sábado, 28 de febreiro de 2009

** As cousas tamén poden ser fermosas vistas de présa...

Imaxínate que grabas imaxes de vídeo durante horas e que logo as editas e lle imprimes o efecto de cámara rápida. ¿Que pasaría?. Loxicamente, todo iría de présa, en troques de ó seu ritmo normal. Claro que o efecto visual sería moi bonito en determinados ambientes. Os seguintes son dous magníficos exemplos. Aconsello sobre todo ver a partir do 1´15¨. Fermoso deleite nun ambiente urbano. ¿Serán luciérnagas? ¿Será Superman? ¿¿Ou, tal vez, serán simpremente avións??




E se o que preferides é un ambiente tranquilo, lonxe do ruido e das cidades, nada mellor que un paseo pola natureza rodead@s de estoutras imaxes. Unhas belezas:


En fin, para recrearse. ¡Uns vídeos realmente extraordinarios!



UNHA OPINIÓN DE: Julio Torres
Coordinador de A Lareira Máxica

venres, 27 de febreiro de 2009

** Un im-pulso cheo de boa ánálise + ¿A quen votar?

Outro dos meus blogs de cabeceira preferidos é o de Im-pulso, o blog que edita o xornalista Félix Soria (ó cal tampouco teño o gusto de coñecer). "Satanizar, endiosar y creer es más rentable y cómodo que analizar, contextualizar y dudar" é o seu lema. Neste caso, o seu autor danos o seu punto de vista do que pasa, pero analizando a noticia ou a opinión de forma desglosada e ampla, contextualizándoa. Non deixa que a política de mero impacto visual-titular se apodere da información. Vai máia alá da información. Acada o banzo da análise. Entra a profundizar, sen medo, en calquera tema. Non hai oco para a superficialidade que adoita adornar as informacións da gran maioría dos xornais.

E tal a meticulosidade, que, incluso, separa a información con ladillos para facer máis atractiva a lectura da noticia (cousa importante). Ó contrario, que a gran maioría de blogs que buscan dar información curta, neste óptase pola exhaustividade na análise en vez de pola brevidade. Non se limita a informar ou dar unha breve opinión. Profundiza. Incluso ofrece enlaces doutros artigos que xa publicou con anteriodidade e relacionados co artigo actual.

Todo isto agradécese moito porque axuda a analizar e contextualizar de cara a formarnos a nosa propia opinión ó respecto dun determinados tema. E é que non debemos crer todo o que nos din, SEXA QUEN SEXA. NON!!, debemos beber de diferentes fontes e, logo, sacar as nosas propias conclusións. De aí o lema do blog de Félix Soria. Sirva de mostra do que estou a falar, un dos seus últimos artigos. Trata o tema das eleccións ó Parlamento de Galicia do 1 de marzo. Tema moi actual do que, sen embargo, non se adoita facer o tipo de análise que fai Félix Soria. Velaquí o artigo:

.....................................................................................................................................

La primera decisión del elector: ¿Votar o dar un portazo?
(Un artigo feito por Félix Soria)




Con motivo de las elecciones, en esta ocasión las autonómicas gallegas y vascas, escribiré sin atender a convenciones. De modo que, sin que sirva de precedente, teclearé sin piedad.
De entrada, como no tengo carné de ningún partido --aunque sí de un sindicato-- prescindiré de simpatías por unas u otras siglas, pero no de mis querencias ideológicas, que las tengo como todo hijo de mujer. Una vez sentado frente al escenario de la campaña electoral --conste que la palabra escenario la empleo con segundas intenciones-- me pregunto si acudir a votar.

La de votar o no votar es una decisión que condiciona todo el proceso porque, entre otras cosas, obliga a enunciar una pregunta determinante: ¿Hay alguna alternativa cuyas intenciones o programa satisfagan de forma genérica --sin entrar en detalles, porque la coincidencia al 100% es imposible-- los planteamientos que considero esenciales?

No olvidemos que votar es asunto personal, ¡muy personal!

Veamos como está el patio en Galicia:

...Ampliar/recoller resto do artigo de Félix Soria [ +/- ]


    Si quiero votar a la derecha...

    ...es evidente que dispongo de candidaturas que justifican el paseo hasta el colegio electoral. Mejor aún, tengo donde elegir, desde la derecha extrema hasta el centro-derecha, si bien casi todas las opciones comparten una característica: son nacionalistas españolas (o españolistas).

    En el ámbito político de la derecha españolista figuran Falange Española (la organización que mejor representa ese nacionalismo); también puedo optar por la oferta del Partido Popular (PP), la ecléctica Unión Progreso y Democracia (UPyD), y la no menos curiosa Terra Galega, que también es nacionalista, pero en este caso suavemente galleguista.

    Si quiero votar al centro...

    ...nada como el PSdeG-PSOE. Partido que, por citar sólo el último ejemplo, esta semana ha sido extraordinariamente bien representado por la conselleira de Ordenación do Territorio al poner en marcha el expediente para ampliar el puerto de Corcubión, siguiendo así los deseos del magnate Villar Mir (franquista redomado donde los haya), quien debido a las necesidades de sus boyantes empresas necesita más línea de atraque. Este ejemplar empresario, amigo personal de Fraga Iribarne, lleva años sin pagar las tasas portuarias y una de sus compañías secó el embalse del Xallás provocando una catástrofe ecológica; pero aquí no ha pasado nada, de modo que si ahora necesitas ampliar tu puerto, ¡toma 14 millones de euros!…

    Ya advertí que prescindiría de lo políticamente correcto. E insisto: Si yo fuera un votante centrista apoyaría sin duda al PSdeG-PSOE, pues a fecha de hoy es la opción que mejor garantiza que todo siga su curso natural... Ahí están la Cidade da Cultura viento en popa, la concesionaria de la autopista A Coruña-Vigo incumpliendo obligaciones, la política anti-ladrillo basada en el ladrillo, más y más subvenciones, los sindicatos en el baúl, etcétera.

