xoves, 21 de marzo de 2013

** A gripe española


SANXENXO # Mary Camiña

Nun recuncho da cama, con catro mantas e un “nórdico”, toda encaracolada e chea de frío, así foi como comezou a miña viaxe; unha viaxe increíble que me remontou a principios de século pasado. Entre o frío que sentían os meus ósos e a calor que sentía a miña pel, encontreime de repente no medio dun pequeno pobo cheo de miseria e enfermidade. Era unha noite de xeada, con xente que se refuxiaba no calor do seu lar, co fogo da lareira intentaban quentarse e escapar daquela enfermidade. Por todos lados se oían queixumes e toses; podíase respirar enfermidade e pobreza..., Vía, oía, sentía pero...como espectro doutros tempos e lares, non me podían ver; as poucas persoas que se cruzaban comigo seguían o seu camiño como se non existira. Qué frío facía!!! Ese frío que se mete nos ósos e ainda que o queiras botar fóra volve a sair unha e outra vez do teu interior, sentindo que che recorre todo o corpo e te fai tremer.

Como engaiolada por un laiar cáseque inaudible, funme achegando a unha casa, e sen cáseque decatarme, as súas paredes volvéronse transparentes para mín, atraveseinas, e vinme no medio dun cuarto terreño, alumeado polo lume da lareira, onde estaba unha pota con auga a ferver. No medio do cuarto, unha muller xoven con faciana triste, cansa e desacougada miraba para a porta, chorando en silencio, mentras sostiña no seu colo a un mozo que se vía con dificultades para respirar. Ao fondo, un neno pequeño durmía enriba dun saco de follato.

Alguén entrou no cuarto sen chamar e, sen mediar palabra, foi cara a pota , botou nela unhas herbas que traía nun saquiño e unha cullarada de mel que sacou dun diminuto frasco. Feito esto, sacou a pota do lume. A muller que tiña o mozo no colo, con bágoas de esperanza nos ollos, diulle as gracias. Entón a muller das herbas fitou para mín e díxolle:

- Escoitaa, ven doutros tempos e lares..., onde esta enfermidade xa non ten tanto poder...
Vinme rodeada dun lume que por moito que quentase non me sacaba o frío e comecei a decir:
- É a gripe española, señora. A gripe española que tanta xentiña matou, cando non había alimentos que darlle aos enfermos, cando o pobo morría de fame, cando as únicas menciñas que existían eran as herbas e receitas ancestrais que mulleres e homes cheos de sabiduría e bo facer mantiñan nas súas mentes e transmitían xeración tras xeración. Pero iso non era suficiente, nunha época na que o alimento, por mor dunha guerra, escaseaba en cáseque tódolos lares. É a gripe española, señora, que tantas vidiñas segou...
- De súpeto, sentín uns brazos que me rodeaban eun bico na caluga, e unha voz fixome regresar:
- Ruliña, estás ben? Queimas...
E, ainda a medio transportar daquel insólito lugar susurrei:
É a gripe española, que tanta xentiña contaxiou...
Entón, o meu inseparable compañeiro, fixo amago de se levantar decindo non sei qué do ibuprofeno, pero non lle deixei, agarreime a él como quen se agarra a un barco en alta mar e no medio dun temporal:
- Non, non te vaias- susurrei.

E así adormecín de novo, entre frío, calor, tremores e abrazada á persoa amada; pensando na sorte que tiña de ter ao meu carón a alguén que me coidara tanto, na sorte que tiñamos de vivir nunha época na que a gripe xa non é sinónimo de morte e desolación, da sorte que tiña de non pertencer a aquel “mundo” ao que viaxei,...ou quizáis sí?...

** A frase máxica de....Picasso

domingo, 10 de marzo de 2013

** Ilusión...


SANXENXO #Julio Torres



"No me llames iluso porque tenga una ilusión", dicía a canción de La Cabra Mecánica. Seica que de ilusións non se vive. Discrepo en parte. Poida que non, pero axuda. Camiñar na vida sen ilusión/s é como naufragar no medio do cemento.

A ilusión é algo tan simple como complexo. É algo tan fácil como difícil de conquerir. ¿E ilusión por qué?

Ilusión agocha moitas palabras e sentimentos nunha soa verba. Ilusión por atopar traballo ou por ter un traballo mellor, por mercar un coche que tanto che gusta, por bicar a ese home/muller que tanto che gusta, por escoitar dicir un "quérote", por namorarte, por casarte, por ter fill@s e velos crecer, por tomar un café cos teus amig@s, por reencontrarte con amig@s que xa hai anos que non vías, por esa cena ou comida tan especial, por viaxar, por pasar unha velada en boa compañía, por ver o mar por primeira vez ou por velo logo de moitos meses, por disfrutar dese amencer ou dese anoitecer á beira dalguén especial, por disfrarte no carnaval, por acudir á boda do teu mellor amig@, por axudar desinteresadamente, por recibir un premio merecido, por ter entradas para ir ó concerto do teu cantante ou grupo de música favorito, por ir de cruceiro, por ir de acampada, por recibir esa chamada que tanto esperas, porque o teu equipo favorito gañe, por mercar unha prenda que tanto che gusta, por rir e que te fagan rir, por ter unha conversa animada e entretida, porque quitar unha foto cun famos@, por tomar as 12 uvas na fin de ano ou por saír despois, por ler un libro, por ver esa película que tanto che gusta, por escoitar o son dos paxaros,por estar en contacto coa natureza, porque O NOVO BLOGGER recupere todo o bo da anterior versión de blogger vixente ata mediados de 2012 (esta última é unha ilusión persoal que dificilmente se vai conquerir), ilusión por acadar cada día ter máis seguidores de A Lareira Máxica no facebook (outra ilusión persoal, neste caso feita realidade), ilusión por vivir e ilusión por .... tantas e tantas cousas coas que nos obsequia a vida. Moitas delas pequenas cousas que pasan á nosa beira sen sequera decatarnos da súa gran existencia.

A ilusión supón un estímulo e unha motivación á par que un desexo de algo novo ou agardado. A ilusión é un pequeno gran de felicidade agochado no lugar menos pensado, na persoa menos esperada, nun pequeno intre maravilloso. A ilusión nace dun e hai que regala a cotío, pois murcha se non a regas, o mesmo que a amizade. A ilusión ten vida propia. Vive no noso corazón e nas nosas mentes. A ilusión está aí, presente, agazapada, esperando a que chamemos por ela e que os dous xuntos bailemos acompasados unha canción italiana. A ilusión é eterna, a verdadeira ilusión non morre. A verdadeira ilusión é un desexo que se fai realidade pois a ilusión non é soamente que nos toque a lotería, senón ter momentos de felicidade. As ilusións poida que non sempre se cumpran, pero dan forza para vivir e procurar a felicidade polo que ...Non me chames iluso porque teña unha ilusión...

¿E vós qué pensades da ilusión? ¿Cal é a vosa ilusión?


.....................................................................................................................................