mércores, 29 de novembro de 2006

** QUE RABIA DA CANDO........!!!

.....SABES QUE ES VERDAD!!
Envíame Mariam, unha das dúas grandes colaboradoras de alareiramaxica (xunto coa súa tocaya María) un "Que rabia da cando.....!!!" que sirve de denuncia e reflexión a un tempo sobre un tema social de primeira magnitude que, por desgracia, é así: REAL COMO A VIDA MESMA.

-----------------------------------------------------------------------------------
MARCOS Y MOSÉS

Marcos nació en una familia de siete hermanos. Su madre tuvo un parto difícil, pero gracias a la ayuda médica nació sin ninguna tara. Mosés también tiene siete hermanos. Durante el embarazo, su madre (...) tuvo problemas y él nació con un pulmón oprimido que ahora le impide respirar con facilidad. Mosés nació ayudado por su tía y su abuela, expertas ganaderas.

Marcos disfruta de una alimentación sana y equilibrada. Come verduras, carne, pescado, hierro, fósforo, hidratos de carbono... A Mosés se le cayeron los dientes debido a la desnutrición.

La comida preferida de Marcos es el pollo, y el jamón serrano. Mosés no lo ha probado nunca, pero seguro que le gustaría.

Marcos tiene un abrigo de cuadros para los días de frío. Mosés tiene más suerte, porque en su país casi nunca hace frío y no necesita ropa. Es una suerte doble, porque aunque la necesitara tampoco la tendría.

Marcos sale de su casa para ir a jugar al parque y dar un paseo. Mosés siempre está fuera de casa.

Marcos no conoce a su padre y no sabe dónde está. Mosés tampoco lo conoce, pero sabe que murió en la guerra, aunque no contra quién luchaba.

Marcos no irá nunca al colegio ni aprenderá a leer. Mosés tampoco.

La esperanza de vida de Marcos es de unos 20 años. La de Mosés es mayor, pero él quizá no llegue a cumplir los 20.

Marcos es un setter irlandés. Mosés, un niño africano

====================================================
(Relato da escritora Carmen Posadas)

----------------------------------------------------

¿Qué vos pareceu? A historia que nos remite foi escrita e publicada por Carmen Posadas. A un mes vista da época consumista por excelencia, merece moi moito lela e sentarnos a reflexionar do que temos e do que outros non teñen. Que distinta sería a vida se viviramos noutro lugar do mundo...Un mundo no que a corrupción urbanística -a día de hoxe- non corrompe a inocencia dos que alí viven e os asolaga baixo os seus longos e inaccesibles tentáculos. Iso si, eles teñen outros obstáculos aínda moito maiores: o simple respirar. Gustaríame máis que nunca que opinarades sobre o tema en cuestión da forma e maneira que estimedes máis oportuna.

Carpe Diem, Julio

------------------------------------------------------------------------------
REMITIDA POR: Mariam
CATEGORÍA: Maxi-Colaboradora de alareiramaxica
-------------------------------------------------------------------------------

5 comentarios feitos. Deixa o teu!!!!! :

Anónimo dixo...

Os que nacemos nesta parte do mundo somos inmensamente afortunados, pese a todo, pese a todos os que nos poñen zancadillas, que son bastantes. Non deberíamos esquecelo nunca. Primeiro, tomemos conciencia da nosa sorte e segundo, fagamos algo, colaboremos. Non nos quedemos con esta historia, fagamos o que poidamos para cambia-la historia. Nas nosas mans está facer algo, está claro que os que mandan no mundo miran para outro lado.

Anónimo dixo...

Cos meus respetos, non entendo que ten que ver este artigo coa sección Qué rabia da cando ....

Anónimo dixo...

Benquerido anónimo, creo que na sección "Qué rabia da cando..." pódese laiar, protestar ou desafogar", palabras textuales do administrador da páxina. Entón, non podo eu facerme eco dos laios de miles de persoas, non temos ese dereito, ou é que a ti tamén che gusta mirar para outro lado. Otra idea que se me ocorre, para non ferir a sensibilidade de ninguén, pode ser crear unha nova sección na Lareira "Os pobres e as suas atribulacións", ou "Vicisitudes da fame", algo así, para que nin por erro leades o artigo, non vaia a ser...

Anónimo dixo...

Esta navidad, solidaridad.

Anónimo dixo...

Por suposto, non debemos esquecer todo o que temos, somos grandes afortunados.
Cantas veces nos queixamos polo traballo, o cansancio, a comida que non nos gusta, a roupa, a.... Moi a menudo esquecemos que somos grandes afotunados, temos comida, roupa, coche, móvil (incluso o vemos coma unha necesidade). Se estamos cansos, será porque traballamos....
Eles que teñen, ou que non teñen.
Temos a sorte de vivir onde vivimos.