domingo, 30 de novembro de 2008

** Opinión: "Los amos del mundo", Arturo P. Reverte

Usted no lo sabe,pero depende de ellos. Usted no los conoce ni se los cruzará en su vida, pero esos hijos de la gran puta tienen en las manos, enla agenda electrónica, en la tecla intro del computador, su futuro y el de sus hijos.Usted no sabe qué cara tienen, pero son ellos quienes lo van a mandar al paro en nombre de un tres punto siete, o un índice de probabilidad del cero coma cero cuatro.Usted no tiene nada que ver con esos fulanos porque es empleado de una ferretería o cajera de Pryca, y ellos estudiaron en Harvard e hicieron un máster en Tokio, o al revés, van por las mañanas a la Bolsa de Madrid o a la de Wall Street , y dicen en inglés cosas como long-term capitalmanagement , y hablan de fondos de alto riesgo, de acuerdos multilateralesde inversión y de neoliberalismo económico salvaje, como quien comenta elpartido del domingo. Usted no los conoce ni en pintura, pero esos conductores suicidas que circulan a doscientos por hora en un furgón cargado de dinero van a atropellarlo el día menos pensado, y ni siquiera le quedará el consuelo de ir en la silla de ruedas con una recortada a volarles los huevos, porque no tienen rostro público, pese a ser reputados analistas, tiburones de las finanzas, prestigiosos expertos en el dinero de otros.

...Ampliar/recoller resto do artigo [ +/- ]


    Tan expertos que siempre terminan por hacerlo suyo. Porque siempre ganan ellos, cuandoganan; y nunca pierden ellos, cuando pierden. No crean riqueza, sino que especulan. Lanzan al mundo combinaciones fastuosas de economía financiera que nada tienen que ver con la economía productiva. Alzan castillos de naipes y los garantizan con espejismos y con humo, y los poderosos de la Tierra pierden el culo por darles coba y subirse al carro.Esto no puede fallar, dicen…Aquí nadie va a perder. El riesgo es mínimo.Los avalan premios Nóbel de Economía, periodistas financieros de prestigio,grupos internacionales con siglas de reconocida solvencia.Y entonces el presidente del banco transeuropeo tal, y el presidente de la unión de bancos helvéticos, y el capitoste del banco latinoamericano, y elconsorcio euroasiático, y la madre que los parió a todos, se embarcan con alegría en la aventura, meten viruta por un tubo, y luego se sientan a esperar ese pelotazo que los va a forrar aún más a todos ellos y a sus representados.Y en cuanto sale bien la primera operación ya están arriesgando más en lasegunda, que el chollo es el chollo, e intereses de un tropecientos por ciento no se encuentran todos los días. Y aunque ese espejismo especulador nada tiene que ver con la economía real, con la vida de cada día de lagente en la calle, todo es euforia, y palmaditas en la espalda, y hasta entidades bancarias oficiales comprometen sus reservas de divisas. Y esto, señores, es Jauja.Y de pronto resulta que no. De pronto resulta que el invento tenía sus fallos, y que lo de alto riesgo no era una frase sino exactamente eso: alto riesgo de verdad.Y entonces todo el tinglado se va a tomar por el saco. Y esos fondos especiales, peligrosos, que cada vez tienen más peso en la economía mundial, muestran su lado negro. Y entonces, ¡oh, prodigio!, mientras que los beneficios eran para los tiburones que controlaban el cotarro y paralos que especulaban con dinero de otros, resulta que las pérdidas, no.Las pérdidas, el mordisco financiero, el pago de los errores de esos pijolandios que juegan con la economía internacional como si jugaran al Monopoly, recaen directamente sobre las espaldas de todos nosotros.Entonces resulta que mientras el beneficio era privado, los errores son colectivos, y las pérdidas hay que socializarlas, acudiendo con medidas deemergencia y con fondos de salvación para evitar efectos dominó y chichisde la Bernarda.. Y esa solidaridad, imprescindible para salvar la estabilidad mundial, la paga con su pellejo, con sus ahorros, y a veces con su puesto de trabajo Mariano Pérez Sánchez, de profesión empleado decomercio, y los millones de infelices Marianos que a lo largo y ancho del mundo se levantan cada día a las seis de la mañana para ganarse la vida.Eso es lo que viene, me temo. Nadie perdonará un duro de la deuda externa de países pobres, pero nunca faltarán fondos para tapar agujeros de especuladores y canallas que juegan a la ruleta rusa en cabeza ajena.Así que podemos ir amarrándonos los machos. Ése es el panorama que los amos de la economía mundial nos deparan, con el cuento de tanto neoliberalismo económico y tanta mierda, de tanta especulación y de tanta poca vergüenza.