    Si quiero votar al centro izquierda...

    ...mi opción es el Bloque Nacionalista Galego (BNG), pese a que su presidenciable, Anxo Quintana, sigue erre que erre perdiéndose por las ramas. ¿Por ejemplo?: Calentando el oído a los deportistas profesionales de elite, organizando cuchipandas y bailes socialmente estériles y ridículos, repartiendo parques eólicos en zonas protegidas, amén de ser fraguistamente partidario de subvenciones y más subvenciones. El socialdemócrata BNG anda por las corredoiras alardenado de quintanismo y, sin embargo, cuenta con un tipo que sin hacer ruido y pese a las tremendas dificultades que afronta su departamento mira al futuro de frente: Suárez Canal, conselleiro de Medio Rural, persona de trato antipático --dicen-- pero político racional que, paradójicamente, el Bloque tiene infravalorado. O así lo parece.

    De modo que ante casos como el de Suárez Canal en el BNG, el de Daniel Varela en el PP o el de Ventoso Mariño en el PSdeG uno acaba preguntándose: ¿Acaso se trata de que gobiernen los simpáticos?, ¿las clasiconas estilosas tipo Corina Porro o las progres de salón como Ánxela Bugallo?

    Si deseo votar a la izquierda...

    ...en Galicia sólo hay tres fuerzas en presencia: Esquerda Unida (sección gallega de la federal IU) y dos formaciones nacionalistas con vocación independentista --descartanda Unión do Povo Galego, partido que sigue dedicando sus esfuerzos a pilotar el frente interclasista que es el BNG--, que son Nós-Unidade Popular y Frente Popular Galega, que se presentan por separado por cuestiones tan absurdas como escasamente políticas.
    En total, nueve alternativas

    Derecha extrema nacionalista (españolista): Falange Española de las JONS;

    Derechona y derecha convencional, todos nacionalistas (españolistas): PP;

    Derecha ecléctico-nacionalista (españolista): UPyD;

    Derecha nacionalista (galleguista): Terra Galega;

    Centro: PSdeG-PSOE;

    Centro-izquierda nacionalista (galleguista): BNG;

    Izquierda: Esquerda ¿Unida?;

    Izquierda nacionalista e independentista: Nós-UP y FPG.

    Y poco más, porque el resto de candidaturas son políticamente irrelevantes.

    La primera decisión es la más política

    Regresemos al hilo conductor: ¿Voto a una de las nueve candidaturas o doy un portazo?

    En esa decisión las razones ideológicas pesan sobremanera o, paradójicamente, importan un rábano porque también pesan cuestiones carentes de ideología, como son el posibilismo, la fidelidad al carné, el interés (salarios, contratas, contactos...), las fobias, las filias y etcétera. Sin olvidar las vergüenza ajena provocada por el escándalo de corrupción más reciente.

    Sin embargo, lo más sensato --en mi opinión-- es someter esa primera decisión a preguntas inmisericordes:

    ¿Por qué tienen el descaro de pedirme el voto sin haber limpiado el censo, pues más del 10% de electores gallegos no viven, ni trabajan, ni pagan impuestos en Galicia?

    ¿Para qué me piden el voto apelando a que combatirán la recesión económica pese a que un gobierno autonómico ¡nada! puede hacer al respecto?

    ¿Por qué se empeñan en pedirme el voto esgrimiendo que seguirán subvencionando actividades y empresas que carecen de futuro económico y de utilidad social?

    ¿Por qué piden otra vez mi voto aquellos que sé perfectamente que han dilapidado decenas de millones de euros de la Unión Europea, a la que para colmo ponen a pan pedir?

    ¿Por qué me pide el voto un partido que ha criticado frontalmente una acción del anterior gobierno para luego, una vez en el poder, ratificarla, justificarla y desarrollarla con extraño entusiasmo?
    Hay más preguntas radicalmente políticas que, llegado el caso, justificarían la muy política decisión de meter en la urna un papelito con una frase de Pablo Iglesias, de Rodríguez Castelao, de Karl Marx, de Jean Jaurés o de Mahatma Ghandi.



** ¿Unha frase intelixente ou incoherente?


"O sinal dunha intelixencia de primeira orde é a capacidade de ter dúas ideas opostas presentes no espíritu ó mesmo tempo e, a pesar de iso, non deixar de funcionar"



Scott Fitzgerald

mércores, 25 de febreiro de 2009

** Dúas cancións, unha efeméride e un recordo

O 2000 foi o ano no que puidemos ver en TVE unha serie que ía sobre traballadores sociais (a profesión que exerzo desde hai xa anos e que fun -e irei- compaxinando coa de xornalista). Chamábase "Raquel busca su sitio". Constou de 25 capítulos e nela saían actores tan coñecidos como a guapa Leonor Watiling, Cayetana Guillén Cuervo ou o galego Nancho Novo. A sintonía da serie era unha canción de Daviz Broza de igual título que a serie. Bonita, aínda que algo tristona. Déixovos un vídeo do tema musical no que saen fragmentos da serie. Sirve de adicatoria para a nosa colaboradora Raquel, quen hoxe cumpre 30 anos. Felicidades!. Agardamos novas colaboracións túas e que che guste a canción.

Por certo, a ver se alguén se anima e volven facer unha serie sobre os traballadores sociais (antes chamados asistentes sociais). Sería unha boa nova e que contribuiría a dar a coñecer un pouco máis esta profesión.




Por si acaso, e para acertar seguro, tamén lle adico estoutro tema de Alejandro Sanz que sí sei que lle encanta: o famoso "Corazón partío".



...VER A LETRA DA CANCIÓN "Corazón Partío" [ +/- ]


    Tiritas pa este corazón partío.
    Tiri-ti-tando de frío.
    Tiritas pa este corazón partío,
    pa este corazón partío.

