luns, 31 de outubro de 2011

** Humor para un luns chuvioso





domingo, 30 de outubro de 2011

** ¿Quen sabe onde andará este paxaro?



O Moucho (Búho) é un paxaro moi asociado, xunto coa curuxa (lechuza), ó misterio ou ó medo. Agora que se acerca a Noite de Difuntos tede coidado se o vedes...

sábado, 29 de outubro de 2011

** Menos pode ser máis


SANXENXO.Julio Torres


É certo, ás veces menos é máis. Non por decir moitas cousas vas dicilas mellor. Como tamén se soe dicir: "lo bueno, si breve, dos veces bueno". ¿A que ven isto? Pois ben a que sempre hai xente aproveitada e xente que non ten ideas máis alá do momento. Estou pensando neses comerciantes que por ganar un euro máis poden perder un cliente. Vamos que poden ganar máis no momento, pero perder moito á larga.

Hai moitas persas vendedoras que non valen para vender, ou mellor dito, que non pensan en vender a longo prazo, senón a curto. Grave erro. Iso por non entrar en que hai moito vendedor desagradable. ¿A quen non lle pasou algunha vez? Saber perder para logo gañar (é preferible perder de ganar algo a perder un cliente), a confianza, o trato e a seguridade deberían ser aspectos moi importantes para quen quere prosperar como vendedor ou comerciante. Os detalles son moi importantes para os clientes. E ¡ollo!: non se trata de enganar ó cliente dicíndolle que algo vale máis do que en realidade custa para, acto seguido, "rebaixarlle" dous eros o precio, deixalo quedar no precio real e facerlle crer ó cliente que lle fixestes un detalle. ¡¡ Cóllese antes a un mentiroso que a un coxo!! Hai vendedores con con pouca amplitude de miras ou demasiadas, segundo se mire... Así de sinxelo.

** ¡Qué rabia me dan los ladrones de antenas de coche!


SANTIAGO DE COMPOSTELA. Alvariño

Me han robado la antena del coche en el parking que hay justo al lado de Hacienda, en Santiago. Curioso, sí, curioso, por lo visto en esa zona hay mucho aprovechado junto. No era una antena cualquiera, era especial. Especialmente cara, porque era pequeñita para poder pasar por debajo del portal de mi garaje sin tropezar con él. Es que la antena que viene de serie no me sirve. Con las prisas se han llevado la antena y han dejado el tornillito adaptador en el sitio. Lo más probable es que no les haya servido para nada. ¡Hay que joderse!


Alvariño, el rabioso.




sábado, 22 de outubro de 2011

** ¿De qué serie de televisión dos anos 80 se trata?

Aquí vos deixo a sintonía de inicio dunha famosa serie de tv dos anos 80. Polo de agora non vou dar máis pistas, pois penso que vaina saber algún/na de vós. A ver quen é @ que adiviña primeiro o nome da serie en cuestión....

** Laura aínda segue estando....


SANXENXO. Julio Torres


H

ai cancións que se che meten na cabeza e non se despegan dela ata pasadas unhas horas. No mellor dos casos claro. ¡A que non lle pasou isto algunha vez!. Onte, ó chegar á casa, encendín ese aparello que convirte en anónimas facianas as verbas alí pronunciadas. Circunloquios a parte, é máis coñecido como radio. A radio, a nosa radio. Ese ser que un servidor bota tanto de menos, no que tiven a sorte de traballar en 1998 e que nos fai compañía namentres facemos outras cousas, pois non hai perigo que caiamos na tentación de ter que ver o que alí dentro sucede. Nada de olladas, as miradas están prohibidas neste lonxevo pero eficacaz e inmediato trebello.

Pois ben, o asunto é que na emisora de música que sintonicei, soaba unha canción que me trae a colación o tema de marras, isto é, as cancións que non se che van da cabeza. Que se meten como piollos que se resisten a abandoar o pelo dun can. Ás veces é porque che gusta, e non pasa nada. Outras, existe o perigo que a chegues a odiar. Polo menos unha tempada. E iso foi o que me pasou coa que escoiten onte. Soou alá por finais dos 90. Ó principio estaba ben, pero logo farteime dela. Se coñece que o tempo todo o cura, pois hoxendía nin a odio nin me entusiasma.

Isto lémbrame que as radiofórmulas comerciais bombardéanos con cancións que nos acaban gustando so a base de oílas. As cancións boas de verdade, ó meu entender, son aquelas que basta unha ou dúas veces que as esoites para que che gusten e non 20 ou 30.

