luns, 8 de xuño de 2009

** El amor es irracional

Hay veces que las noticias tal cual pesan mucho más que un millón de artículos. El corresponsal de La Voz en Londres, Imanol Allende, publicó esta semana un texto que dolía. Unos padres se tiraron con su hijo muerto por un acantilado en Inglaterra. Al niño, tetrapléjico desde los 18 meses por un accidente, le tocó la doble lotería del espanto y tuvo, además, a los cinco años una meningitis que acabó con él. Los padres, que habían dejado sus trabajos para cuidarlo desde el primer accidente, no soportaron el dolor y se suicidaron con el cadáver del crío en una mochila y sus juguetes favoritos, un osito de peluche y un tractor, en otra. Comentar el hecho es una pérdida de tiempo. A mí me recordó en seguida a aquel padre palestino que interpuso su cuerpo entre los disparos de los soldados y su hijo pequeño. O aquella madre coraje, también inglesa, que decidió tener su bebé, aunque ella padecía un cáncer y solo un tratamiento agresivo de quimioterapia podía ayudarla si abortaba cuanto antes. «Si voy a morir, mi bebé vivirá», dijo, y así fue. Se enteró del cáncer a los cuatro meses de embarazo y esperó a las 25 semanas de gestación para que el niño saliese adelante. Ya era demasiado tarde para salvarla, pero se fue contenta «porque pude ver a Liam varias veces antes de morir». Así, y de forma más irracional aún, se les llega a querer a esos locos bajitos que son el auténtico terremoto de cualquier vida.

CORAZONADAS
"El amor es irracional"
Artigo de opinión de César Casal, xornalista
Publicado en La Voz de Galicia, 7 de Xuño de 2009



ENVIADO Ó BLOG POR: María
Colaboradora habitual de A Lareira Máxica

2 comentarios feitos. Deixa o teu!!!!! :

Julio Torres dixo...

Gustoume moito este artigo de opinión de César Casal. É certo, o que non fagan uns pais por uns fillos, non o fai ningúen, tanto que o amor rebasa fronteira do racional para ir máis alá. Non sei se será irracional ou non porque non deixa de ter unha simple razón: os lazos de sagre para co seu fillo, pero o que está claro é que un amor inmenso, algo que calquera outro ser humano non faría sen máis, senón que aí o irracionalidade estaría moito máis comedida.

Sexa como fore, os pais merecen non dous días ó ano (o do pai e o da nai) senón todos e cada un dos días do ano. Dan sen esperar nada a cambio. Iso é amor. O demais son gaitas.

sonia dixo...

Encantoume este artigo, xa que mostra unha vez máis que o amor é ilimitado. A verdade é que o que uns pais poden chegar a facer por un fillo non ten palabras, merecen todo e máis.
Non sei cal debe ser o sentimento de ser pai ou nai, pero debe ser un sentimento maravilloso, que doe tamén pero o amor debe ser ......sen palabras.
De feito, creo que perder un fillo é o peor que lle pode pasar a un ser humano.
O mundo xira e funciona, a pesar de tanta barbaridade, pero creo que é o amor o que o sustenta.
Gracias a todos os pais e nais por querernos e coidarnos día a día.
Gracias María polo artigo