    Ya lo ves, que no hay dos sin tres,
    que la vida va y viene y que no se detiene...
    Y, qué sé yo,
    pero miénteme aunque sea, dime que algo queda
    entre nosotros dos, que en tu habitación
    nunca sale el sol, ni existe el tiempo,
    ni el dolor.

    Llévame si quieres a perder,
    a ningún destino, sin ningún por qué.

    Ya lo sé, que corazón que no ve
    es corazón que no siente,
    o corazón que te miente amor.
    Pero, sabes que en lo más profundo de mi alma
    sigue aquel dolor por creer en ti
    ¿qué fue de la ilusión y de lo bello que es vivir?

    Para qué me curaste cuando estaba herío
    si hoy me dejas de nuevo con el corazón partío.

    ¿Quién me va a entregar sus emociones?
    ¿Quién me va a pedir que nunca le abandone?
    ¿Quién me tapará esta noche si hace frío?
    ¿Quién me va a curar el corazón partío?
    ¿Quién llenará de primaveras este enero,
    y bajará la luna para que juguemos?
    Dime, si tú te vas, dime cariño mío,
    ¿quién me va a curar el corazón partío?

    Tiritas pa este corazón partío.
    Tiritas pa este corazón partío.

    Dar solamente aquello que te sobra
    nunca fue compartir, sino dar limosna, amor.
    Si no lo sabes tú, te lo digo yo.
    Después de la tormenta siempre llega la calma.
    pero, sé que después de ti,
    después de ti no hay nada.

    Para qué me curaste cuando estaba herío
    si hoy me dejas de nuevo con el corazón partío.

    ¿Quién me va a entregar sus emociones?
    ¿Quién me va a pedir que nunca le abandone?
    ¿Quién me tapará esta noche si hace frío?
    ¿Quién me va a curar el corazón partío?
    ¿Quién llenará de primaveras este enero,
    y bajará la luna para que juguemos?
    Dime, si tú te vas, dime cariño mío,
    ¿quién me va a curar el corazón partío?

luns, 23 de febreiro de 2009

** Un Migramundo de boas reflexións sobre a vida mesma

Na blogosfera podemos atopar persoas e blogs excelentes. De diversas temáticas, como tod@s sabemos. Hai tempo que quería falarvos dalgúns que visito frecuentemente porque, sinxelamente, me encantan. E como todo nesta vida, hai que empezar por un principio. Pois principiemos. O primeiro blog que vos recomendo visitar, para os que aínda non o coñezades, é Migramundo,o blog que elabora e edita o xornalista Guillermo Pardo e que descubrín casualmente, a raíz dunha entrevista que Guillermo lle fixo a Groucho Marx (moi recomendada a súa lectura).

"La necesidad no es un capricho, sino una urgencia que resolver" podemos ler nada mais acceder a el. Unha frase que, xa de entrada, nos fai reflexionar (algo do que carece a sociedade actual e que é preciso recuperar, en vez de deixar que outr@s pensen por nós). Non é casualidade: o blog persegue ante todo a reflexión. Non so se queda na información. E é unha reflexión moi ben inducida polo propio Guillermo. Chegados a este punto, hai quen pode pensar que a Guillermo o coñezo. Pois non. Son as cousas que ten a blogosfera: permite comunicarte con xente que, doutro xeito, seguramente nunca teriamos departido con eles/elas unha verbas, aínda que sexan mediante intercambio de comentarios nos blogs. Pero que ningúen se engane: apréndese moito do que se le e escribe en determinados blogs, e o de Guillermo é un deles. Debería ser un dos blogs de cabeceira de todo amante da blogosfera. Certo é que teño algúns máis que recomendaría nun abrir e pechar de ollos. Xa vos irei falando.

E aproveitando que o río Lérez pasa por Pontevedra, quixera traer un post de Guillermo Pardo a esta Lareira Máxica. Foi publicado o pasado sábado na súa bitácora. Nel, Guillermo, é capaz de tecer un texto poético-reflexivo sobre a vida basándose casi exclusivamente cos nomes de blogs que soen visitalo. Parece fácil, pero non o é. A imaxe que ilustra o seu post é dunha beleza increíble. Encerra moitas vivencias nunha soa mirada inocente. O meu agradecemento a Guillermo por acordarse de A Lareira Máxica no seu artigo. Velaquí o tedes:

.................................................................................................................................

"HISTORIAS COMO LAS NUESTRAS"
(un artigo de Guillermo Pardo)

Foto: Hussein Ahmad. Tomada de Uno de los nuestros

Vivimos a impulsos, como frágiles huellas digitales que caminando en el desierto buscamos lareiras máxicas de espiritualidad, hartos de política.
Deambulamos por barrios sin rosales y trazamos con lacerados lápices puntos suspensivos que acabarán transformándose en apuntes en el bolsillo de pobrecitos veedores.
Eso es lo que somos: pobrecitos sin diarios de hoy ni mañana, africanos europeos perdidos en el mundo sin más casa ni letras ni farrapos de gaita que el hueco de un ventano.
Buceamos, cual testigos accidentales, en soñadas islas, en viajes de vuelta y media perfilados en negro sobre blanco, sin tristes mangas verdes que madurar entre hojas de libros de notas.
Sin Castros ni Congos, pero con demasiados yoes, vivimos entre nómadas como si las historias de África no fuesen, en realidad, tan humanas como las nuestras.

sábado, 21 de febreiro de 2009

** As "lagunas" dunha natureza considerada como moi sabia

Hai frases feitas que non sempre teñen razón. Unha delas é aquela que di que a natureza é sabia. Se fose sabía, non acontecerían noticias como ésta que coñeciamos a fin de semana pasada. Queda claro que ningún dos dous, por idade, está preparado para tamaño resposabilidade. O que vai acontecer é que, en vez de ser fillo seu, será como fose un irmán pequeno deles. Por todo iso, conclúo que a natureza non sempre é sabia. É preciso lembrar que, lonxe de diminuír, cada vez hai máis casos como éste, e España é un bo exemplo. Hai anos as medidas de prevención eran descoñecidas e/ou menores. Hoxendía non pode ser disculpa. Entón cabe preguntarse varias cuestións, como por exemplo: ¿qué está fallando? ¿Quen son os que teñen a culpa? ¿Cal pode ser a solución?.