    Los Amos del Mundo / Arturo Pérez-Reverte
    (Artículo do escritor español Arturo Pérez-Reverte, publicado en 'ElSemanal' o 15 de noviembre de 1998 , e que agora, dez anos despois, parece unha visión de Nostradamus)



ARTIGO DE OPINIÓN ENVIADO POR: María
Colaboradora habitual de A Lareira Máxica

sábado, 22 de novembro de 2008

** Punto e seguido moi pausado

Como dicía o amigo DJ Mosto nun comentario da entrada anterior, foi o antivirus AVG o causante de detectar como virus un archivo sano. E a súa eliminación deixoume varios días sen poder usar o PC. Xa está solucionado, non sen bastante esforzo, iso sí.

Este artigo é para dicirvos que cuestións de tipo persoal fan que teña moi pouco tempo para adicarlle ó blog, polo que a partir de agora A Lareira Máxica non se actualizará a cotío como era costume. É posible que so a poida actualizar unha vez por semana ou incluso menos. É unha decisión que me custa moito tomala, nin o imaxinades, pero nesta vida hai que priorizar actividades e, mal que me pese, ALM é SÓ é un entretemento para este xornalista. Unha forma de de poder escribir, de dar as miñas opinións, e de dar a oportunidade a quen o desexe de publicar os seus artigos, opinións, propostas ou suxerencias.

Para min, xa o dixen moitas veces, A Lareira Máxica significa moito. É como se fose -que non o é- un fillo ó que hai que coidar, pero co que disfrutas e que o ves medrar rodeado dunha boa familia. E que xa ten dous anos e medio. O blog está feito con esmero, cariño e moita adicación, máis da que debería tendo en conta que non me reporta ningún beneficio económico, aínda que sí moitos persoais (p.ex. o feito de ter visitantes e comentaristas asiduos). Os que me coñecedes sabédelo ben.

Na vida ás veces temos que tomar decisións amargas e éste é unha: chegou o momento de priorizar outras cousas,de diminuir o tempo que lle viña adicando a esta páxina, polo menos durante unha temporada sen determinar. O blog non vai ter periodicidade fixa. Tentarei de actualizalo unha vez á semana con algún artigo. Outros quedarán programados para publicarse (xa hai algúns en espera).

TEÑO COMO NORMA NON PROMETER NADA QUE NON POIDA CUMPRIR, polo que non podo prometer cada canto se actualizará. O que sí é que non vai desaparecer nin pechar. Ou esa é a miña firme intención a curto e medio prazo. So que se publicarán menos cousas e máis espaciadas. Notaredes tamén que farei menos comentarios nos vosos blogs, aínda que é posible que os visite sen facer comentarios.

En fin, é un día triste, pero xa virán tempos mellores. Din que nunca choveu que non escampara. E diso os galegos sabemos algo. So vos pido paciencia, a mesma que vai que ter este servidor porque nunca é doado ter que priorizar e tomar decisións que nunca che gustaría ter tomado, pero que deben ser tomadas.

Esta decísión non é a única, antes destas xa tiven que renunciar por completo a outras actividades e proxectos que iniciei no 2007. A vida é así, agora toca centrarse no traballo e noutras tarefas que reclaman maior tempo e adicacion da que estaban recibindo. A vida é asi. Sinxelamente hai que priorizar as cousas.

