mércores, 31 de outubro de 2007

** ¿POR QUÉ.....?.......¿Sabes ti as respostas?


¿Por qué es Espinete un erizo de 2 metros? ¿Por qué se pone pijama para dormir si se pasa el resto del día completamente desnudo?

¿Cómo es que en tantos años no se les ha conocido novia ni a Epi ni a Blas? ¿Por qué siguen viviendo juntos con lo mal que se llevan?

¿Por qué es Pluto un perro naranja? Si Mickey Mouse es su amo, ¿qué tamaño tiene ese ratón?

¿Qué clase de engendro genético es Goofy?

¿El tío Gilito defrauda a hacienda?

¿Por qué la policía no detiene al que le pasa las espinacas a Popeye siendo su efecto de sobra conocido? ¿Son en realidad espinacas?

¿Por qué no detienen a Panorámix por contrabando de sustancias estupefacientes? Si Obélix tomó tanta de pequeño, ¿cómo es que nadie lo ha apuntado a un programa de desintoxicación?

¿Por qué va Obélix siempre de aquí para allá con un menhir en la chepa y Astérix va caminando tan escocido?

¿Por qué Tintín hace siempre amistad con un niño y nunca con una niña? ¿Por qué su mejor amigo es marinero? ¿A qué tanta amistad con un perro?

¿Qué clase de sustancia psicotrópica toman los 7 Enanitos para que después de 20 horas de trabajo salgan de la mina cantando y silbando? ¿Por qué C.C.O.O. no hace nada al respecto de ese horario?

¿Con qué se pinchó la Bella Durmiente para quedarse colgada durante todos esos años?

¿Cómo puede alguien, por muy príncipe que sea, besar en la boca a una muerta?

¿Cómo es que Caperucita tuvo que pedir tantas pistas para darse cuenta de que su abuela era un lobo? ¿Estaba colocada? ¿No visitaba nunca a su abuela?¿Cómo es que nadie se da cuenta de que Superman y Clark Kent tienen la misma cara?

¿Por qué iba Pulgarcito tirando migas de pan por el bosque cuando su padre les iba a abandonar por no tener nada que darles de comer? ¿Por qué vuelve luego a casa después de la faena que les ha hecho su padre? ¿Dónde está la asistencia social en esos casos?

¿Cómo puede Pulgarcito, que no es mas grande que un pulgar, calzarse las botas de un gigante y caminar con pasos de 20 leguas? ¿No le rozan en las ingles?

¿Cómo puede el abuelo de Heidi mantener una familia y un chalet en la sierra con una pensión de jubilado?

¿Qué hace Clarita trotando por el monte en silla de ruedas? ¿Está preparada la casa de Heidi para esa minusvalía?

¿Por qué la abuela de Pedro tardó 273 capítulos en morirse cuando lo llevaba diciendo desde el segundo?

¿Por qué Pedro Picapiedra cuando corre pasa siempre por delante de la misma casa?

¿Cuánto tiempo aguanta un Coyote sin comer? ¿Por qué invierte su dinero en comprar tanto producto violento a ACME, y no se va a comprar una hamburguesa a un burguer y sacia su apetito? ¿Por qué no cambia de proveedor, si está más que comprobado que ACME no funciona?

¿Cómo puede mantener el equilibrio Piolín con semejante cabeza?

¿Por qué Mazigner Z lanza sus puños y "Afrodita A" sus tetas? ¿Qué dice Cristina Almeida al respecto?

¿Dónde tiene los bolsillos Batman? ¿De dónde se supone que saca todas sus bat-cosas?
El mayordomo de Batman ¿Nunca duerme?

¿Nadie le habló a la bruja de Hansel y Gretel de las bondades de la dieta mediterránea?

Si los pitufos viven en setas y le llegan a la altura de las rodillas a Gargamel, ¿de qué tamaño son las setas en Pitufolandia?



PREGUNTAS QUE SE FAI: Mariam
Gran Colaboradora de A Lareira Máxica

** A Frase Máxica de............Marcel Proust

"Sólo sanamos dunha dor cando a padecemos plenamente"



Marcel Proust

luns, 29 de outubro de 2007

** “I have a dream” by Alvariño

I

Todos os meus bolígrafos decidiron morrer ó mesmo tempo. Ó mellor trátase do suicidio colectivo dos membros dunha secta e non me dera conta. Claro, os bolis debían ser os adeptos e a pluma estilográfica o seu gurú. Pode ser, se algo aprendín na vida é que todo, absolutamente todo, ata o máis imposible, pode suceder. A realidade supera á ficción constantemente. Debe ser o final dunha etapa, estamos asistindo a un importante cambio de era, xa non se levan os pantalóns de campá, volveu o pantalón pitillo. ¿Qué máis volvera? Non me atrevo a prognosticalo. Todos os meus bolis debían odiar os pantalóns estreitos e non soportaron o seu regreso, eso foi o que debeu suceder. A estilográfica está mal pero chegou ó hospital con vida. Mañá téñena que operar, seica lle teñen que facer un by-pass. O médico díxome que estea tranquilo, que a pluma é forte e que ten moitas posibilidades. Espero que se salve, espéroo polos cartuchos de tinta, non debe haber peor cousa que ser cartucho de tinta sen pluma, qué ía ser deles. Teño dúas caixas e moitas páxinas en branco.


II

A pluma salvouse, volveu á vida. A tinta Rotring Brillant color negro bule outra vez polo seu interior. A súa punta de iridio deslízase con suavidade por este papel branco, lixeiramente satinado. Gústame o tacto destes folios, arrecenden ben. Xa está, xa teño o que preciso. Agora soamente me falta poñerme ó choio. Hoxe non vai poder ser, cousas da vida. A actualidade manda, teño que traballar un pouco e estudiar uns asuntos. Xa vedes, o outro día non tiña un bolígrafo na mesilla de noite que escribira ben e hoxe, que teño esta fantástica pluma na man, non teño tempo. Definitivamente, a vida non hai quen a entenda. Dóeme o lombo, escribir na cama de postura ergonómica ten pouco.

...Ampliar/recoller resto do relato [ +/- ]




    III

    Hoxe si, á terceira vai a vencida: teño papel, teño pluma, teño tempo e teño algo que contar. ¡Alá vou!
    “Non hai mal que por ben non veña”. Este dito oínllo unhas mil veces á miña veciña Maruja. É unha optimista nata. Non digo eu que todo o malo traia algo bo, que eu optimista solo son o xusto. Máis ben penso que o mal, que por definición é un acontecemento negativo, non desexado e doloroso, tamén pode, paradóxicamente, ter algún aspecto positivo. Moitas veces, ata que ves que algo importante pode desaparecer non reaccionas. Polo menos, a min pasoume. ¿Débense contar os soños nas páxinas dun blog?

    -Depende.

    Gústanme as respostas á galega, máis vou deixar de lado as intrigas e vouvos contar un soño. Si hoxe puidera venderlle a miña alma ó demo, si tivera alma e si existise o trasno, quizais o fixese. O malo que ten venderlle a alma ó demo e que nunca cha devolve. Ten que ser unha decisión moi meditada, neste tema a precipitación soamente pode acarrear problemas. Como vos ía dicindo, por este soño pensaríao, empezaría a meditar. Collería un papel e faría dúas listas, á esquerda enumeraría os ¨contras¨ e á dereita escribiría os ¨pros¨. Ós cinco minutos teríao claro: ¨¿dónde hai que firmar don Belcebú?¨

    O meu soño é un soño de inverno, dunha tarde gris, fría e chuviosa. De cristais mollados e vento furioso. Non sei si seguir contando, non sei si será prudente, dígoo porque os soños que se contan case nunca se cumpren. Demasiado tarde, a miña incontinencia verbal é infinitamente máis grande que a miña prudencia.