** Un teléfono que nunca chegou a sonar

Eu non son Julio. Tampouco sinto un fervor especial por Diana Palazón. Pero coma el, tamén eu esperaba unha chamada por San Valentín. E tamén coma no seu caso, non chegou.
A decir verdade, levo case 4 meses esperando esa chamada. E a decir verdade tamén, non sei porque pensaba que, se non se producira antes, se ía producir agora.
Primeiro foi polo meu cumpreanos. Despois polo Nadal. Máis tarde esperaba que os Reis se lembraran de min. Pero nin Papá Noel, nin os Reis nin ninguén me fixo o regalo que esperaba. Máis tarde chegou unha data importante. Agora San Valentín. Da igual o día que sexa. Tanto ten que sexa luns ou venres. Eu vivo colgada do móvil. Pero a chamada non chega.
Certo que eu fun a que che pediu que non chamaras. Máis nunca pensei que foses tan obediente.
Será certo aquelo que din de que nunca hai que facer caso a unha muller porque sempre di o contrario do que pensa?
A ver se eses correos que circulan por aí a cotío e que eu sempre pensaba eran obra dalgún retrógrado machista van ser certos.
Non entendes que cando decimos que non as veces queremos decir si? Que cando che digo que te odio, as veces o que quero decir é que te quero? Non comprendes que teño tanto medo coma ti? Que por moito que fale de tonterías, so o fago para que non se note tanto que evito falar dos temas importantes?
Non entendes que teño tanto medo de que me fagan dano coma ti? Que me costa tanto falar de min, como a ti falar de ti?
Non entendes que o único que teño de valor son os meus sentimentos, e que se permito que calquera xogue con eles, permitiría que xogaran co máis preciado que posúo?
Non comprendes que so pretendía chamar a túa atención? Que so quería que me quixeras?
Non o entendes?



UN ARTIGO ELABORADO POR: María
Colaboradora habitual de A Lareira Máxica

xoves, 19 de febreiro de 2009

** Motivos para SER FELIZ, a pesar de todo



Adicado a "O Moucho"




"A vida vale moito e ti vales moito máis do que poidas nunca imaxinar. Non hai cartos no mundo que te poidan comprar, porque eres un ser único dun valor incalculable. Lémbrao"
Julio Torres

mércores, 18 de febreiro de 2009

** ¿Cuestión de humor? Vexamos...

Mércores. Xa falta menos para a fin de semana e menos para o entroido. Fixen unha recopilación de viñetas gráficas vistas en internet. Agardo que, nestes tempos de crise e malas noticias, vos consigan quitar un sorriso, aínda que so sexa por dous segundos.






Vía | Migramundo


Vía | Im-Pulso





...E un sin palabras...¿Por qué podería ser a multa?????


RECOMENDACIÓN: Como sempre, preme nas imaxes para velas máis grandes.

domingo, 15 de febreiro de 2009

** Esperando unha chamada de Diana por San Valentín

Onte foi o día dos enamorados, mais non puiden falar contigo. Xa sei que o noso é un amor platónico, utópico, imposible, que so vive nos sonos e que nunca endexamais se fará realidade. E é que, como diría Segismundo: ¿Que é a vida? Unha ilusión, unha sombra, unha ficción porque toda a vida é sono, e os sonos,sonos son. Non podo estar máis dacordo con isto. Tamén hai quen di que dos sonos se alimentan as ilusións. E será certo. Ou non...¿Díxenche que son galego?...

Onte gustaríame ter falado contigo, expresarche tódolos meus sentimentos, pero cando te chamei non te puxestes ó teléfono. Será que estarías ocupada coa túa parella. Para iso é a túa parella. No teu caso hai amores que traspasan a barreira da ficción e se fan realidade. Que llo digan a Antonio (Zabálburu). Qué sorte ten el de contar coa túa compañía...

A min dáme igual que te chames Miranda, que Laura, que Diana. Ó fin e ó cabo as tres persoas son unha mesma. E non é o misterio da Santísima Trinidade. Máis ben é un misterio alicantino. Onte chamoume Elsa, pero non me quixen pór. A cantos lle gustarían que ela os tivese chamado. Servidor, so tiña ganas e ollos para ti, querida amiga, pero non puido ser. Non respondestes á miña chamada, e iso que te chamei dúas veces...Será o destino, caprichoso el. Bueno, o destino e...o teu Antonio.

A distancia é o que ten: é un importante obstáculo, máis aínda cando alá en Madrid (quen di Madrid, podería ter dito outra cidade calquera), ti xa tés ó teu amor. El non é o teu amor platónico, quizás sexa o teu amor verdadeiro. Ou quizás non.

Onte foi o Día dos Namorados e acordeime moito de ti, Diana. Dese amor platónico que che profeso e que nunca se verá correspondido. Nin tan sequera nunha película ou serie túa. E é que a vida está chea de sonos e os sonos, sonos son...¿Ou non?...

Adicado á unha beleza chamada DIANA PALAZÓN




UN ARTIGO FEITO POR: Julio Torres
Coordinador de A Lareira Máxica

venres, 13 de febreiro de 2009

** Aquel concurso de t.v. chamado Un, Dos, Tres...

Catro mascotas, un so programa:"Un, dos, tres,... Responda otra vez". O mítico. Un programa que marcou toda unha época, un concurso dirixido por Narciso Ibáñez Serrador ("Chicho") e que facía as delicias dos telespectadores españois dos anos 70, 80 e principios dos 90 -cun regreso puntual hai so uns anos-. O venres pola noite era sinónimo de Un, Dos, Tres e de saber qué gañaban a parella de concursantes finalista: se un coche, se un apartamento en Torrevieja (Alicante), se unha calabaza....

