venres, 29 de setembro de 2006

** ....Se Isaac Newton levantara a cabeza.....

Se Isaac Newton levantase a cabeza descubriría que se trabucara na formulación da súa lei. Non de todo, pero polo menos en parte. Aquel día no que, sentado baixo unha árbore que o regardaba do sol namentres lía un libro e disfruba da natureza que o rodeaba, descubriu o da forza da gravidade ó caerlle unha mazá. Ou iso é o que di a famosa "lenda urbana" da comunidade científica, aínda que a min me parece un conto chino que o descubrise dese xeito). Pois ben, se hoxe resucitase vería que as cousas cambiaron. Non todo o que sube baixa. E podería pór varios exemplos sobre o tema en cuestión. E é que Isaac non contou cons algunhas variables imprescindibles hoxendía...


As máis importantes son o Euro, o IPC e as petroleiras. Xa sei que non son variables físicas, pero hoxendía afectan –e de qué maneira- ós petos de tódolos cidadáns, que ó fin é o cabo é que realmente importa na economía doméstica. E algo de relación ten coa súa lei e a máxima: TODO O QUE SUBE BAIXA.

Do euro dicir que, desde que o temos, todo está moitísimo máis caro. Será unha vantaxe para unificar moedas no mapa da cada vez máis grande Unión Europea pero vainos arruninar. Cabe engadir que no Reino Unido foron máis listos ca nós e conservaron a súa moeda propia: a libra, despreciando, alomenos de momento, o euro.

Do IPC cabe recriminar que sube máis que os soldos. Porque unha cousa é que se di e outra o que pasa en realidade, coma todo claro. Para rizar o rizo, leo que un determinado concello “de cuyo nombre no quiero acordarme” sube anualmente as tasas municipais para adecualas á subida do IPC. Home que as suba, xa fastidia, pero que empregue dito argumento pois…. Digo eu, ¿non sería máis correcto prantexar que sube o IPC porque suben os precios do que mercamos ou pagamos, entre eles o das tasas públicas?. O mundo ó revés.

Cando falaba de Newton pensaba, non obstante, sobre todo no precio das gasolinas e gasóleos. No último ano e medio o gasoil subiu ata 35 céntimos (na miña zona). A guerra de Irak, cambios de gobernos e mil e unha disculpas dispararon o precio dos famosos barriles de petróleo. Curiosamente, cando se resolveron case o 100% dos problemas que serviron de excusa para incrementar os precios dos carburantes, acontece que os precios non baixan, ou que lles custa baixar de novo. Estes días vimos que os combustibles baixaron usn céntimos, pero para nada descenderon todo o que subiron. So diminuiron 7 céntimos dos 35 que chegaron a medrar. E iso porque se fixo presión mediática, que senón baixaban 2 ou 3 como moito. ¿Qué pasou cos 28 céntimos restantes???? (Ollo, depende da zona onde residades puido baixar un par de céntimos máis como moito).

Por tanto, NON TODO O QUE SUBE BAIXA. Ou, se cadra, NON TODO O QUE SUBE BAIXA NA MESMA CANTIDADE OU DA MESMA MANEIRA. Sexa como fose, se Isaac levantara a cabeza, o primeiro que debería facer sería refacer a súa teoría. Non centrarse so en aspectos físicos, senón tamén materiais e, sobre todo, de índole económico. Ó fin é ó cabo a economía tamén é toda unha ciencia nos nosos días. ¿ou non?.

Carpe Diem.

mércores, 27 de setembro de 2006

** Toca Humor Jráfico


Encántame o humor gráfico de Gogue, pero tamén o de outros como o Carrabouxo ou Davila, por citar algúns deles. Navegando por internet sempre atopas cousas que te fan rir a gusto uns instres cando menos.....De vez en cando irei compartindo con vós estes momentos. Hoxe subo estas viñetas de Gogue e unha do Carrabouxo. As de Gogue están extraídas da páxina web do propio debuxante: http://www.goguetoons.com/#.