    Con tantas reformas educativas non sei moi ben como quedaron os horarios dos rapaces. No meu colexio sempre líamos pola tarde. Era unha obsesión daqueles tempos e daquel colexio. Agora as cousas cambiaron e a maioría dos cativos len fatal. Compróboo de vez en cando, na misa, cando os nenos len os evanxeos, ¡qué espanto!, dan ganas de fuxir. Por suposto, o libro de lectura era o meu preferido, e alí, no meu colexio, unha tarde de inverno, tiven que ler algo que me chegou ó corazón. Logo, pouco a pouco, funme enterando de que existía o oficio de contar e a min pareceume o máis fermoso do mundo. En COU entrevistounos un orientador.

    -¿Qué é o que máis che gusta Alvariño?
    - Contar contos, todos diferentes e con moitos personaxes.
    -Dadas as túas aptitudes o mellor para ti vai ser que estudies dereito.
    -Si o di vostede... –respondín eu obediente e resignado.

    Aquel orientador tíñao moi claro: ós de letras, dereito; ós de matemáticas, enxeñerías; e ós de ciencias, medicina. Despois de moitos anos o meu soño sigue a ser o mesmo: estar do outro lado dos cristais empañados, fóra, baixo a chuvia, achegarme ás ventás da escola e escoitar e, desta vez, oírme na voz dalgún cativo.

    Estes días pasados, cando non sabía o que pasaba co blog, cheguei a pensar que podía desaparecer ou converterse nun blog abandonado. Sentín que perdía algo importante, un sitio onde compartir un relato, un sitio onde seguramente alguén me ía ler. Pareceravos unha chorrada, pero ó mellor agora, neste sitio e neste momento, estase empezando a facer realidade o meu soño e todo volo debo a vós.





RELATO ELABORADO POR: Alvariño
Colaborador habitual de A Lareira Máxica

** A Frase Máxica..... ¿que opinas desta?


" Que as túas futuras alegrías non maten o meu recordo.... pero que o meu recordo non mate tampouco as túas futuras alegrías"



FORO DE VIVIR LA PERDIDA

domingo, 28 de outubro de 2007

** ¿Os 901 e 902 son unha estafa? Opina ti mesm@

Para a vosa información, paso a reproducirvos un mail que recibín estes días e que, sen dúbida vos vai ser de utilidade. O correo electrónico di o seguinte:


Os remito información sobre los números 901 y 902 que me ha llegado. No he tenido oportunidad de probarlo pero la fuente es de toda confianza. Podéis hacer una prueba si queréis y una vez confirmado, utilizadlo para cualquier llamada a estos números.

No os gastéis más dinero en los números 901 y 902 de las operadoras y de atención al cliente.
Estos números siempre tienen un equivalente fijo, al que llamar más barato e incluso gratis si tenéis ADSL!
En esta web metes el número 90x y te dan el tlf fijo equivalente:

Yo he probado por ejemplo con el de atención al cliente de ING 901105115 y me ha dado el 91 6349222 acabo de llamar y es verdad, salta el mismo
servicio de atención de ING No más gastos inútiles para el aumento de beneficio de las compañías!!!!!!!!
Habrás visto anuncios en televisión y otros medios, de Telefónica y de otras compañías.

En concreto, el número de Telefónica es el 11888 y llamar al mismo tiene un coste de 1 EURO por llamada.

Pues bien, la opinión pública debe saber que, por ley, Telefónica está obligada a dar ese mismo servicio a través del 11818 por sólo 0,35 euros, como lo daban antes en el 1003. Naturalmente, se cuidan muy mucho de no publicitarlo.Apunta: 11818 Tú mismo puedes comprobarlo llamando a ambos números y escuchando la grabación con el coste de llamada que dan al principio.Díselo a todo el mundo en tu empresa, haz pegatinas o lo que quieras.
Pero, sobre todo, divulga este mensaje.
Nota: Lo más curioso de todo es que el 11818 es gratuito si llamas desde una cabina telefónica. Si no, haced la prueba.



ARTIGO REMITIDO POR: María
Gran Colaboradora de A Lareira Máxica

venres, 26 de outubro de 2007

** Comunidades con corazón e esperanza. Parte 3 (última)

[Voltar a ler a Parte 1]
[Voltar a ler a Parte 2]

Es importante mencionar el abuso del poder: el profesor que cobra y no asiste a dar clase (un tigre, como dicen ellos), el político que tiene ojos pero debe tener una ceguera mental…, y disculpad por ser tan brusca, pero esta preciosa loma parece abandonada. Imagino que para muchos no son nadie, pues son gente que no existe a nivel oficial, por tanto no tienen ningún tipo de derecho, sus casas están escondidas en medio de la nada, son nada. Que equivocados están, si algunos lo piensan, pues son personas con gran corazón y muchas energías. Nos darían a cualquiera una gran lección de humildad, de sencillez, de cariño, de agradecimiento, de trabajo.

Sigo pensando, a lo mejor equivocadamente, que es necesario, un proyecto, una ayuda intensa, para seguir trabajando junto a ellos por la conciencia de una comunidad y de formación. Creo que he captado, que la solución, en el Valle…no es dar, sino una conciencia de formación e intensificar la constancia de la comunidad, para que juntos luchen por sus necesidades: como decían ellos, por tener caminos, médicos, un profesor que asista a las clases, capilla.

Son comunidades que dependen de un facilitador-a, si falla, cae la red, necesitan tejer ellos mismos, una tela de araña, con más consistencia, una red, con mucha fuerza y espíritu de lucha. Tienen un gran espíritu, pero escondido en el cascarón y debe salir.

Supongo, que, lo que he vivido, lo que he sentido y lo que aquí expreso, tiene mucho que ver con la cultura, la sociedad en la que vivo, por ello, vuelvo a preguntarme, es justo, ¿hacerles conscientes que hay otra realidad que ellos desconocen?. Pues ellos tan solo conocen su realidad y unos cuantos kilómetros a su alrededor, no más. Su situación es la que viven y para ellos es normal, es habitual que un niño o adulto muera por no tener un médico, caminar horas y horas para llegar a un colmado, a un médico…
Su mentalidad es tan diferente, que me cuesta entender ciertos aspectos: que venga el doctor una vez al mes y no asista mucha gente, que algunos padres puedan dejar morir a su hijo/a por no dejar que se lo lleven para que lo curen (piensan que se lo van a quitar); hombres con dos o tres mujeres y entre ellas se conocen y se aceptan (lo positivo que no se pelean e incluso se ayudan, pero ¿dónde está el valor de la mujer?)…


Para finalizar, quiero mencionar algunos aspectos que me han impactado, entre otros muchos:

...Ampliar/recoller resto do artigo [ +/- ]



    - Las enfermedades del lugar: desnutrición, problemas respiratorios, tuberculosis…
    - Niños desnudos, descalzos, con mosquitos por su cara.
    - Niños casi esqueléticos y algunos adultos. Niños que se mueren desnutridos.
    - Cuando los niños vienen a ti y te dicen tengo hambre.
    - Que mucha gente no coma mas que una comida al día.
    - Su comida básicamente arroz con habichuelas.
    - La gente usa su única ropa para momentos importantes: asistir a misa, a la escuela.
    - El peso que llevan niños pequeños.
    - Las casas, las letrinas, la necesidad de ir a buscar agua fuera del hogar.
    - Sus viajes al mercado, cargados, caminando en muchas ocasiones descalzos, por caminos llenos de piedra, lodo si llueve…
    - La situación de las casas, escondidas en la nada.
    - Cuando te vienen a dar, quizá lo único que tienen.
    - La ansia de los niños de coger cosas que les llama la atención, la plastilina…
    - El que tantos niños, mujeres y hombres no existan a nivel oficial y por tanto no tengan derechos, ni posibilidad de salir de la zona.
    - El cariño con que te reciben, su entusiasmo, las ganas de aprender, el calor que te dan. El dar todo a cambio de nada.
    Tantas cosas, que ahora no escribo, pero que han dejado huella en mi corazón.