Aquelas tres partes: 1- Concurso de preguntas onde os gañadores eran investido coa banda de campións; 2- Eliminatoria, onde disparatadas e entretidas probas dirimía os que pasaban a: 3-Subasta, rodeada de espectáculo e dóce entretemento, no que que cando había catro regalos na mesa, sobraba un... Kiko Ledgard e Mayra Gómez Kemp (a que máis tempo durou e aquela que ofrecía cartos e máis cartos para olvidarse do regalo final...tentadora e que marcou escola neste senso) foron os presentadores máis famosos. Nas dúas últimas etapas tomaron o relevo Myriam Díaz Aroca & Jordi Estadella, primeiro, e Luis Larrodera, para pór o ¿broche final?.




Moitas cousas se poderían falar deste programa que marcou un hito na historia da t.v. en España, certo que cando so había unha soa televisión en España, e aínda non chegaran as privadas...Unha época na que a primeira e a segunda cadea exercían un auténtico monopolio televisivo. Despois chegaron as autonómicas e anos despois as privadas.

E principiaba o artigo falando de catro mascotas. Estoume referindo, como non á Ruperta, a calabaza con vida que ata bailaba e que durou máis tempadas que estoutras: Botilde, aquela bota boa que encerraba premios mellores: e o Chollo (con pinta de figo) e o anti-Chollo, mascota boa e mala respectivamente.









Este concurso serviu para dar a coñecer a múltiples humoristas tales como Raúl Sender (cos seus disfraces), Arévalo (e os seus chistes gangosos), Fedra LLorente ("La Bombi"), Bigote Arrocet ("Piticlín, piticlín..." ou "Mayruchachachá"!!!), Antonio Ozores (co seu vocabulario inintelixible "chicones catalensep ajuladie ampende doses .... ¡Y por fin...ya somos europeos" ou "¡Esto no se hace: caca") ou o Dúo Sacapuntas: o alto ou o "Linterna" e o baixo, a "Pulga" (interpretad por Juan Rosa, finado hai una anos) disfrazados de toureiros con traxe de luces e nos que non cesaban de asedirnos con aquelas frases pegadizas ("veintidó, veintidó, veintidó" , ou "¿Y cómo estaba la plaza? Abarrotaá!!!")



¿E que dicir das azafatas? ¿E dos tacoñóns/tacañonas? ¿E do premio final? "Ha salido el coche, ha salido el apartamento, ha salido..." ¿E a cara que se lles quedaba ós finalistas cando gañaban un abundante lote de productos, cando podían ter gañado moitos cartos? ¿E cando había un segundo coche? ¿E cando...? Cantos recordos.... Pero acabo de oír el sonido de...los Súper Tacañones....¿Que faría mal?...Pois nada, que me retiro ó meu apartamento de Torrevieja...

¿Qué mascota che gustou máis? ¿Qué lembranzas e recordos che trae o Un, Dos, Tres...? ¿Cal humorista dos que pasaron che gustou máis? ¿Cal cres que foi o auténtico éxito do programa? Aproveita e da a túa opinión. Será moi benvida.

Por certo, descubrín esta páxina web adicada ó Un, Dos, Tres.



UN ARTIGO ELABORADO POR: Julio Torres
Coordinador de A Lareira Máxica

mércores, 11 de febreiro de 2009

** O poder das pesadillas

En el pasado los políticos prometían un mundo mejor. Tenían distintas formas de lograrlo.

Pero su poder y autoridad surgía de la visión optimista que ofrecían a su pueblo.

Esos sueños fracasaron y, hoy, la gente ha perdido la fé en las ideologías.

Cada vez con más frecuencia, los políticos son vistos simplemente como administradores de la vida pública.

Pero ahora han descubierto un nuevo rol que restaura su poder y autoridad. En vez de repartir sueños, ahora los políticos prometen protegernos de las pesadillas.

Dicen que nos rescatarán de peligros terribles que no podemos ver y que no comprendemos. Y el mayor de todos los peligros es el terrorismo internacional.

Una red poderosa y siniestra, con células asociadas en países de todo el mundo. Una amenaza que necesita combatirse con la guerra al terrorismo.

Pero la mayor parte de esta amenaza es una fantasía que ha sido exagerada y distorsionada por los políticos.

Es una oscura ilusión que se ha divulgado sin ser cuestionada entre los gobiernos de todo el mundo, las agencias de seguridad y los medios internacionales.

Esta es una serie de documentales acerca de cómo y por qué se creó esa fantasía y a quién beneficia.




PARA VER LA SEGUNDA Y TERCERA PARTE IR A :



UN ARTIGO ENVIADO POR: Jose
Colaborador de A Lareira Máxica

martes, 10 de febreiro de 2009

** CÓMO VIVIR UN GRAN AMOR (2)

O prometido é débeda. Aquí tedes a segunda parte do artigo de onte, que nos enviou a nosa colaboradora María. Para tomar nota...


...................................................................................................................................

POR QUÉ ME TOCAN PAREJAS DIFÍCILES??? Porque internamente tenemos una programación que nos conduce a elegir personas difíciles, no estamos preparados para ser felices y gozar del amor.

Además el peor motivo para buscar pareja es por estar solos, si nos desesperamos elegiremos lo peor. Cuando tenemos demasiada hambre comemos cualquier cosa, no elegimos. Si estamos hambrientos emocionalmente hacemos igual, y en cuanto a pareja hay que seleccionar sin apuro ni presión el "menú principal"


Soluciones:
1. Dejar de ver telenovelas. Son la peor fuente para programar el subconsciente, es drama puro lo que ponen en la mente y por muy analíticos que seamos siempre afectan.