Gracias ós debuxantes de viñetas de humor por existir!!!.Disfrutádeas, que a risa é moi moi boa para a saúde (sempre que se poida claro), xa volo dixen noutras ocasións.
Carpe Diem.

martes, 26 de setembro de 2006

** Menudo morro teñen as operadoras de ADSL!!!


Está visto que lle teñen que meter caña e moitas ás operadoras de teléfono e internet. WANADOO (JUARRADU SON UNS IMPRESENTABLES E UNS TIMADORES). Nada, que me decido e me cambio á TELEFONICA. Máis cara, pero con aparente mellor servicio. Pois o de o barato sale caro haberá que engadirlle que o caro, caro é.
Escuetamente cóntovos a odisea que pasei desde o pasado xoves 21 de setembro. Logo do paso do "Gordon" o teléfono de casa facía moito ruido e a liña adsl conectábase e desconectábase cada poucos minutos. Pensei que o arranxarian de seguido. Erro.Espero ó venres. Como a cousa seguía igual chamo ó 1002.Tómanme nota e dinme que nun prazo máximo de 24 horas solucionaran o problema...SEGUIDE LENDO QUE TEN MOITA MIGA...

A cousa é que o sábado 23 pola mañán me chaman de TELEFÓNICA. Concretamente dun teléfono de Lugo. Dinme que pasarán a arranxar a línea de 4 a 6 desa mesma tarde. como dicía Sabina.. Chamo ás 7 da tarde en vista de que non viñan. Dinme que virán no prazo de 48 horas e non de 24 horas...¡??? "..y nos dieron las 10, las 11, las 12, la y las 2..." e a única que asomou foi a noite e a lúa, acompañada das estrelas.



Un novo dia naceu, e con el máis do mesmo, por desgracia. Chamo ó mediodía (pola mañán non porque seguro que traballaron a destaxo durante toda a noite para solucionarme o problema e non e momento de despertalo.....)varias veces. Na última dinme que xa estaba solucinada a "incidencia técnica". Para pasmarse!!!. E todo seguía igual....(So meu deu 1 hora de respiro e tregua na que todo voltaba á normalidade. Logo, zas!!! todo mal). Abren unha nova incidencia, sen estar realmente resolta a anterios. Internet aparecía e desaparecía cual Guadiana xogando ó escondite. E cando se conectaba facía a 150 de velocidade unhas veces, outras a 280, ou a 750 ou 460....pero sempre por 5 minutos maximo...

Chamei ó 1002, ó 1004 e dinme que é culpa do meu teléfono¿?. Sexamos serios señores. Non funciona nin o ADSL nin o teléfono e teñen rosetas distintas...O problema é a línea que é algo común ós dous. Logo de moito falar e de soportar que non me colleran o teléfono ou me cortaran cando non sabían que dicirme, rematou outro día, con promesas de arranxo "inmediato". O luns máis do mesmo. Pola noite chamo e dinme que nesta ocasión farán unha reclamación urxente...¿?¿?? caray, pois logo de 5 días xa lles vale...(((E que antes non o era???, cando sexa para cobrar seguro que o será...).

A odisea parece que rematou hoxe pola tarde (toco madeira) na que todo funciona como antes do paso do "Gordon" o día 21. Veu un técnico logo de 6 días....¿Que pasou?. Pois que o huracán ou temporal afectoulle á "acometida do poste de teléfono onde vai conectada a miña línea telefónica.....

Menos mal que TELEFONICA TEN O ADSL MAIS caaaaaaaaaaaaaaaaro.....Se o chega ter barato tería que esperar ¿2 meses?. VER PARA CRE AMIG@S.

Carpe Diem.

sábado, 23 de setembro de 2006

** BASTANTES PROBLEMAS CON INTERNET

Desde o xoves 21 de setembro estou tendo e sufrindo moitos problemas coa línea de internet por culpa de TELEFONICA. Está moi inestable e córtase constantemente, no mellor dos casos, xa que adoita a NON CONECTARSE. Interferencias e moito ruido no teléfono son outros problemas....CHAMEI ÓS DE TELEFÓNICA. XA pasaron máis de 2 días e aínda non asomaron a súa cara por aquí. Pero iso si, seguro que para cobrar a factura non se retrasan nin me descontan os días con problemas técnicos... MENUDA JETA!!!. FAI FALTA MÁIS MAN DURA COAS OPERADORAS DE INTERNET. CON TODAS. É unha vergonza. Os usuarios non contamos.....