    Me voy y ellos se quedan en su tierra, con su vida, con su realidad y nosotros nos vamos bien lejos, a nuestra otra realidad, que necesita quizá, de otras muchas cosas y no tanto material. Me voy con todo el cariño que he recibido de ellos y con una experiencia que quedará grabada en mi alma. Más allá, cruzando el charco, deberé masticar bien, lo aprendido en estas tierras tan lejanas y cercanas a la vez, hacerme consciente y si es posible aplicarlo.

    No me quiero despedir, sin antes agradecer a todos esas mujeres, hombres, jóvenes, niños, niñas, que tanto nos han dado, a cambio de nada. Y también, a todas las personas, que son capaces de darlo todo, de ayudarles, de estar con ellos, para que la esperanza persista y un día, desde su realidad, luchen por una vida mejor.

    Gracias a todas las personas, que independientemente, de su raza, color, religión, luchan por un mundo más justo, más humano, por un mundo donde haya humanidad, por un mundo, donde no se apague la llama del amor, de la esperanza y de la paz.

    Me voy, con ganas de volver, pero nunca se puede decir nada, lo que si puedo decir es que llevo un pedacito de República Dominicana en mi corazón, ojalá nunca olvide, la importancia de ser ante todo persona y luche por mejorar día a día como tal, siendo capaz de dar, de dar a cambio de nada, sólo ser feliz, viendo la alegría del otro. A lo mejor es una utopía, pero nadie nos ha impedido soñar.







RELATO REAL ELABORADO POR: Sonia
Colaboradora habitual de A Lareira Máxica

mércores, 24 de outubro de 2007

** Que rabia da cando......!!!

...Hoxe tiven a miña segunda e última (polo menos polo de agora) sesión de risoterapia. A risoterapia era unha desas actividades que tiña moitísimas gañas de probar e afortunadamente agora tiven a oportunidade de facelo grazas ó concello. Son desas actividades lúdicas que o concello organiza, neste caso, no verán. E jo, que contenta estou. Xa sei que debe parecer un pouco patético, por non usar un adxectivo máis negativo, iso de teremos que chegar ó extremo de teremos que inventar algo novo, unha terapia, unhas sesións ou como queirades chamarlle, para poder rirnos. Si, certo, iso é algo que sempre me chamou a atención. Os nosos antepasados non precisaban recurrir a estas cousas tan modernas para pasalo ben, ser felices e sobre todo, para rir a cachón. Que agora nós vaiamos a unhas clases colectivas para poder facer algo tan, aparentemente, doado e gratis como rir debe estar a facelos revolverse nas súas tumbas. Xa sei. Pero non creo que moitos de nós nos tomemos a risoterapia dese xeito. Como algo obrigatorio, necesario ou imprescindible para rirnos. Sen embargo, podemos tomala como unha alternativa máis de ocio e lecer.

Así foi como ma tomei eu. Era un xeito de probar unha actividade nova que tiña moitas gañas de coñecer, de rirme, de pasalo ben, e por encima, de estar con máis xente (coñecida e tamén sen coñecer). E dende logo que non me sentín defraudada. Todo o contrario. É algo que vos recomendo a todos. E moitísima razón ten Julio cada vez que nos insta a aquelo do "carpe diem", pasalo ben, rirnos e demais. Lembro
moitas noites ó carón do lume desta lareira "escoitando" os seus relatos sobre a risa e as súas innumerables propiedades. Julio debe estar farto de repetirnos aquilo de "rir queima non sei cantas calorias" , "10 minutos de risa equivalen a non sei cantos de exercicio". Pois era certo, unha que era reticente a crelo, ten que admitir que tiña razón unha vez máis. Non sabedes o que sudamos. Non sei se por efecto da risa en si, dos choros que a risa nos producían ou do que, pero o certo é que saes de alí case tan cansada como do ximnasio. Sudamos, choramos, xogamos, falamos, e rimos tanto que ó final tíñamos ata maniotas. De verdade, prométovolo. Maniotas na boca, maniotas nas costas, maniotas por todas partes. Pero ... que contenta estou!!! Que ben o pasei!!!


ENLACE RELACIONADO: 5 MINUTOS DE RISA EQUIVALEN A...




Que rabia da cando...!!! ELABORADO POR: María
Gran colaboradora de A Lareira Máxica

** A Frase Máxica de... Ramon Llul // ¿Que opinas?

"O amor nace do recordo; vive da intelixencia e morre por olvido”



Ramón Llull

luns, 22 de outubro de 2007

** Comunidades con corazón y esperanza. Parte 2

[Voltar a ler a Parte 1]

PARTE 2ª DA EXPERIENCIA

Las gentes del lugar viven en casas de madera (palos unidos entre ellos), de cinc, o incluso de paja, suelos de tierra, cocinan en la parte exterior de la casa con una hoguera, algunos probablemente duermen sin colchón, por supuesto sin luz, ni agua (si tienen suerte y hay agua cerca bien y sino la van a buscar al lugar más cercano (cercano para ellos) y si son de los más afortunados, tienen letrina y sino imaginaos donde harán las necesidades.

...Ampliar/recoller resto deste relato real [ +/- ]


    Por otro lado que deciros sobre la vestimenta, mas que ropa, en muchos casos serian trapos, los niños en casa no la necesitan, están desnudos, sean grandes o pequeños y lo mejor no tienen infecciones como nosotros, están en la tierra tirados, corretean por los caminos descalzos….Y sus mejores ropas son para ocasiones especiales, ir a la escuela, a la capilla, y esa misma vestimenta la cuidan y la miman porque es la única que tienen.

    Aunque parezca mentira ellos viven, a su modo, sonríen y casi ni se quejan. La vida es tranquila, pues no hay tiempo, ni años, la vida pasa sin mas.

    Nosotros, desde nuestra situación, nos fuimos acostumbrando poco a poco y me he dado cuenta, que podemos vivir perfectamente, en las condiciones en las que estábamos.

    Otro aspecto que me costó, el tiempo, el día era intenso, pero parecía que llevábamos mucho tiempo en el lugar, sin embargo pasaba rápido. Supongo, que la diferencia estaba en que no había horarios, ellos lo desconocían, pero no sé como, algunos llegaban bien a la hora de las clases (nuestra función en la comunidad era alfabetizar a niños/as y adultos).

    En nuestras tierras estamos mediatizados por el tiempo, tanto movimiento, que, con frecuencia, no nos permite saborear los buenos momentos de la vida.

    Ahora, me pregunto, ¿quiénes son más pobres? ¿Qué significa ser pobre? ¿Qué significa tener?

    Por las mañanas era tiempo de alfabetización con los niños, era duro, intenso pero lleno de riqueza. Son niños poco acostumbrados a las normas, a una estructura y un orden, muy acostumbrados a memorizar, pero no a razonar. Porque nadie se lo ha enseñado. Pues muchos tienen una gran imaginación, son despiertos, vivos y con ganas de saber y aprender, con entusiasmo. Son muchachos alegres, traviesos, son auténticos. Son niños, sin embargo, casi todos ellos, en sus casas son pequeños adultos, deben trabajar en el campo, cuidar de la casa, ir a buscar agua, lavar…

    A penas comienzan a caminar y ya deben ayudar en el hogar, trabajar. Niños bien pequeños, caminan lejos para coger agua, que ni siquiera nosotras podíamos casi con las botellas. Es una necesidad familiar, para poder vivir, más bien sobrevivir.