2. Revierte tu programación negativa infantil. Focaliza y elige modelos externos que fortalezcan tu idea de felicidad. Usa la técnica del anclaje, al reconocer un modelo positivo de pareja en la calle, la TV o un libro piensa: "Esto es lo que quiero para mi"? También es bueno habituarse a poner la atención en las virtudes del otro y no en los defectos, pues en lo que ponemos pensamiento y atención se reproduce (si creo y pienso que mi pareja es infiel, creare las condiciones para eso).

3. hablar con parejas amigas que sean felices y preguntarles como lo lograron. Ellas tienen una información que tu ignoras, busca conocerla. Nuestro ego nos invita a envidiar, porque maneja un concepto estrecho de escasez, hay que hacer caso al espíritu, quien sabe que hay amor para todos, entonces intentemos y copiemos, no envidiemos.



EL PLAN PARA ENCONTRAR A TU PAREJA

...Ampliar/recoller resto do artigo [ +/- ]



    La mayoría cree que el amor cae del cielo y no se puede planear, nos toca o no nos toca. Eso es falso, si no hemos logrado una vida afectiva placentera podemos entrar en acción, movernos, hacer un plan como si fuéramos de vacaciones.

    1. Elabora una lista de compatibilidades. Hay que elegir el tipo de pareja. Haz una lista de las características en todos los aspectos que te gustaría tuviera tu pareja y cubre cada detalle: descripción física, edad, nivel sociocultural, económico, afinidad espiritual, etc.... se muy especifico.

    2. Al encontrar el candidato chequea: de 60% para arriba se pronostica éxito 50% la proyección es drama. Y 80% es un muy buen porcentaje.

    3. Dónde buscarla??? Visita los lugares afines al tipo de gente que buscas, donde haya menos competencia y se compartan afinidades. Si lo quieres deportista, acude a esos sitios, y si te desagradan los salidores no vayas a buscar novio en las discotecas. También puedes correr la voz hazte publicidad, dile a tus amigos que buscas pareja.

    4. Trabaja contigo mismo. La principal fuente de frustración al nivel de pareja es querer cambiar al otro, olvídate del otro. Comienza a buscar todo lo que puedas hacer para ayudarte, sanar las heridas de tu niño interior y alimentar bien tu mente subconsciente, pues ella siempre ejecuta lo que lleva dentro.

    5. Si tienes pareja y las cosas no van bien, haz lo mismo; pues al mejorar tu, mejora el otro. Ahora, si hay muchas cosas que te molestan del otro, inconscientemente te estas diciendo que es la persona errónea y quieres cambiarla.
    El trabajo personal te dará dos alternativas: a. Si la persona con la que estas es quien mereces, comenzara a darte el amor que esperas. b. Si no es la que te conviene, se correrá y vendrá otra como la que quieres.
    Un lema para todos: UNA RELACIÓN DE PAREJA ES SIEMPRE PARA ESTAR MEJOR.


    Una buena relación es un contrato entre dos, donde ambos hacen lo que está a su alcance para hacerse mejor la vida. Si no, no hay relación, pues tener pareja no es para competir, cambiar al otro o descargar las neurosis que padecemos.
    Actúa, haz el plan, ponle fecha, si no se cumple, no te desanimes, sé perseverante. Prepárate con tiempo y disponte a darle la bienvenida, recuerda que una relación comienza mucho antes de encontrarse con esa persona, pues comienza contigo.

    Decide cuánto quieres pagar, pide una persona que traiga lecciones a Tu vida, pero de un modo que puedas digerirlas fácilmente, sin traumas, ni dolor; pide un maestro cariñoso. Invierte tiempo y esfuerzo en deslastrarte de tu dolor emocional del pasado y fórmate una nueva conciencia, lee libros busca consejos de profesionales, busca ayuda de personas con experiencia, pero ante todo haz el trabajo interior contigo mismo, reconcíliate con tu pasado y tu presente. Toma modelos externos que alimenten lo que has elegido.

    Remueve de tu casa todos los objetos de relaciones anteriores, sobre todo si fueron malas; regala, vende, quema, dona, bota, sácalos de tu vida. Si te cuesta hazlo poco a poco, pero hazlo. Las fotos, las joyas, la ropa, los muebles te recuerdan inconscientemente el pasado.Todos estos objetos están cargados de " heridas del pasado". Si la relación fue buena y termino adultamente, puedes conservarlos.
    Si la persona que estas esperando ya existe, en lugar de gastar energías sintiéndote solo y triste, lo cual aleja al otro, háblale, dile: " Te doy la bienvenida, estoy preparándome, tengo muchas cosas bellas que ofrecerte".

    Este mensaje hará eco en el universo y le llegara de algún modo a esa persona que será para ti. Si te agarra la angustia, cierra los ojos e imagina lo bonito que será estar juntos con tu nueva pareja sin ponerle rostro.
    Es difícil creer y permanecer en la incertidumbre, pero quien tiene fe recibe; solo los débiles terminan una relación y pasan de una a otra buscando paracaídas que les alivien el dolor del golpe.

    Si tienes dudas busca como eliminarlas, solo tenemos éxito en aquello de lo que estamos convencidos. Pide ayuda a: psicólogo, psiquiatra, consejero, etc. Y también en el ámbito espiritual.

    Renuncia a sufrir, decrétalo, grítalo, escríbelo, comprométete contigo mismo a respetarte y darte amor. Primero renuncia a lo que no quieres, luego elige y afirma lo que deseas para ti. Ámate a ti mismo, no vivas la fantasía de creer que si llega alguien que te ame todo se resolverá.

    Si tu generas amor, atraerás amor; el gran secreto de oro para vivir una gran relación es amarse a uno mismo, no te sacrifiques por nadie, pues te desequilibraras, siempre tú en primer plano.