mércores, 20 de setembro de 2006

** Que viene, que viene!!!!!

Non,non me estou referindo o famoso estribillo que se tararea para animar. Non. Tampouco falo do outrora famoso “COCO”, o famoso “COCO”, de que “aí ven o coco”. Non. Tampouco alude a frase á que nos vai pillar un avión kamikaze que asoma polo horizonte cual cabalo indómito e desbocado. Non, tampouco!!! Ese minigrito indefinido e abstracto ten que ver co ceo. Sí. Pero non coa flota aérea. Polo menos físicamente.
¿De que falo entón? Refírome á chegada do temporal que nos visitará nas vindeiras horas e bautizado cual neno como “Gordon”, que virá forte, pero menos que nos USA que foi huracán. Nunca tanto desexei que as súas “eminencias” do tempo se trabucaran como hoxe, porque se acertaan... (CONTINÚA LENDO O ARTIGO QUE TEN O SEU AQUÉL)

Na década dos 80 visitáranos “Hortensia”. Non era familiar nosa, nin veciña, nin coñecida sequera ata que chegou e arrasou. Non é que ligara precisamente, pero si que se arrimou en execeso á Galicia, en forma de temporal, que é o que era. Desde aquela non lembro que houbese un temporal tan grande como o que agora nos vaticinan… O “Hortensia” levará por diante moitas árbores e demais. Non houbo que lamentar, creo, mortes, pero si que deixou pegada.

Agora uns 20 anos despois visítanos ó seu irmán ¿maior? Gordon, que leva nome de persoaxe de debuxos animados. De pequeño soía ver “Flash Gordon” onde un superhéroe animado facía o ben…… Creo que voaba. Non estou seguro diso. Tamén era habitual nos cómics...

Ven en forma de malvado huracán vido a menos, que leva por nome “Gordon”, e gordo din que vai ser: ventos de ata 120 km/hora (máis do que servidor nunca lle pisou ó seu coche) e alerta vermella. Vamos como un cabalo desbocado que asomará polo horizonte e difícil de domar, unha fiera savaxe cabreada que non parará de incordiar mentras se teña en pé....

Oxalá se equivoquen os metereólogos e que “Gordon” so quede nun flash de pouca intensidade e que dure pouco, moi pouco. Esperanzas?? Home, máis dunha vez se equivocan ó dar o tempo ou as súas verdadeiras consecuencias. ¿Por qué non desta vez non se poden voltar trabucar?.

O tempo, nunca mellor dito, dará e quitará razóns ós “señores do tempo”, namentres farei acopio de toda a paciencia necesaria, especialmente cando pola máñan teña que irme a traballar. A carretera non sei como estará, pero previsiblemente mal, moi mal, se acertan claro.

Mañán destas horas xa terá pasado o noso ilustre visitante, que non sei porqué sempre lle poñen nomes de homes ou mulleres os furacáns e temporais. ¿Por qué? Logo calquera lle pon Hortensia a súa filla ou Gordon (bueno eu este non llo poría, senón pobre rapaz no cole…), porque sería sinónimo de huracán. A criatura quedarái estigmatizada para sempre. Todos o lembrarían polo huracán ou temporal pasado….
Agardo que os tituladores de huracáns e temporais non se lembren do meu nome…..

Despídome. Se mañán non escribo nada, botádalle a culpa a “Gordon”, porque vainos levar por dientes a todos….

Carpe Diem (se che deixa “Gordon”, claro)

Que viene, que viene!!!!!






domingo, 17 de setembro de 2006

** Hai vida en Sanxenxo despois do verán.....

O verán remata. Dentro duns días principiará o outono. Sempre me fago un lío non sei se o 21, o 23 ou o día que digan os profesionais do tempo. É igual. O mal tempo precipitou uns días antes o final da temporada estival. O noso concello xa empezou a notar desde que empezou setembro a fin das malditas aglomeracións e das colas para todo e en tódolos sitios. É o que odio do verán en Sanxenxo. Os que non coñecedes Sanxenxo fora do verán, non sabedes que ben se está en meses como os de maio, xuño e setembro!!!. Este verán volvín a disfrutar da compaña de amig@s que facía un ano ou máis que non vía. (...)

Dá gusto ver ós amig@s que fai tempo que non vés e que son grandes amigos. Un denominador común en varios casos: a distancia, esa lousa amarga. Algúsn viven fora de Galicia. Aínda así, tiven a oportunidade de ir visitalos en algunha que outra ocasión a pesar de estar lonxe. Barcelona, Oviedo, Lugo e Ourense son algúns dos sitios onde viven xente á que aprecio moito e da que un se sinte orgulloso de telos como amig@s.