    Por la tarde, alfabetización con adultos, son personas muy agradecidazas. En ciertos lugares venia poco gente. Para ellos supone un sacrificio, pues después de muchos horas de trabajo en el campo o en el mercado (horas caminando con pesos sobre sus cabezas, en muchas ocasiones, para vender algo y volver a sus casas) y en sus hogares. Las mujeres, hombres y jóvenes que asisten a las clases, son dignos de admirar, porque después de tantas horas de esfuerzo, no me extraña que la gente no asista.



    En muchas ocasiones, para ellos es más importante comer hoy, que ver un futuro a largo plazo. Comienzan a plantearse muchas cuestiones en sus vidas, pero aún queda mucho, para que valoren la formación y la importancia de la comunidad, para luchar por sus necesidades. A pesar de la mentalidad de las gentes, parece ser, que cada vez hay mas conciencia de comunidad y necesidad de formación, gracias a las semillas sembradas por gente que trabaja en esos lugares, que es poca. (Gracias).

    Sin embargo, me ha llamado la atención, tanto en niños como en adultos, su poca capacidad de crítica, de opinión, el estar a veces tan parados ante su propia realidad. Y, sobre todo, lo poco que se valoran las mujeres, con todos los valores positivos que tienen.

    Es, como si se les cortase la posibilidad de revelarse, pero sé que tienen alas para volar e imaginar. Necesitan que se les de estímulos para valorarse como personas en la sociedad y poder salir a pedir sus derechos.







RELATO REAL ELABORADO POR: Sonia
Colaboradora de A Lareira Máxica

** A Frase Máxica de... H.Keller : ¿estás dacordo?

"O que unha vez disfrutamos nunca o perdemos. Todo o que amamos profundamente é parte de nós mesmos"



Hellen Keller

venres, 19 de outubro de 2007

** O Puzzle do Polizón (nova sección)

En estos momentos me siento polizón, polizón porque me he colado en esta página y aquí pienso seguir hasta que me descubran y me echen. Apenas llevo equipaje, mis posesiones más valiosas son un cuaderno de tapas azules, una vieja estilográfica y una caja de madera donde guardo las piezas de un puzzle. Siempre me han fascinado los puzzles, las partes que componen la figura. Unas, llenas del color de la primavera, otras, sombrías como una tarde de invierno. Me gustan los puzzles que tienen muchas piezas, cuantas más mejor. Al principio, lo reconozco, asustan un poco. Al final, después de muchos meses, todo encaja perfectamente y la figura se completa. La realidad fragmentada vuelve a ser realidad, el caos se convierte en orden. Cada uno de estos relatos es una pieza del puzzle, son tan distintas, con tan variados colores, que parece imposible que puedan ser parte de un todo. No lo niego, es un puzzle complicado.



I

La máquina del tiempo



A los 20 años lo tenía todo claro, sería cosa de la arrogancia de la juventud. Ahora no, la experiencia no aporta clarividencia, por lo menos, no en mi caso. Con el pasar de los años, he perdido todo el radicalismo, todo me parece más confuso, ya no es blanco o negro, lo más probable es que sea gris. Yo me muevo en el terreno de los grises, del humo, de la niebla. Todo puede ser, ya casi nada es seguro. El futuro es totalmente incierto, y el pasado… también. Hay tantas cosas que desconozco, tantas que supongo, tantas que no me han contado.


...Ampliar/recoller resto do relato[ +/- ]
    Yo también me he ido desvaneciendo casi sin darme cuenta. Hoy me he mirado al espejo y en él he visto reflejada mi sombra. El tiempo se empeña en dejar huellas en mi rostro, huellas que el maquillaje trata de ocultar. Atrás queda la niña inocente y soñadora de las últimas semanas. Cuántos años han pasado, no lo recuerdo, creo que diecisiete. No puede ser, son demasiados. Ahora que lo pienso, sí, sin duda, han pasado diecisiete años. Ni siquiera sé como lo he dudado un momento. Hace diecisiete años no sabía que la vida me brindaría aquella oportunidad, aquella oportunidad que deje pasar. Todos cometemos errores. Lo he vuelto a encontrar. De lejos, me pareció alguien tremendamente familiar pero no lo reconocí, me resisto a ponerme las gafas. Sigue siendo un tipo carismático, muy carismático. Estos días he pensado mucho en aquella época. Sólo me arrepiento de una cosa, de haber dejado que me robaran los sueños, de no haber tenido coraje, qué estúpida fui. Cuantas puertas he ido cerrando yo misma. A veces, pienso que no me han dejado soñar, que me han hecho vivir una vida que no es la mía. Intentando ayudarme, me han destruido. Me siento un ser inútil y frágil, otro cachivache más de la estantería del salón, no sirvo para nada útil y si me caigo estallo en mil pedazos lo mismo que una figurita de cristal. He necesitado mucho tiempo para darme cuenta, todos estos años he vivido por inercia, sin pensar a dónde iba. Siento que he vivido demasiado para los demás y muy poco para mi misma. Ayer lo pasé muy mal, varias veces durante el día, las lágrimas llenaron mis ojos. Como casi nunca estoy sola, ni siquiera pude llorar en paz, vaciarme, expulsar este dolor de mi cuerpo. Hoy por la mañana me ha asaltado la ira, la rabia, la impotencia. Después de comer, he vuelto a mi estado habitual, la resignación. He mirado las viejas fotos ya sin pena ni gloria. Encontrármelo ha sido un bonito regalo de la vida. No lo esperaba, creí que solo era un recuerdo perdido para siempre. No es tan solo un recuerdo, sigue siendo realidad. Esta noche he salido y he conocido a un fotógrafo inglés, una vez más he tratado de huir hacia delante. Me lo he pasado bien, el fotógrafo era interesante, pero ni siquiera recuerdo su nombre y hace apenas una hora que nos hemos separado. Esta noche quisiera meterme en una máquina del tiempo y volver atrás aunque sólo fuera por unas horas. Cuánto daría por poder hacerlo, por volver a sufrir al verlo al lado de aquella morena estúpida. Si lo pienso, todavía sigo teniendo ganas de retorcerle aquel pescuezo de jirafa. Recuerdo cómo se divertía haciéndome rabiar y también cómo se fue de mi vida. - ¿Vas a escuchar mi programa? - No, no creo, siempre me acuesto temprano. - Ya. Me paso el día disimulando, un día de estos van a tener que darme un premio a la mejor actriz revelación, categoría tragar y tragar, tragar saliva, no perder jamás la compostura y sonreír, convencerme de que mañana va a ser un buen día y tratar de hacer una buena jugada en una mesa en la que mis adversarios juegan con las cartas marcadas. POLIZÓN Creative Commons License Esta obra está baixo unha licencia de Creative Commons



O Puzzle de: Polizón
Debutante en A Lareira Máxica

mércores, 17 de outubro de 2007

** Qué content@ estou cando ....!!!

Que contenta estou cando....!! Por fin chego á casa cheíña de frío e podo encender a lareira esta que comparto con todos vos. Porque ben mirado, no verán, co lorenzo quentando todo o día, aínda unha se afai sen a lareira de fondo no salón. Pero ahora que chega o outono, que empeza a xiar polas mañás e polas noitiñas por moito que Lorenzo se faga o remolón e non nos queira deixar, agradécese ter a lareira quente cando chegas á casa. Así que estou moi, pero que moi contenta de que Patricia entre nas nosas vidas vía A Lareira e da man de Julio.