Isto soa a despedida, pero non o é. É UN PUNTO E SEGUIDO MOI PAUSADO. Gracias a tod@s, e seguide visitando o blog, facendo comentarios nel e enviando artigos ou outras propostas (imaxes, humor, música, internet, artigos alleos debidamente identificados,etc.) para publicar. Pola miña parte teño moitos artigos e opinións na cabeza para ir escribindo. Por falta delas non será. Por limitacións de tempo sí. Así que ALM seguirá, pero actualizarase moito menos a cotío. Paciencia!!!

luns, 10 de novembro de 2008

** En BOXES

TEÑO O PC ESTROPEADO. TEREI QUE LEVALO A ARREGLAR POLO QUE DURANTE VARIOS DIAS NON VOU A PODER ACTUALIZAR A Lareira Máxica. Seguramente toque formatealo e volver a instalar todo de novo, co conseguinte traballo que iso entraña (cargueime, por erro meu, o archivo "user32.dll" e sen el non carga o sistema operativo. Se alguén sabe cómo podo facer para solucionar este problema que mo diga, please!!). Espero que teñades paciencia e saibades esperar. Namentras, invítovos a que me enviedes artigos ou propostas para publicar (cando digo propostas estoume a referir a cousas que non son vosas como por exemplo: vídeos, fotos, artigos vistos en internet que poidan dar pé a comentarios ou ser de interes,etc.). Se redactades artigos non importa que non estean ben redactados. Ademais, se queredes, axúdovos a darlle forma se ese é o problema

O dito, espero que na tenda me arranxen o PC o máis axiña e voltar pronto "on the road". Odio os cibers...

domingo, 9 de novembro de 2008

** Un aniversario feliz dentro da desgracia que foi

E é que hai muros que xamais se tiñan que ter construído . O malo é que hoxendía aínda seguen existindo bastantes, invisibles a maior parte, pero muros ó fin e ó cabo. Muros que falan mal dunha sociedade e dun mundo do século XXI. O progreso non avanza, por desgracia, en tódolos sentidos. Cando falamos de progreso non so debería significar tecnoloxía, senón moito diálogo e paz, sobre todo paz. Iso sería navegar cara a un progreso real e amplo, non coartado. Unha sociedade avanzada que non camiña da man da paz, non debera presumir nunca de ser unha sociedad desenvolvida.



UNHA OPINIÓN DE: Julio Torres
Coordinador de A Lareira Máxica

** Unha voz que nos deixou moi pronto....

Como vos escribía xa hai dous anos, cada 9 de novembro sempre me acordo dela. Foi unha cantautora española que tivo un gran éxito, so apagado por un desgraciado accidente preto de Benavente (Zamora) no ano 1976, cando regresaba de dar un concerto na Sala Nova Olimpia (Vigo). Contaba tan so 27 anos. O ano anterior quedara segunda no festival da OTI coa canción: Estoume referindo a Cecilia. Pero a parte de "Un Ramito de Violetas" -que podedes ver e escoitar no primeiro dos links deste artigo e é a canción que fai referencia ó 9 de novembro- tamén tivo outras cancións que merece a pena lembrar. Todas elas tiñan un denominador común: o seu ton triste e melancólico, pero non falto de esperanza e debuxando algunha que outra realidade social. Outro das súas cancións famosas foi "Mi querida España".




UN ARTIGO-OPINIÓN DE: Julio Torres
Coordinador de A Lareira Máxica

sábado, 8 de novembro de 2008

** Alumeados navideños: ¿por qué tanto derroche?

Tódolos anos penso o mesmo cando se aproximan as festa de Nadal (Navidad). Todos, sen excepción. Non hai un que non o pense. E este ano co tema da crise económica, con máis motivo aínda. ¿De que se trata? Das luces e adornos navideños que se adoitan colocarse en nos sitios públicos e que pagamos os cidadáns cos nosos impostos. Non entendo porque hai que despilfarrar cartos neses alumbrados. ¿Para que? Se todos sabemos que estamos no Nadal. Porque aínda que te quixeras olvidar, o espíritu consumista da televisión -e inherente á esta sociedade- encárgase de que non nos esquezamos de que o Nadal está aí e que para constatalo é preciso gastar, gastar, gastar, consumir, consumir, consumir. Senón, non é Nadal.

