme os pelos de punta aínda máis.
No tocante ó teu pai, non teño palabras para expresar o sentido do relato e o simbólico do tren, como medio de poder fuxir de tanto sufrimento que vos tocou vivir. Na última reflexión levas moita razón: por moitos apoios que teñas neses días, logo toca seguir so, sen a compaña do teu pai (como podía ser outro familiar) e por moito que se poida dicir, é moi duro. E hai cousas que trascenden a razón e son inexplicables. Outro exemplo é cando morren nen@s. Hai cousas dificilmente entendibles. Levas moita razón Alvariño.
Un saúdo e moitos ánimos.
Sei que teño outros artigos diante deste de Alvariño, pero dada a actualidade do tema coido que era preciso publicalo antes. Seguro que o entendedes. Disculpade de tódolos xeitos.
Un saúdo a tod@s e gracias por enviarme artigos vosos.
Grazas, Julio. Levo máis dun mes enfermo, con problemas de movilidade. Xa fun a dous médicos diferentes e por agora non hai grandes mellorías. Xa sei que é un proceso longo, tamén é moi duro.
Estou especialmente sensible e teño moitas ganas de superar esta situación.
¡Saúdos!
Vaia, canto o sinto. Agardo que te poñas mellor moi axiña. Cóidate.
Un saúdo
Moi bo relato, Alvariño, a pesar de ser un tema triste. Todos os que perdemos seres queridos ben de enfermidade ou outro tipo de mortes máis violentas sentímonos, de certa forma, máis vulnerables á dor que se sinte, e como ben dís, os primeiros días non da tempo a pensar moito, pero despois parece que se che ven o mundo encima, custa moito asimilar que xa nunca máis será o mesmo.
Por outra parte, sinto moito o da túa enfermidade, espero que te mellores pronto, xa que sei por experiencia tamén, que a falta de movilidade é outro tormento, sobre todo se está acompañada de dor. Coma sempre, un relato excelente.
Cóidate moito. Saúdos.
P.D. Julio, seguro que os autores dos relatos dos que falas han de estar de acordo con que este se prestaba máis neste momento. É un pracer, ainda que neste caso sexa triste, ler a tan bos colaboradores como Alvariño.
Graciñas, Mary Camiña. Por todo, pola crítica literaria e polos bos desexos.
O que si teño pensado facer a partires de agora é escribir con máis liberdade. Non é que antes me censuraran, non.
É outra cousa, hai un momento no que xa non sabes se contar determinadas cousas ou non facelo. O caso é que neste estado no que me atopo, síguenme pasando cousas que me apetece contar. Vivencias, cousas miñas.
¡Saúdos!
Publicar un comentario