Eu tamén me quero unir ó agradecemento de Julio e darche as grazas por aceptar a súa petición. Que xa eran moitos meses sen "Que content@ estou cando..." ou sen "Que rabia da cando..", sen os comentarios, ás veces agrios, ás veces doces, ás veces mordaces, ás veces simpáticos de Mariam, sen os relatos de Alvariño e sen as colaboracións de tantos outros. Aínda que non o creades, a lareira era para min o feito de seguír en contacto, ou de cando menos, saber que algúns "amigos" seguían vivos. Dende o paro este forzado da lareira, perdín o contacto por completo con eles. Non sei se seguen vivos, se non soportaron os calores do verán e desapareceron en combate, se que lles pasou. Igual volven ahora como os cogomelos no outono. Oxalá.
Pero por se eles non se animan a volver, sempre nos quedará A Lareira Máxica de Julio, e ahora tamén un pouquiño máis, de Patri.

Grazas Patri!!!



QUE CONTENT@ ESTOU.... ENVIADO POR: María
Gran colaboradora de A Lareira Máxica

luns, 15 de outubro de 2007

** Comunidades con corazón e esperanza. Parte 1


H ace ya algún tiempo, una niña soñó estar y compartir con los más pobres un tiempo. Con los años ese sueño se cumplió, no es el cuento de Cenicienta, ni la Bella Durmiente, ¡no, no!, era mi sueño, ¡ah!, no me he presentado, soy una simple ciudadana del mundo, llamada Sonia, que vive en Galicia (España).

Hoy escribo, desde Republica Dominicana, en Santiago, desde la casa de mayores de las Hijas de Jesús (zona situada en una zona de clase media-alta). Estamos en tiempo de relax, después de compartir con los que menos tienen. Afortunadas nosotras de poder ver tantos contrastes y ser, si cabe, más concientes de la cruda realidad.

Antes de comenzar a contaros mi brevísima experiencia en contacto con los más pobres, pedir perdón a todas mis compañeras por todos los errores cometidos en nuestra convivencia y agradeceros el haber estado ahí y la posibilidad de conoceros. También quiero dar gracias a las Hijas de Jesús por la posibilidad de vivir esta experiencia, por su ayuda, amabilidad y cariño.

He comprobado durante esta convivencia (momentos buenos y duros), que se puede compartir y estar, aunque cada uno sea diferente y piense diferente. Pena, que ha faltado tiempo para mostrarse una, con más libertad.

Es difícil expresar en pocas palabras los momentos vividos aquí. Me voy cuestionándome muchos aspectos a nivel personal, a nivel de la vida y de la zona donde he estado.

Una reflexiona, de forma más intensa, con que poco podemos vivir y cuanta dependencia tenemos, cuanta importancia damos a lo material y que poco dedicamos al ser, al estar con las personas, al ayudar, a ser verdaderos ciudadanos del mundo, a ser persona humana. Cuanto tiempo dedicamos en darle vueltas a cuestiones que no son tan importantes, aunque nos lo parezca y sino lo solucionamos nos hundimos.

...Ampliar/recoller resto do artigo [ +/- ]



    Hemos visitado algunas zonas con contrastes diferentes y un lugar, allá perdido en la loma (montaña), dejado de las manos de Dios (decía una dominicana, cierto es), un precioso lugar: El Valle, …. Cuatro comunidades, con un paisaje impresionante y bello (es una pena que la tierra tenga tantas piedras, que dificulta la adaptación de ciertos cultivos, porque las raíces no se sujetan bien en el suelo. Los cultivos que más abundan son las habichuelas, el maíz, los aguacates y mangos. Sin embargo, choca tanta belleza y tan poco productiva).
    La belleza del paisaje y del lugar tiene un encanto especial, por el manto verde y florido de la zona, por la variedad de animales que allí hay (luciérnagas, mariposas de todos los tamaños y colores, insectos, sapos (macos), lagartijas que correteaban por fuera y dentro de las casas, los cerdos negros, caballos y vacas que se apartan al paso de la gente…) y sus cantos que alegran la noche y el amanecer. Estábamos en el paraíso, pero, en muchas ocasiones no lo hemos visto, tan centrados en los mosquitos, a los cuales todavía no nos hemos acostumbrado.

    Pero, lo precioso, el encanto de este lugar, radica sobre todo en las gentes, personas cercanas, sencillas, humildes, agradecidas, con una sonrisa en sus labios, un saludo lleno de energía (un abrazo fuerte, o un choque de manos intenso, lo viven, lo sienten.), dispuestos a ayudar, dispuestos a dar a cambio de nada.

    Y, una leve sonrisa, me hace recordar, los niños/as del lugar, saltando y corriendo, con gran vitalidad y energía, al principio un poco tímidos, pero enseguida se mostraron tal cual, cariñosos, cercanos, expresivos, traviesos.

    Parece mentira, una llega a un país extraño, con gente diferente y te hacen sentirte en casa, entras en sus vidas, te hacen sentirte importante, cuando somos un simple ser, un ser en la nada.

    Nuestra llegada, creo que para ellos significa esperanza. Sin embargo, la esperanza está en ellos, si despertaran, tienen un gran potencial que explotar. Si ellos quieren cambiar, si ven sus necesidades desde su punto de vista, pueden mucho, porque con unidad y esfuerzo lo pueden. Necesitan despertar. La gente de otros lugares puede llegar, aportar su granito de arena, pero siempre veremos las cosas de otro modo, bien diferente a ellos, la semilla verdadera y la esperanza está en ellos, cuando sientan que quieren volar, lo harán. Mientras, supongo que gente de unos y otros lugares llegaremos allí con nuestra ideas de lo que es vivir mejor (¿Tenemos razón?, ¿esa es la mejor vida? Todo me lo cuestiono.) y se intentará hacerles ver lo valiosos que son y lo que pueden hacer.

    Durante nuestra estancia, nos hemos hospedado, en una casa de lujo, en la casa del obispado, en nuestras tierras sería una casa de pobres. La casa era de piedra y cemento, con tejado de cinc, había un hueco entre el tejado y la pared de la casa, el suelo era de cemento. La casa tenia una cocina, una despensa, dos habitaciones con muchos colchones (viejos que se hundían), teníamos un baño. Para nosotras todo era un impacto, vater sin cisterna (para expulsar las necesidades usábamos un caldero con agua), nos duchábamos con la manguera o con calderos de agua, lavar la ropa a mano…lugares sin luz, esperar a que llegue el agua para llenar bidones, bichos que nos visitan, las mosquiteras en la cama….Je, ¡qué ironía! Cuan afortunados éramos, lo teníamos todo.



    PARTE 1ª dunha serie de tres entregas que forma parte dunha EXPERIENCIA HUMANA REAL







RELATO REAL ELABORADO POR: Sonia
Colaboradora de A Lareira Máxica

** Adianto de novos contidos


H ola a tod@s!!!. Boto moito, pero que moito moito, este blog e a ós que o visitan. Hoxe, decidín colarme uns minutiños. Encender o pc e respirar aire de A Lareira Máxica. Como xa vos contei, teño uns problemiñas que que fan desaconsellable que utlilice o ordenador de momento porque me é perxudcial. Agardemos que pronto TODO VOLTE Á NORMALIDADE e ESTEA RECUPERADO. Hoxe fago unha excepción á prohibición galena. Agardemos non me pase factura.

Antes de continuar, quixera felicitar a miña amiga Patri porque coido que está facendo un bo traballo ó frente deste barco. Non esperaba menos. É unha colosa neste de internet, aínda que non lle guste recoñecelo. Onte estivemos falando e e falando do blog. ¿ Novidades? Sí. Paseniñámente irésdesvos atopando con elas. O blog pretende ser un lugar onde opinar, informarse, relaxarse, rir, escribir artigos ou lembrar cousas ou feitos pasados, todo isto condimentado non so polo que escribe un servidor senón polo que tod@s poidamos aportar. Ou sexa un blog aberto a tod@s os que o visitades. Quero deixar claro que NON é un blog político (para iso hai moitos e moi bos blogs en internet). Por tanto, ó único tema que non ten cabida en ALM é precisamente o da política. Este é un blog independente que fuxe desta temática.