Bueno, por hoxe é todo, déixovos que parece ser que "Laura no está". Ou iso dicía Nek alá por 1997. Se coñece que se marchou con Paco Lobatón pois case quince anos despois segue desaparecida. Quen sabe onde...



mércores, 19 de outubro de 2011

** Seres únicos con raíces de números primos


SANXENXO. Julio Torres

Es curioso comprobar como muchas veces escuchamos decir: "eres únic@". En realidad es una obviedad obvia, tan evidente como esta doble adjetivación. Es como decir que un día nacemos y algún día moriremos. De perogrullo evidente. Todos y todas somos únic@s. No hay nadie igual, por muy bueno o muy malo que sea. No hay dos personas exactamente iguales, idénticas en todo, absolutamente en todo. De aí que todos, seamos únic@s. Números primos no divisibles por otros,

Cada persona es un mundo, con sus virtudes y sus defectos. Y como bien dice Beatriz Luengo en su último disco: "Como tú no hay dos", aunque en este contexto lo que pretende decir la cantante es que hay que querer pero también quererse como persona. Muchas veces no se aprecia el verdadero valor de un hombre o de una mujer. Y como siempre se suele decir sólo se echa en falta cuando ya no está, ni puede estarlo. Cuando muere. Debemos aprender a valorar lo que somos y a los que tenemos porque como ellos no hay dos. Y, como ya dije, las personas son únicas y la verdad es de perogrullo, su contenido, su interior, reviste unha connotación más allá de lo puramente obvio.

Para tod@s, especialmente para aquell@s que lo están pasando mal va dedicado esta canción de Beatriz Luengo. Porque toda la gente tiene un valor incalculable que no se puede medir, pero que está ahí. Y muchas veces no se ve. No está de más recordarlo y saber apreciarlo. No es sólo cuestión de ver los defectos sino que hay que ver las virtudes...

Es un tema del que se podría hablar largo y abrir un debate filosófico-vivencial. ¿Es igual ser único que ser auténtico? Personalmente pienso que no. Uno es implícito de la persona y otra de la forma de ser y de la personalidad. Hoy no estoy muy inspirado, me váis a perdonar, pero -como siempre- invitad@s estáis a abrirlo aquí, o en el face. Recordad que tenemos nueva página. Las personas que eráis miembros del antiguo grupo debéis daros de alta en este enlace, y, arriba de todo, al lado del nombre de esta nueva página de A Lareira Máxica en el face presionar el "Me Gusta".
Nueva Página de A Lareira Máxica en Facebook

Un placer teneros como seguidores. De corazón, muchas gracias a todas y todos!!!

xoves, 13 de outubro de 2011

** Que rabia da cando.....Orgasm: el clon


COMPOSTELA. Alvariño


Aviso: como Julio no escribe nada, existe el riesgo de que esta Lareira Máxica se vaya transformando en la Lareira de la señorita Pepis.

Bueno, al tema, estoy indignada. ¿Escribo un qué rabia? Sí. ¡Qué rabia me da la jeta de algunos comerciantes desaprensivos! Ya os conté en la anterior entrada que tengo una brocha de colorete con los pelitos más duros que las púas de un erizo cabreado. A este tipo de brocha le va bien un colorete hecho a su medida. Nada mejor que un colorete de Bourjois, bonitos si, pero con la fama, merecida, de ponerse más duros que una piedra. O sea, están hechos a la medida de mi brocha-lija. No sé si sabréis, los chicos seguramente no, que existe un colorete muy famoso y deseado por las féminas, el Orgasm de Nars. Sí, lo que es el marketing...

Los estupendos coloretes de Nars de baratos tienen poco y no son fáciles de conseguir en España, menos mal que las marcas más asequibles se dedican a clonar de todo.

Un clon barato del Orgasm de Nars es el Lilas D'or de Bourjois. Total, que el otro día entré en una perfumería, una de tantas, una de muchas, dispuesta a hacerme con el clon, algo es algo, y a falta de pan..., del famoso Orgasm. Si algo hay que reconocerle a Bourjois es que tiene variedad de tonos de colorete, lo malo es que algunos estaban agotados, entre ellos el Lilas D'or, que es número 33. Por la visto, la crisis debe fulminar el deseo y claro, hay que recurrir al potingue para alegrar la cara. La dependienta me dijo quelo iban a reponer durante la semana y como no tenían el precio marcado me lo consultó en la caja. No llegaba a los 9 euros, 8 y pico.

Está mañana tuve que hacer unos recados y me encontré con otra perfumería de la misma cadena, hay muchas por ahí. Estamos hablando de una semana de diferencia y de dos perfumerías en dos localidades diferentes dentro del mismo ayuntamiento. Entro, busco el stand de Bourjois y allí está, el Lilas D'or esperándome. Tiro para la caja pitando que llevo prisa. Con todo, compruebo que el colorete esté precintado que paso de cosméticos toqueteados y guarrindongos. Ok, todo bien.
-11,75
-¿Perdón?
-11,75
De qué van, es posible que un producto suba ¡3 euros! en una semana. ¿Cotizan los coloretes Bourjois en bolsa y no me he enterado?
No lo compré, paso de contribuir a la escalada de la inflacción.