A Navidad hai que lembrar que é un festa relixiosa. Non debería impoñerse o consumismo sobre o propio sentimento relixioso, pero o afán de comprar e/ou regalar pois apodérase de todos nós. E non debera ser así. Pero iso xa é outro tema, que non é asunto deste artigo. Quero centrarme en que o feito de poñer alumeados con inxente cantidade de bombillas e luces o que fai é ser O SIMBOLO DO CONSUMISMO. O Nadal hai que levalo no espíritu navideño e non se deberían despilfarar enerxía e cartos. A medida pode resultar impopular. Sí, seino pero hai que acostumarse e acostumar á xente. Deberiamos decatarnos conta e ser conscientes. ¿Somos unha sociedade madura? Que ningúen o xustifique pola relixión, porquea fe está por riba de alumeados públicos navideños. Son cristiano e creo, pero tamén coido que para celebrar o Nadal non me fai falta ver alumeados públicos polas rúas. Por que o CONSUMISMO e o DESPILFARRO nada ten que ver coa relixión. O Nadal hai que levalo no corazón e celebralo, sí, pero os alumeados públicos non é o máis importante, nin moito menos.

En moitos pobos e cidades o que fan é usar un alumeado que consuma menos. Tampoco me parece a solución, máis ben é so un parche. ¿Por que non nos atrevemos a dar o paso de eliminar alumeados e adornos navideños nos lugares públicos? Eses cartos poderíanse adicar a moitas cousas máis necesarias e útiles para a sociedade. E este ano, por riba, estamos coa crise económica as costas. Xente que pasa fame e, a sociedade tira os cartos en alumeados navideños....Vamos que estamos para gastar por gastar. E non pretendo ser demagóxico, so realista. Seguro que moit@s non estarán dacordo conmigo. Respéto@s, pero non estou dacordo con eles, polo que acabo de explicar.

Outro motivo que xustificaría a súa retirada é o medio ambiente, que oa castigamos por castigar. Logo queixámonos que o tempo anda tolo e que deberiamos artellar medidas para non danar máis a capa de ozono....

Xa sei que se podería falar moito do tema. De feito, tamén o consumismo de cada familia daría para un libro, cando menos. Pero hoxe so quería centrarme nos alumeados públicos. ¿Son realmente necesarios? ¿Qué pasaría se se prescindise deles? ¿Non se pode, acaso, celebrar o Nadal sen eles? ¿Sería a súa eliminación unha medida acertada?

¿E vós que opinades?


A viñeta gráfica que acompaña ó artigo foi extraída do gran blog de humor gráfico http://www.jrmora.com/blog/. Aproveito para aconsellar a súa visita. É un blog moi inxenioso e cheo de humor. Noraboa ó seu autor, que é debuxante gráfico, polo seu brilante e estupendo traballo. Gracias por facernos rir (e reflexionar tamén).



UN ARTIGO ESCRITO POR: Julio Torres
Coordinador de A Lareira Máxica

martes, 4 de novembro de 2008

** Porque a vida tamén é bela, moi bela

Xa dixen en máis dunha ocasión que hai cancións que máis que cancións parecen obra de arte. Hai moitos exemplos. O que tedes no siguiente vídeo é un deles. Trátase de la canción "La vida es bella". Nel aparecen diversas secuencias da oscarizada película do mesmo título dirixida e intrepretada polo simpático Roberto Begnini. A canción é unha versión da coñecida canción, interpretada esta vez por Noa (encántame a súa voz) e Miguel Bosé. Nesta canción xúntase a beleza da letra, a harmonía da música e os sentimentos do seres humanos que non entenden os porqués das guerras, materializadas nunhas imaxes da película de Begnini. NON ME CANSO DE VER A PELÍCULA. En clave de humor e amor trata un tema tráxico e cruel: o dunha guerra, carente de razón como moitas outras. Canto se podería falar do que esta canción reporta en canto a sentimentos, sonos, esperanzas, opinións e reflexións sobre a vida mesma... ¿Ou non?




...E se che apetece ler o que a di a letra da canción, aquí o tés:

"Yo (yo)
Al verte sonreír (al verte sonreír)
Soy (soy)
El niño que ayer fui (el niño que ayer fui)
Si yo velo por tus sueños
El miedo no vendrá y asi sabrás lo bello que es vivir

Caen (caen)
Mis lágrimas al mar (mis lágrimas al mar)
Tú (tú)
No me verás llorar (no me verás llorar)
Es que sólo tu alegría
Amansa mi dolor y asi yo se lo bello que es vivir

Lalalalalalala....