O verán é tempo de descanso e de ocio, e iso fai que haxa quen aproveite estas datas para voltar a Galicia. Outras veces un acontecemento festivo fai que vell@s amigos se volten a reunir, case cada ano. Uns e outros xa sabedes a quen me refiro en cada caso. O importante é iso, non perder o contacto, aínda que pasen meses sen verse fisicamente. De tódolos xeitos, as novas tecnoloxías teñen entre os seus aspectos positivos o romper con esa losa que supón a distancia, acortala e facela case insignificante.


...E Sanxenxo volta a respirar, agora hai máis "aire" para os "nativos", logo de os visitantes e turistas vidos de diferentes puntos da península ibérica se marchen. Non é quen non me gusten, simplemente que non me gusta que se concentren nunha pequena vila tanta xente. Según os medios de comunicación, Sanxenxo pasa a ter escasos 17.000 habitantes durante o ano, a máis de 100.000 no verán. As cifras falan por si soas. O peor é as CANTIDADES INXENTES DE PERSOAS QUE SE CONVOCAN EN SANXENXO NO VERÁN. Polo demais, non me molesta que nos veñan visitar e que teñan unha envidia sana das boas praias que temos (a pesar de que algunhas estean mal acondicionadas incluso con bandeira azul).

O dito, xa se pode circular pola estrada sen atascos, xa se pode paser por Silgar con espacio suficiente, xa podes entrar no "súper" e non desesperar no intento de pagar......

Logo, chegará xullo do 2007 e todo voltará a comenzar....ata setembro de 2007 que rematará...E así un ano tras outro. Como sempre....

Carpe Diem, e saúdos especiais para tódol@s amig@s cos que tiven a sorte de reencontarme este verán.

venres, 15 de setembro de 2006

** O Euro, ése desafortunado coñecido


A min que non me conten historias os políticos. Desde que entrou o euro nas nosas vidas, parece que gañamos menos cartos. Esta afirmación que non é de todo falsa, compleméntase con que DESDE A ENTRADA EN VIGOR DO EURO, TODO, PERO TODO SUBIU. Os famosos redondeos dos precios fixo que algo que antes valía 100 pts (abreviatura das finadas "pesetas" ¿lembrades?) axiña, ou case simultaneamente, custara 1 euro...
O calzado, por exemplo, foi unha das cousas que máis incrementaron o seu precio. Uns zapatos de 4.000 pts, agora non os atopas, salvo excepcións, por menos de 50 euro. Istó é, máis de 8.000 pts.
Para que logo digan que o euro foi bo. A única vantaxe que lle vexo é que así non hai que cambiar de moeda para ir a varios países. Polo demais, todo é máis caro. A este paso caeríasenos o pelo a to@s....

** Fin de vacacións...polo momento

Pois si, si, todo o bo se acaba, como di o outro. Hoxe rematan as miñas vacacións....pero aínda me quedan 15 días,que espero disfrutar, se todo vai ben, en octubre. Nesta primeira tanda de vacacións aproveitei para ir introducindo pequenas cousas novas en alareiramaxica. Se consultades o google tecleando xunto "lareiramaxica" atoparédesvos de que o blog xa ten un tamaño de 152k, o cal é bastante se o comparades con outros blogs. De aí que cada vez que subo algo me tarde bastante en actualizar.
Onte retirei, por fin, as últimas palabras que quedaban en inglés no blog:as famosas "about me" "view my complete profile". Xa se poden ler en galego. Outros pequenos cambios foron o de reducir o tamaño do calendario, actualización de links e vídeso musicais e de humor, así como a inclusión de algún vínculo novo, e volta a publicación diaria, ou case, de artigos son so algúns dos cambios feitos.
Leveime unha grata sorpresa ó ver que accede a esta páxina xente de diversos puntos de España e do estranxeiro. A de máis lonxe é en Estados Unidos. Caray !!! O único que se bota en falta é a partipación de tod@s os que, nalgún momento do día, accededes á lareiramaxica. Por certo, en menos de 5 meses de vida, case tivo 5.000 visitas o sitio. Casi na!!!

mércores, 13 de setembro de 2006

** O F.C. Barcelona golea na Champions League



Hoxe iniciouse a liguilla da Champions Leaque. 8 grupos de 4 equipos dos que se clasificaran os dous mellores de cada grupo. O Barcelona goleou a un frouzo Levski de Sofía (Bulgaria) por un incontestable 5-0, con goles de Iniesta, Giuly, Puyol, Etoo e Ronaldinho (cun gol para enmarcar). Un día no que os xogadores do Barça, por primeira vez, portaron publicidade nas súas camisetas: elixiron a de UNICEF, que levarán de xeito gratuito.
O Valencia, pola súa parte, gañou a domiclio ó Olimpiacos (Grecia) por 2 a 4 (con tres goles de Morientes e un de Albiol). Agardemos que sexa un presaxio dun excelente ano español na Champions. Iso si, como bo barcelonista, desexo que o triunfo final nesta competición sexa para o F.C.Barcelona.

