luns, 11 de xaneiro de 2010

** La Mirada del amor

El rey estaba enamorado de Sabrina: una mujer de baja condición a la que el rey había hecho su última esposa.

Una tarde, mientras el rey estaba de cacería, llegó un mensajero para avisar de que la madre de Sabina estaba enferma. Pese a que estaba prohibido usar el carruaje personal del rey, infracción que se pagaba con la cabeza, Sabrina subió al carruaje y corrió junto a su madre.

A su regreso, el rey fue informado de la situación.
-¿No es maravillosa?-dijo-. Esto es verdadero amor filial. No le ha importado jugarse la vida para cuidar a su madre. ¡Es maravillosa!

Cierto día, mientras Sabrina estaba sentada en el jardín del palacio comiendo fruta, llegó el rey. La princesa lo saludó y después le dio un mordisco al último melocotón que le quedaba en la cesta.
-¡Parece bueno!-dijo el rey.
-Lo es -dijo la princesa y, alargando la mano, le cedió a su amado el último melocotón.
-¡Cuánto me ama!-comentó después el rey-. Renunció a su propio placer para darme el último melocotón de la cesta. ¿No es fantástica?

Pasaron algunos años y, a saber por qué, el amor y la pasión desaparecieron del corazón del rey. Sentado con su amigo más íntimo, le decía:
-Jamás se portó como una reina… ¿Acaso no desafió mi autoridad usando mi carruaje? Es más, recuerdo que una vez me dio a comer una fruta mordida.

La realidad es siempre la misma. Y lo que es, es. Sin embargo, como en el cuento, el hombre puede interpretar una situación de una manera o de la contraria. “Cuidado con tus percepciones” decía Badwin el sabio.

SI LO QUE VES SE AJUSTA “A MEDIDA” CON LA REALIDAD QUE A TI MÁS TE CONVIENE…
… ¡DESCONFÍA DE TUS OJOS!


UN RELATO DE Jorge Bucay


ENVIADO POR: Alvariño
Colaborador habitual de A Lareira Máxica

9 comentarios feitos. Deixa o teu!!!!! :

sonia dixo...

Me encanta Jorge Bucay. Sus cuentos siempre tienen un mensaje interesante.
Sin embargo, no me gustaría mantenerme siempre en desconfianza hacia la gente, aunque bien es cierto que la estima que hoy le tienes o te tiene alguien puede cambiar y verse desde una perspectiva opuesta.

Julio Torres dixo...

Un conto que, por desgracia, acontece demasiado. E é que según se di do amor ó odio so hai un paso.

Coincido e comparto a túa opinión Sonia.

Saúdos máxicos
Carpe Diem

Mariam dixo...

Os contos de Jorge Bucay son historias para facer reflexionar. Confeso que, nesta ocasión, cóstame entender a mensaxe. Ou sexa, creo que Bucay di que a "realidade" non é máis que un producto da nosa mente que nós construimos, como se fose un traxe feito a medida, para validar as nosas teses previas, o que temos por "bo" ou por "malo". O mesmo que aquel refrán que di: "cadaquén fala da feira segundo lle vai".
Con todo, non se pode comparar unha actividade mercantil, feira, co mundo dos sentimentos, que se me antolla moito máis complicado, máis irracional.
Leín, unha vez, un artigo que dicía que non é nada raro eso de que se poida pasar do amor ó odio con relativa facilidade. Seica ambos sentimentos se orixinan na mesma zona do cerebro. En son migrañosa e ó mellor por eso o meu cerebro é un chisco especial e vai por libre. Digo esto porque eu xamais odiei a ninguén que antes quixera. Recoñezo que á unha persoa en concreto fora mellor non tela coñecido, porque me fixo máis mal que ben. Pero non a odio, éme completamente indiferente. Aínda que acabo de lembrar outro dito que afirma que: "a indiferencia é a forma máis refinada de odio". Bueno, quédome co amor, que é un sentimento moito máis bonito. O mellor que che pode pasar é estar namorado e ser correspondido, eso sí que da felicidade e non as bufandas de cachemir.
Estoume alargando moito, pero vouvos contar o da bufanda. O outro día, nas rebaixas, douseme por comprar un bufanda de cachemira para engadila a miña colección de bufandas. Hoxe, deime conta de que a felicidade da xente non reside na composición da súa bufanda. Da igual que sexa acrílica, de la, que leve angora, que leve cachemira,... A miña bufanda nova é suave, agradable ó tacto, pero felicidade, o que se di auténtica felicidade, non me dou moita. Concluíndo, cos cartos cómprase soamentes confort.Estou pensando en devolver a bufanda, que xa teño varias, e mercar un sombreiro.

Alvariño dixo...

Penso coma vos. Hoxe non estou de humor para filosofar sobre o amor e o odio. Síntoo Mariam, tampouco teño ganas de falar de bufandas. O fontaneiro timoume. Seino perfectamente. ¡Qué rabia! Hai días nos que era mellor non despertar. Tamén me conformaría con ter un montón de moedas de lata e algún que outro billete falso. Evidentemente, para meterllos no medio dos outros, dos cartos que non caen de riba. Teño oído que o que lle rouba a un ladrón ten 100 anos de perdón. Por riba veu acatarrado. Maldita sea, inda me había contaxiar unha nova mutación do virus da gripe A. Xa o vexo vir, e que mo da o corpo.

O Moucho dixo...

Quien roba a un ladron tiene 100 años de perdon, pero no deja la conciencia tranquila.

Alvariño dixo...

Querido amigo Moucho: se non lle dei un billete de 100 euros falso foi, sencillamente, porque non o tiña. E a miña conciencia seguro que se quedaba tan tranquila, dígocho eu.

Alvariño dixo...

¿Cándo deixará de chover? Que sexa pronto, esto deprime a calquera. ¡Qué inverno! No verán gústame tumbarme na hamaca e deixar que o aspersor me salpique. Eses días quedan tan lonxe, pero tanto, que parece que nunca foran a volver. Onte vin no garaxe as hamacas e o aspersor. Non o soñei, houbo un día, fai moito tempo, no que tivo que brillar o sol no alto do ceo. Houbo un día no que a calor amenazou con secar o césped e por eso merquei un aspersor. Fai tanto tempo...

Anónimo dixo...

O amor é cego, o matrimonio, ou o desamor, devolven a vista.

O Moucho dixo...

O matrimonio non ten que ser forzosamente algo que che devolva a vista. Por eso penso que debemos coñecer á nosa parella antes de dar un gran paso, e non apreciala pola sua beleza. A personalidad que desprenden a persoa ten que pesar mais que a fermosura. Buscar os puntos de unión e concordia, e sobre todo que tanto a un coma otro sintan que se encha o seu corazón ó estar unidos. Ougalla atopemos pronto a nosa media laranxa. ¿A que si Julio? Pois o amor é algo que os meus 35 anos inda non tiven a posibilidade de coñecer.