    OLVIDA Y PERDONA, lo que te tocó vivir tenia un sentido aunque no lo comprendas.

    Pide a Dios que te ayude a encontrar el plan que el tiene para tu vida, pues no estamos llamados a vivir desdichados, sino a vivir en Amor y desde el Amor, pues venimos de un Dios que ama.


    Tomado de un taller dictado por HORACIO VALSECIA, psicólogo argentino




UN ARTIGO ENVIADO POR: María
Colaboradora habitual de A Lareira Máxica

luns, 9 de febreiro de 2009

** CÓMO VIVIR UN GRAN AMOR (1)

No existen relaciones afectivas perfectas, las relaciones humanas, mas la de pareja, son una herramienta muy valiosa y fuerte de evolución; siempre vamos a compartir con personas que nos dan la posibilidad de aprender algo y crecer; de nosotros dependerá elegir entre maestros "cariñosos o violentos" .

Lee y entérate cómo procurarte un gran amor, porque eso de "mala suerte en lo afectivo" es una inmensa mentira, existen muchas herramientas para buscar la felicidad.

Si tuviste pareja y las cosas fueron mal, si tienes pareja y las cosas van mal, recuerda: "TIENE SENTIDO" que esa persona este (haya estado) en tu vida, ¡hay algo que debes aprender!

Para empezar distingue si es amor, pues nos enseñaron a ponerle ese titulo a situaciones conflictivas y neuróticas causantes de dolor, frustración y resentimiento.


NADIE SUFRE POR AMOR
Es absolutamente imposible sufrir por amor, se sufre por carencias y heridas emocionales de la infancia. Muchos creen que están viviendo "el amor de su vida" porque se sacrifican y dejan de lado sus vidas.

El amor es vitamina F = Felicidad; es estimulo, estar bien, entusiastas, progresar, ser creativos, vivir en paz. Decir que se sufre por amor es una contradicción total, no se sufre por ser feliz.

Si estás en una relación y no te dan el amor que quieres, debes comenzar a buscar una solución, pero no en el otro, sino dentro de ti.


TU PAREJA ES TU REFLEJO

...Ampliar/recoller resto do artigo [ +/- ]



    Si tu consorte es una linda y exitosa persona te encanta saber esto, pero si es infiel y fría, no te gusta la idea. Pues es cierto, tu pareja refleja un estado interno tuyo que no manejas a escala consciente. Le echamos la culpa al otro y queremos que cambie, nos aliviamos pensando que tiene mas defectos que nosotros y "tapamos" el Verdadero problema: un nivel bajo de autoestima, y no te das el amor que requieres tu mismo.

    Lo positivo es saber que el poder y la solución están un tus manos: para tener pareja y ser feliz tienes que trabajar contigo mismo, ¡que suerte no hay que esforzarse para que el otro cambie!!!


    EL REFLEJO NO ES LITERAL
    No queremos decir que tu haces lo mismo que tu pareja, sino que su inadecuado comportamiento de infidelidad, maltrato, indiferencia, etc. reflejan algo que tu cuerpo emocional cree; inconscientemente pensamos que merecemos lo inaceptable, desviamos la atención en "lo malo" que es el otro y mantenemos la neurosis.
    Caemos en estas situaciones repitiendo con sus particularidades los modelos de papá y mama.


    ••• CONDICIONES OBLIGATORIAS PARA QUE HAYA PAREJA •••
    La primera es la química, tiene que haber algo en el otro que te atraiga, la segunda es la compatibilidad: debe haber como mínimo un 60% de elementos compatibles y tercero, compromiso: ambos han de decidir conscientemente el compartir sus vidas para estar mejor, SI HAY PRESIÓN Y UNO ESTÁ DETRÁS DEL OTRO INSISTIENDO, NO HAY PAREJA!!, esa es una señal muy clara.

    Recordemos que la relación de pareja es el amor del uno por el otro, no la absorción del uno por el otro.

    No lo olvides, quien no esta preparado para el compromiso eres tu, y el otro es tu reflejo. Señores, las parejas que nos maltratan y humillan nos están haciendo el favor de recordarnos que tenemos un montón de heridas internas, tu busca como mejorar, agradéceles y déjalos partir.

    EL EGO NOS HACE CREER QUE AGUANTAMOS POR AMOR, Y NO ES CIERTO, SOPORTAR, LUCHAR, PERMITIR LO INSOPORTABLE, SENTIR PERSECUCIÓN, AGUANTAR MALTRATOS, NO ES AMOR.


    Ten cuidado con:
    Tratar a tu pareja como un niño, porque entonces el otro se comportara como hijo. Toda sobreprotección indica esta situación, y lo mas seguro es que surja la infidelidad, pues a nadie le gusta hacer el amor con su madre o padre.
    Creer que los hijos atan a alguien. Cuando una pareja incompatible permanece unida "por los niños", les hace un gran daño. Ellos viven procesos de separación agónicos, tormentosos. Si realmente amas a tus hijos, enséñales con tu ejemplo a decidir y hacer lo que quieren.

    (...)

    Tomado de un taller dictado por HORACIO VALSECIA, psicólogo argentino


    .................................................................................................................................
    ...E mañán poderedes ler a segunda e última parte das claves para vivir un gran amor. Nel Horacio Valsecia falará das parellas difíciles, de solución, dun plan para atopar parella, entre outras cousas.