¿Cambios? De momento podedes observar que xa non se moderan os comentarios dos artigos. A decisión xa a tomara en agosto e desde setermbro está en marcha. Namentres os cauces do respeto vaian como ata o de agora pois non fará falta voltar á moderación. De igual forma o blog ábrese ó castelán. Podedes ver xa artigos en castelán. Admítense artigos e comentarios en galego e en castelán (agás o título que se porá en galego, no caso de que veña en castelán). Non hai extensión mínimas nin máximas. Todas serán benvidas.

¿Contidos?. Vanse tentar potenciar. Ós que xa había vanse a sumar máis. Sobre todo de opinión e de actualidade. Tamén crearemos algunha sección nova.

Dentro dos artigos hoxe mesmo teredes o primeiro capítulo dunha serie de tres dunha experiencia humna totalmente rela que a min me fixo sentir moitas cousas so o feito de lela. Unha experiencia dura pero moi enriquecedora vivida por unha lectora de A Lareira Máxica chamada Sonia. Vale a pena lela. Gracias Sonia por facérnola chegar. Un relato moi moi profundo e auténtico, que rebosa HUMANIDADE.

Tamén decidimos crear unha nova sección, a raíz dun artigo dun mail que nos chegou este sábado. Está firmado por “polizón” e creo que é un polízón que nos vai deparar moitos bos momentos. Non sabemos quen é nin nada del. So que é a súa primeira incursión en ALM e que nos di que vai seguir enviando algún artigo ou relato máis. Polo menos eses anónimos que antes non participaban agora parece que o van facendo. Benvido sexas a este lar.

E, como xa vos dixo, Patri o outro día, e eu en moitas veces, DESEXAMOS CONTAR COA VOSA COLABORACIÓN.

GRACIAS, de novo, Patri!!! e GRACIAS a todos vós por seguir visitando este blog que pretende, como sempre o fixo, que sexa un lugar interactivo para todos os que o consultan. Onde se poida ler e crear contidos.


Un saúdo a tod@s e Carpe Diem.



Julio Torres
Coordinador de A Lareira Máxica

venres, 12 de outubro de 2007

** QUE RABIA DA CANDO...........!!!

...t e discriminan por miope. Si rapaces, sinto decepcionar a imaxe de perfección absoluta que tiñades de min pero si, son miope. Non hai nada nin ninguén perfecto, non? e eu non ía ser menos.

Veredes, unha destas longas tardes deste chuvioso Agosto estaba eu aburrida e decidín voltar a un mundo no que facía que non me adentraba: o cibermundo, ou o que é o mesmo, o mundo dos ciberlighes, porque ó fin e ó cabo, iso é o que todo dios parece buscar na internete. E cal non foi a miña sorpresa o decatarme de que as cousas mudaran e moito, dende a miña última "ciberexperiencia". Atopeime cun friki co que mantiven unha primeira conversa un tanto, imos deixalo en, atípica. O de friki conste que é unha valoración meramente subxectiva. Tamén por se é relevante, vou engadir un detalle sobre o rapaz en cuestión: tiña estudos superiores. Non quere dicir que o que non chegou a rematar a antiga EXB non poida manter unha conversa coherente, pero precisamente porque si pode, o feito de que a persoa coa que estás a falar teña unha carreira universitaria superior, debería ser suficiente para asegurar unha conversa de calidade.

Dende o primeiro momento as súas preguntas foron moi estranas, ou iso me pareceron a min. Igual a cousa funciona así. Explicar cómo eran aquelas preguntas é complicado porque daba a impresión de que o home tiña un formulario cunha serie de cuestións que a súa interlocutora tiña que cumprir, e de non ser así, non había conversa posible. Así pois a conversa comezou cunha batería de preguntas sen sentido, sen contexto e sen lóxica algunha.

...Ampliar/recoller resto do artigo [ +/- ]



    Podedes imaxinar como me sentía ante semellante retahila de preguntas sen ton nin son. Estaba un pouco perdida, pero ata me facía gracia o conto, así que deixei que continuara. Cómo acostumo a vestir, que tipo de roupa me gusta, se acostumo a usar chaquetas (aínda estou a intentar dilucidar a importancia de tan relevante cuestión) foron algunhas das cousas que me preguntou, pero, repito, así, sen un contexto coherente que as fixera máis dixeribles, porque ó fin e ó cabo, que che pregunten que estilo tes ó vestir, tampouco é tan grave cando se fai no contexto adecuado, coas palabras adecuadas e no momento adecuado.

    A nosa primeira conversa rematou trala pregunta de se normalmente visto de chaqueta. Non sei se estaba xa demasiado cansa, demasiado sosa ou demasiado que, pero tiña suficiente xa para unha primeira conversa. O seguinte día que coincidimos, e preguntarédesvos porque houbo un segundo, continuou pola mesma línea, pero esta vez xa se encargaba el de preguntar e responder. Se na primeira conversa me sentín como se estivese realizando un casting ó que non me presentara, un casting no que decidirían se era unha mula con bos dentes para ser mercada, nesta segunda conversa era como se o home quixera deixarme claro cales eran as súas aspiracións, como quería a mula. Desta vez as preguntas eran do tipo: Non fumas, non? Claro, ante unha pregunta formulada así, eu que non fumo, respondín que non, pero é que ante tal intimidación, tampouco lle diría que sí aínda que a resposta fose afirmativa. A seguinte e última pregunta da ronda de preguntas do día foi: non usarás lentes, non si? Unha que xa estaba que se mordía a súa velenosa lingua, se antes respondería que non fumaba aínda que botase fume polo nariz, agora respondería que si usaba aínda de non ser o caso, que o é.

    O meu gozo nun pozo, .... e supoño que o del. Ah, vaia, usas lentes. Bueno, pero levarás case sempre lentillas, non si? Todas estades máis guapas con lentillas. Pois non, non, verás, as lentillas fanme dano e canseime de usalas, ademáis e que me vexo moito máis mona e resultona con gafas que con lentillas.
    ...................................................
    ............................................
    .............................
    Fin da conversa.
    A partir dese momento ata eu entendín que as cousas xa non voltarían a ser o mesmo entre nós. De feito, teño que dicir no seu favor, que se despediu educadamente cando lle preguntei, 3 horas despois, se non lle gustaban as rapazas con gafas. Pero para entón, eran os rapaces frikis que fan preguntas raras os que non me gustaban a min.
    Hai que ver como está o mundo. Agora xa non me alarmo ante a posible elección dos nosos fillos á carta. Porque non???




QUE RABIA DA CANDO....!!! elaborado por: María
Gran Colaboradora de A Lareira Máxica

xoves, 11 de outubro de 2007

** Sonos bonitos e inconfesables. Capítulo IV

Napoleón


Del balneario he vuelto nueva, me hacía falta. Estaba cayendo en un pozo muy hondo. Me sentía una desgraciada, una desgraciada acomodada, pero una desgraciada a fin de cuentas. Por fin creo que tengo las ideas claras. Toda la ilusión empieza a desmoronarse. No vale la pena vivir de ilusiones, el tiempo pasa y todo sigue igual, ilusiones, solamente eso. Nada más. Nunca pasa nada porque nada va a pasar, simplemente jugamos, pasamos el rato. No es un mal pasatiempo, al contrario, fue bueno hasta que se convirtió en importante. Ahora necesito más, ya no es suficiente este intercambio de miradas furtivas que se cruzan una y otra vez. Cada vez que le veo marchar apresurado y ajeno a todo siento dentro de mí la tristeza que precede a las despedidas. No quiero engañarme más, no me compensa. De nada me sirve tenerlo aquí.