Mi corazón siempre estará
Donde este tu corazón si tu no dejas de luchar
Y
Nunca pierdas la ilusión
Nunca olvides que al final habrá un lugar para el amor

Tú (tú)
No dejes de jugar (no dejes de jugar)
No (no)
No pares de soñar (nunca pares de soñar)

Que una noche la tristeza
Se irá sin avisar y al fin sabrás lo bello que es vivir

Lalalalala...

Que una noche la tristeza
Se irá sin avisar y al fin sabrás lo bello que es vivir
Se irá sin avisar y al fin sabrás lo bello que es vivir"



UN ARTIGO-OPINIÓN ESCRITO POR: Julio Torres
Coordinador de A Lareira Máxica

luns, 3 de novembro de 2008

** Lápices para la Paz, triunfa en los Premios 20 Blogs

Leveime unha tremenda alegría cando souben que o blog máis votado destes Premios 20 Blogs - que chegaron ó seu fin na medianoite do domingo - foi para a bitácora "Lápices para la Paz", de Alicia Mora, unha traballadora social moi comprometida. Non teño o gusto de coñecela pero o que fai, o compromiso solidario é motivo suficiente para alegrarme. É un triunfo ben merecido. Foi o blog que tivo máis votos: 103. Lembrar que participaban máis de 4500 blogs. Triunfou na categoría de blog solidario e tamén foi o blog máis votado de tódalas categorías.

A Lareira Máxica, este blog de Sanxenxo (Pontevedra), quedou 2ª na categoría mellor blog en versión orixinal, cun total de 37 votos. O blog gañador foi o catalán "En Veu Alta", con 60. De 3º quedou "Aprender Inglés on line", con 28. Cuarto posto para "Falla Casa d´Alonso", con 25, e quinto posto para outro blog galego: "A Botica da expresión", con 22.

No total da clasificación xeral, A Lareira Máxica ocupou o posto 21º con 37 votos. Na categoría de diseño A.L.M. so obtivo 2 votos e acadou o posto 36º (¿tan pouco gustou?).

Os 5 primeiros clasificados de cada categoría teñen a consideración de blogs finalisas e optan ó premio de Mellor Blog 2008 que entrega un xurado dos Premios 20 Blogs. Son case 100 blogs xa que aínda que hai 20 categorías, máis dun da de mellor diseño tamén foi finalista noutras categorías. O resultado do gañador farase público o 17 de novembro.

Felicidades ós gañadores e alédome de que houbera 37 persoas ás que lle gustara A.L.M. Gracias a elas. Agardo que sigan visitando o blog e, invitadas quedan a participar nel ó igual que tódolos lectores en xeral. ¿De que maneira? Pois enviando artigos dos temas que estimen oportuno ou simpremente relatos propios ou alleos (poñendo autor), fotos, vídeos, viñetas de humor, cousas que vos enfadan ou alegran, frases que vos gusten, blogs ou webs preferidos, artigos de opinión alleos (poñendo tamén autor) ou calquera outra proposta que será benvida. Non é preciso ser ningún escritor para publicar algo nesta páxina. Non hai extensións nin máximas nin mínimas. Máis fácil imposible.

Quixera tamén darlle as gracias a tod@s @s colaboradores e comentaristas que fan posible que este blog teña vida máis alá das miñas opinións. Este segundo posto, é de tod@s eles. Sen eles isto sería unha persoa que predica no medio dun deserto.

P.D.: As clasificación en principio son provisionais ata a súa confirmación o 17 de novembro.



Clasificación completa de mellor blog en versión orixinal

Clasificación xeral completa (os blogs máis votados entre tódalas categorías)


ACTUALIZACIÓN 22-11-08:

Estes son os RESULTADOS DEFINITIVOS. A Lareira Máxica quedou 2ª na categoría mellor blog en versión orixinal, sendo finalista. Na categoría de deseño quedou no posto 36, con 2 votos. Na xeral sitouse na posición 20ª, entre un total de 4514 blogs.