UN ARTIGO ENVIADO POR: María
Colaboradora habitual de A Lareira Máxica

mércores, 4 de febreiro de 2009

** Amigos ou bos amigos. ¿Cal é a diferencia?

Amizade. Hoxe en día o término está desvirtuado. Falamos de amigos cando ás veces so nos referimos a persoas coñecidas coas que nos levamos ben ou que son colegas, compañeiros de algo. Sobre o tema dos amigos xa falei nalgunha ocasión do blog. Quixera dar un par de apuntamentos para afondar nun tema do que unha vez dei breves pinceladas e que daquela diferenciara entre: amigos e colegas . Podería seguir sendo válida pero, tras pensalo e ver os usos que se lle dan ó termo amizade, coido que sería máis axeitado distinguir entre estas dúas clases de amigos, coas súas correspondentes características:

1- Os amigos, sen máis. Dos que son persoas coñecidas e coas que te levas ben xa sexa por ser veciños, compañeiros de traballo, de ocio, de actividades ou unha persoa coa que nalgún momento da vida compartistes algo a calquera nivel. Son persoas coas que mantés boa relación aínda que non sexa a diario. Nembargantes, nun amigo a secas non necesariamente tés a confianza asegurada. Hai quen lles chama colegas a algúns amig@s. A min o término colega non me di nada. Máis ben sóame a compañeiros de traballo ou dalgunha actividade.

2- Os bos/oas amigos/as, os de verdade: son aqueles nos que sabes que podes confiar, que sabes que o que fales con el/a se vai a quedar entre vós. Que te anima nos malos momentos, que ti animas cando el/ela o está a pasar mal. Que pasa por alto os teus defectos e se queda co teu lado bo. Un bo/a amig@ é moito máis que un simple amig@ ou un colega. Existe unha gran afinidade e/ou unha relación, polo xeral, de moito anos. Algo así como un familiar que se preocupa por ti, sen selo. Unha especie de irmán/á.

Os do grupo 1 abundan, pero son amigos sen máis, ou colegas, sen ter unha relación profunda. Os do segundo grupo son un número reducido, pero teñen un valor moito máis alto porque sabes que podes contar con eles/elas para o que faga falta. Non che van a fallar cando máis o necesites. Son aqueles/as que se lembran de ti e se preocupan sinceramente. Dunha ou doutra forma están contigo e son un apoio fundamental. Son esas persoas das que non te olvidas e que aínda que o contacto non sexa a cotío, a amistad é moito máis profunda e nada superficial. Normalmente falarías con eles/elas horas e horas e sentiríastes a gusto, moito máis que un amigo/a calquera.

En fin, esta clasificación non pretende ser dogmática, máis ben é moi simple, e ven a conto porque é moi fácil falar de amigos, pero non tanto demostrar selo. Os bos amigos demóstrano nos teus peores momentos. Apóiante incluso sabendo que te vas a equivocar. Iso si, tratan de aconsellarte, pero aínda sen facerlles caso están contigo e respetan a túa decisión. O que diciía antes: son como bos irmáns/ás.

Pretende ser este post un agradecemento para os bos amigos, aqueles que son como os anxos da garda. A tódolos meus amigos, pero en especial ós bos, vaia o meu agradecemento por soportarme nos meus momentos malos e por aconsellarme e estar conmigo cando máis o necesito. Eles e elas saben de sobra quen son estes bos/boas amigos/as. Xente que está contigo cando peor o pasas e non so cando todo vai ben. Aí é fácil arrimarse, pero os bos amigos/as fanse notar nos malos momentos, xusto cando máis o necesitas. E por iso lles dou as GRACIAS por estar aí cando máis o necesito. Era un artigo que tiña pendiente de facer porque o merecedes con creces.

GUSTARIAME QUE ME CORRIXADES E MATICEDES TODO O QUE QUEIRADES. Tedes material para iso. A miña clasificación é moi persoal e non científicia nin moito menos. ANIMÁDEVOS A PRANTEXAR A VOSA CLASIFICACIÓN. APROVEITADE TAMÉN PARA CONTAR EXPERIENCIAS DE BOS AMIGOS/AS OU TODO AQUILO QUE CONSIDEREDES OPORTUNO.

P.D.: Cando falo de amigos ou bos amigos, non me estou referindo a temas de amor. So falo de amizade en xeral. Do amor publicarei un artigo proximamente remitido por unha colaboradora e titulado "Cómo vivir un gran amor". Poderédelo ler nos próximos días o pé do lume de A Lareira Máxica.



UN ARTIGO ELABORADO POR: Julio Torres
Coordinador de A Lareira Máxica

luns, 2 de febreiro de 2009

** La Paz Perfecta: ¿cómo debuxala?

Había una vez un Rey, que ofreció un gran premio al artista que pudiera plasmar en un lienzo “LA PAZ PERFECTA”.

Muchos lo intentaron y el Rey observó y admiró cada una de las obras. Pero solamente hubo dos que le parecieron adecuadas y tuvo que escoger entre una de ellas.

La primera era un lago muy tranquilo, era como un espejo perfecto donde se reflejaban las plácidas montañas, sobre ellas se encontraba un cielo azul con nubes blancas.
Todos los que miraron la pintura, pensaron que esa era ... “La Paz PERFECTA”.

La segunda pintura también tenía montañas. Eran escabrosas y al mismo tiempo impactantes...

Sobre ellas se veía un cielo furioso del cual brotaban impetuosos rayos y truenos...

Montaña abajo, parecía retumbar un espumoso torrente de agua, el cual acababa estrellándose en un hermoso lago.

Pero cuando el Rey observó cuidadosamente, vio tras la cascada un arbusto en una grieta de la roca, en el cual se encontraba un nido. Allí en medio del rugir de la violenta caída del agua, un pájaro se había construido su morada y disfrutaba de la “Paz perfecta”, dando de comer a sus polluelos.
El Rey, escogió dicha pintura y explicó sus razones:

“Paz... No significa estar en un lugar sin ruidos, sin problemas, sin trabajo duro ni sin dolor”
“Paz significa que a pesar de estar en medio de todas estas cosas, permanezcamos calmados dentro de nuestro corazón”
Creo que éste es el verdadero significado de la Paz. Cuando encontremos la paz en nuestro interior, tendremos equilibrio en la vida.


AUTOR DESCOÑECIDO



RELATO ENVIADO POR: Sabela Canitrot