Mañana es el gran día. Todo tiene un principio y un fin. Mañana será el día del principio del fin. Estas historias raras son así, absurdas. Cuando parece que sí, que todo va bien, pues… no, todo va mal. Casi me da igual, no hay nada peor que ver espejismos, oasis en medio de este desierto de indiferencia. Si soy sincera, todo era demasiado bonito para ser verdad. Quiero que llegue mañana. Me estoy enamorando de verdad.

...Ampliar/recoller resto do relato [ +/- ]
    Mañana, a primera hora, voy a decirle a Cid que lo despida. Se acabó. Sin más miramientos. Lo voy a echar de menos, claro que sí, mucho, pero no me queda otro remedio. No se pueden mezclar sentimientos y trabajo. Cuanto antes se vaya, mejor. Me gusta demasiado, me inspira ternura. Soy demasiado orgullosa para mendigar su cariño. Sufro y no vale la pena sufrir. Era lo que me faltaba, un matrimonio a punto de romperse y un lío en el trabajo. Todo se hará por partes, cada tema por separado. Quiero ser feliz, razonablemente feliz, no pido tanto. A lo mejor pido mucho. Tengo que arreglarme más y recuperar mi estilo. Lo primero para sentirse bien es verse bien. Mañana volverá la rutina diaria y antes de salir de casa tendré que fabricarme una cara nueva delante del espejo. Lástima que no se haya inventado aún un maquillaje todavía capaz de ocultar esta pena tan grande. Me remuerde la conciencia. En el balneario lo tenía más claro, ahora empiezo a valorar las consecuencias de mi decisión. Me siento fatal. Han pasado unos cuantos meses y no me resulta fácil separarme de él. Tengo que hacerlo, claro está. No me queda otro remedio. No quiero tensiones, ni problemas. Me da pena, no puedo negarlo. Las cosas son así, unas historias acaban bien, otras… Esta historia se terminará mañana. Se acabó. Basta ya de comportamientos obsesivos. No le importo nada. No merece mis desvelos, ni mi dedicación, ni mi tiempo, ni mi sonrisa, ni mi afecto.

    El corazón se deshace en un mar de lágrimas. La cabeza, con aire arrogante, le riñe constantemente:

    - Hijo, qué patético eres, anda, límpiate esas lágrimas y serénate un poco. Blando, que eres un blando.

    -Tú a este ni caso, ya sabes como es, un pobre infeliz, con tanto culebrón se nos ha vuelto idiota. Tú lo que tienes que hacer es despertar. No digo que sea buena ni mala persona, solo digo lo evidente: no te hace caso, no le importas nada. Sigue así, apóyale, llena de poesía su vida y él te devolverá lo de siempre: indiferencia. Es eso lo que quieres, te gusta eso, te gusta que te ignoren, recuerda que el mes de marzo está pasando. Recuerda, que te marcaste un plazo y que la primavera ya ha llegado. No ha terminado el mes, pero terminará, sin pena ni gloria, y con el mes de marzo se irá de tu vida. Tienes que ser fuerte y dejarlo ir, aceptar lo inevitable. Se irá y hace bien en marcharse. Es lo mejor y de sobra lo sabes. Dios mío, que tonta eres y con los años vas a peor. –me sermonea a mí.

    - Cabeza, no me gusta tu tono. No te pongas en plan Napoleón que te voy a mandar a Santa Elena – protesto yo.

    Cid me ha dicho que hablará con la asesoría para que prepare los papeles pero que tengo que despedirlo yo. Que es un asunto mío, “personal”. No me esperaba esto.

    -Sí, es un asunto personal ¿y qué?

    -Habla con él por lo menos. Enfréntate a la realidad y no te escondas.

    -¿Qué pretendes Cid?

    -Pretendo ayudarte, liberarte y salvarte. Hoy me siento Dios, ya ves.

    Una y otra vez la misma melodía asalta mi mente, es una música lenta, instrumental. No sé donde la escuché por primera vez pero me resulta tan familiar, tan mía. Siento un vacío enorme. Los primeros días van a ser difíciles, lo sé. Trabajaré mucho. No me queda otro remedio. Trabajo y deporte. No quiero tener tiempo para pensar, no quiero pensar, no tengo ganas.


    Creative Commons License
    Esta obra está baixo unha licencia de Creative Commons



    (Dedicado a María por haber sacado este relato del baúl de los recuerdos y a Jesús F.D. porque después de tanto tiempo sigue inspirándome)




RELATO ELABORADO POR: Pilar
Colaboradora de A Lareira Máxica

mércores, 10 de outubro de 2007

** Preguntas sen resposta

Coido que xa Julio empezara unha sección parecida. Se non lembro mal,
fai uns meses propuxera unha serie de preguntas lanzadas ó aire para
que nós intentáramos respondelas. Estas que a min se me veñen agora á
cabeza non é preciso que ninguén se deixe os miolos no intento de
pretender respostalas. Son só iso, preguntas sen resposta. En
literatura hai un termo para referirse a elas, só que agora non me
lembro del. En calquera caso, ahí van:

- Será esta Patri, que ahora pilota a nave da lareira, aquela rapaza
da que Julio nos falou nun artigo no que nos pedía a nosa opinión por
mor dun can (ou era cadela???) que ameazaba con romper a súa relación
marital?
- Qué será de colaboradores fugaces da Lareira coma As de Ouros,
Drosophylum, a mesma Femme Fatale ou Pilar, a autora daqueles
prometedores sonos bonitos e inconfesables que nos deixou co sabor da
mel nos beizos? Poderemos ler algún día o final deses sonos?
- Cal será a temática do novo artigo do sempre incombustible Alvariño?
- Cando voltará o noso Juliño á tomar o bastón de mandos da Lareira e
por tanto, canto tempo estará con nós a nosa nova capitana Patri?
- Retomará algún día María tamén aquel relato cibernético que comezara
ala polo inverno pasado?
- Cantos séculos de vida lle quedaran a esta Lareira Máxica?
- Cales serán as novas seccións que nos ten preparadas Julio?
- Quen se esconderá detrás de todos os anónimos que deixan a súa
pegada na Lareira?
- Quen sería a Femme Fatale do artigo aquel no que pretendía darnos
leccións sobre como ligar?
- Animarase Patri a pasar de administradora "en prácticas" ou 2
capitana a colaboradora fixa da Lareira?
- Alguén conseguirá enviar máis colaboracións ó blog que a pesada da
María? (Por favorrrr, que alguen o faga xaaaaaaaaa, que estamos
cansados da mesma temática, a este paso, Julio, vas ter que abrirlle
unha sección nova so para ela:p)



Preguntas enviadas por: María
Gran Colaboradora de A Lareira Máxica

martes, 9 de outubro de 2007

** Anímate a colaborar na Lareira Máxica

¿GUSTAS DE COLABORAR NESTE BLOG? Pois faino non agardes máis? Agás de política aquí ten cabida case de todo como di Xulio. Acostuamas ler blogs alleos pero nunca te decides dar o paso para participar nalgún? Pois xa é ora! Amosa o escritor, o crítico, o analista, o humorista, o informador, o deportista,.... que levas dentro. E lerate xente. Se tes vergoña ou iso é un problema pois firma cun SOBRENOME. Lembranzas de hai anos (tv,radio, anécdotas, a vida mesma...), humor, noticias curiosas, noticias de actualidade, humor, deportes, informática, televisión, escribir relatos, comentar ou lembrar libros, música, cine, teatro, reflexións persoais, opinións, enfados (sección QUE RABIA DA CANDO...!!!), alegrías (QUE CONTENTO ESTOU....!!!), envíanos as túas propias enquisas para que as publiquemos, e MOITAS COUSAS MÁIS.



NOTA: O Julio díxome que inda que o idioma preferente do blog éche o galego, tamén son benvidos artigos ou comentarios feitos en español (castelán)

** O valor das cousas sobor de todo











REFLEXIÓNS ENVIADASR POR: María
Gran Colaboradora de A Lareira Máxica

domingo, 7 de outubro de 2007

** O Recuncho Literario..... Marc Levy

¿Quieres entender que es un año de vida? Pregúntaselo a un estudiante que acaba de suspender el examen de fin de curso. ¿Un mes de vida? Díselo a una mujer que acaba de traer al mundo a un niño prematuro y espera que salga de la incubadora para estrecharlo entre sus brazos sano y salvo. ¿Una semana? Que te lo cuente un hombre que trabaja en una fábrica o en una mina para mantener a la familia. ¿Un día? Háblales del asunto a dos que están locamente enamorados uno de otro y esperan el momento de volver a estar juntos. ¿Una hora? Pregúntale a una persona claustrofóbica encerrada en un ascensor averiado. ¿Un segundo? Mira la expresión de un hombre que acaba de salvarse de un accidente de coche. ¿Y una milésima de segundo? Pregúntale al atleta que acaba de ganar la medalla de plata en los Juegos Olímpicos, en vez de la medalla de oro para la que lleva toda su vida entrenándose.

...Ampliar/recoller resto do artigo [ +/- ]


    “Imagínate que has ganado un concurso cuyo premio es el siguiente: todas las mañanas, un banco te abre una cuenta con 86.400 euros. Pero existen dos reglas:

    - La primera regla es que todo lo que no te has gastado a lo largo del día, se te retira por la noche. No puedes hacer trampas, no puedes traspasar ese dinero a otra cuenta, sólo puedes gastarlo. Pero a la mañana siguiente, al despertar, el banco te abre otra cuenta con 86.400 euros para ese día.

    - La segunda regla es que el banco puede interrumpir este juego sin previo aviso. En cualquier momento puede decirte que se ha acabado, que cancela la cuenta y ya no te abre ninguna más.
    ¿Qué harías?

    Toda las mañanas, al despertar, se nos abonan 86.400 segundos de vida en nuestra cuenta para ese día, y cuando nos dormimos por la noche no hay suma y sigue; lo que no se ha vivido en el día se ha perdido, ayer acaba de pasar. Todas las mañanas se repite ese prodigio, se nos abonan 86.400 segundos de vida, pero jugamos con esa regla inevitable: el banco puede cancelarnos la cuenta en cualquier momento sin previo aviso; en cualquier momento , la vida puede acabar. ¿Qué hacemos, pues, con nuestros 86.400 segundos diarios?”


    Fragmento do libro "Ojalá fuera cierto" de Marc Levy






ARTIGO REMITIDO POR: María
Gran Colaboradora de A Lareira Máxica

** Actualización do blog

ola! Apreséntome. Chámome Patri, e vou tentar actualizar este blog. Xulio, si que eres pelota, rapás!! Non é pa tanto. Non che custou tanto convecerme home. Esperemos que o Xulio se recupere axiña e que nos volte a obsequiar coa súa presenza: Botámoste en falla. Sobre o de que publique algo, pois non prometo nada, pero tentareino. Como vos dixo el envíademe as vosas cousas para publicar na Lareira Máxica. Espero non defraudar a confianza depositada polo Xulio á hora de administrar o blog. De antemán perdoade polos erros que poida cometer. En tanto poida irei subindo as vosas cousas e outras que me dixo Xulio ó blog. Por último, quero enviarlle un bico moi forte ó meu home Xaime.
Chaíño

Patri

sábado, 6 de outubro de 2007

** Regresa A Lareira Máxica, de momento sen min

Volta a Lareira Máxica. Por fin!!! Logo de dous meses. Xa era hora!!! Iso si, polo de agora voltará sen min xa que continúo recuperándome e non podo usar o PC. Custoume convencer a unha amiga para que, na miña ausencia, poida ir publicando tódolos artigos que van chegando a A Lareira Máxica. Ó final, e logo de moito insistir, conseguino. Gracias Patri!!! que así é como se chama esta persoa que se vai encargar de actualizar o blog mentras eu non poida. E unha amiga moi aficcionada á informática, que lle gusta o mundo dos blogs. Gracias a ela, poderedes seguir degustando este blog. Prometeume ir subindo os vosos artigos pouco a pouco (Patri xa sabes que a ver se ti publicas algunha cousa túa muller!!!). Non se mollou en canto a prazos e frecuencia de actualización, pero creo que xa é algo importante o feito de que aceptase actualizar o blog. Porque A Lareira Máxica é cousa de todos, non so de min. GRACIAS, MOITAS GRACIAS PATRI!!!!!!

Espero que pronto estea un servidor convosco e ir escribindo cousas. Se podo escribirei algo en papel para que logo Patricia mo suba ó blog. E vós mandádalle todo aquilo que desexedes a dirección de costume.

Antes de desperdirme, salientar que desde o mes pasado A Lareira Máxica é un blog a 3 columnas, en lugar de 2. Nas vacacións de agosto traballara na reestructuración do diseño de ALM. O das 3 columnas débollo á Rosa, outra internauta especializada no mundo dos blogs que me axudou a facer este cambio. Gracias Rosa!!!. Con el conseguin ordear un pouco máis os contidos do blog. Á esquerda os enlaces e á dereita reproductor de música, chat, vídeos, etc, deixando para o medio os artigos. Asemade os enlaces reagrupeinos e reordeneinos por orde alfabética, diferenciando tres grupos de enlaces: no primeiro os máis usaddos (música, correo, tempo, xornais), no segundo adícase ós titulares dos xornais (isto non funciona moi ben, pero a ver se Patri ou eu cando volte o poida solucionar, ou senón suprimilo) e un terceiro bloque doutros enlaces de interés.

Agardo que vos gusten tódolos cambios de diseño. En canto ós contidos, tamén teño en mente varios cambios, algúns dos cales supón a creación dalgunha sección nova e outros serán de maior contido, pero o último casi seguro que sexa cando volte eu, porque non quero abusar da amabilidade da miña amiga Patri. Da gusto ter amigas como ti (xa sei que me vas chamar pelota Patri, pero é a verdade).

Voume. Hoxe fixen unha excepción porque tiña gana de escribirvos eu isto, porque vos voto en falta e porque teño moito mono do blog, pero debo ser prudente e esperar a recuperarme. Namentras déixovos con Patricia. Quero dicir, Patri (Patricia non lle gusta porque lle recorda ó home cando se pon serio con ela e a chama polo nome completo en lugar de dicirlle Patri). Gracias, Patri!!!!

Bicos e abrazos,

P.D.: Gustaríame que aínda que eu non poida lervos, sigades escribindo, comentando artigos, mandando propostas para o blog. O blog non son eu. NON. É un blog de tod@a os que o ledes e vos gusta. A vosa participación é o ingrediente fundamenteal. Salvo de política podedes falar do que queirades, pero dentro dun respeto iso si, como ven sucedendo ata o de agora.

P.D2.: Moitas gracias a todas e todos polos ánimos que me estades a enviar no blog e fora del. Gracias. E moi agradable que @s amig@s se acorden dun nos momentos malos. Iso fala moito das persoas. A tod@s MOITAS GRACIAS DE TODO CORAZÓN!!!

Julio
Coordinador de A Lareira Máxica