luns, 11 de setembro de 2006

** Enterros en China con streptease incluido...

Soa sorprendente, pero este feito curioso e estrano está acontecendo en China. Un bo amigo que teño en Asturias remitiume a noticia sobre o tema. Cando o lin non daba crédito. ¿Estarán tolos os chinos?. Pois tolos non sei, pero está práctica é moi habitual no rural chinés según se di na información. E, aínda que pareza imposible, desempeña unha finalidade social. ¿Que pasaria si esto se fixese en España? (e xa non digo no rural de Galicia onde todo son faladorías e maruxeos). No coment. O que non descubran ou fagan os chinos....
Para que non se perdan detalles polo camiño, no artigo recollín textualmente a noticia.... VER PARA CRER!!! (...)


---NOTICIA-----
TIENEN LA FINALIDAD DE ATRAER MÁS PÚBLICO
El Gobierno de China podría acabar con la costumbre rural de amenizar los funerales con 'striptease'

En los entierros las chicas desnudas son utilizadas para conseguir la mayor afluencia posible

PEKÍN.-
La típica costumbre de la China rural de amenizar los funerales con 'striptease' podría convertirse en algo del pasado después de que cinco personas fueron arrestadas la semana pasada por organizar este tipo de funciones, informaron el miércoles medios estatales.

Las familias contratan a "strippers" que se bañan en público, hacen escenas de desnudismo con serpientes y hasta le quitan los pantalones a los espectadores varones y los invitan a sumarse a la danza cargada de erotismo, pero frente al muerto. Sin embargo, el lunes pasado, la televisión china abrió la polémica al emitir un informe muy crítico con este hábito peculiar. La policía reaccionó inmediatamente y ya se conocen las primeras cinco detenciones por organizar este tipo de funciones.

Todo comenzó el pasado día 21 de agosto, cuando la Televisión Central de China ofreció una información en la que se hizo eco y criticó las funciones "obscenas" ofrecidas por dos compañías de 'strippers' en el funeral de un campesino del distrito de Donghai, en la provincia oriental de Jiangsu.

Sin embargo, el espectáculo tenía un propósito superior, destacó el reportaje. Unos 200 vecinos, incluidos varios niños, asistieron a la actuación, habitual en los entierros rurales para atraer espectadores y conseguir así la mayor afluencia posible al funeral, pues existe la creencia de que cuantos más asistentes, más honor para el fallecido.

La crítica información de la televisión pública propició la intervención de la Policía y tendrá probablemente consecuencias mayores, puesto que ya son muchas las voces que han pedido que se prohíban estos espectáculos.

La semana pasada, cinco 'strippers' fueron detenidas y varios funcionarios locales "publicaron avisos relativos a la organización de funerales", informó la agencia estatal Xinhua: ahora los funcionarios de la mencionada aldea deben entregar los planes para un funeral dentro de las 12 horas siguientes a la muerte de una persona.

Incluso se ha puesto un número de teléfono a disposición de los ciudadanos para que denuncien este tipo de "comportamientos impropios en los funerales", con recompensas de hasta 37,5 dólares (29,3 euros).

--FIN DA NOTICIA----
NOTA: A noticia foi recollida por varias axencias de noticias (entre elas a axencia Efe e a DPA) e diversos xornais.

Carpe Diem

domingo, 10 de setembro de 2006

** ¿Que foi de?....Os "prota" de Verano Azul


Hai xa 25 anos do estreno da mítica serie "Verano Azul". ¿lembrádesvos dos protagonistas desta famosa serie, que logo repetiron ata a saciedade ó principio dos 90?. Os nomes de "Chanquete", "Julia", e @s 7 rapaces : "Bea", "Javi", "Pancho", "Desi", "Quique", "Piraña" e "Tito", forman xa parte da historia da televisión en España. Para os que nunca a vístedes a serie dicir que ía sobre as vacacións dunhas familias cos seus fill@s na vila malagueña de Nerja (Málaga). Nela 7 rapaces se fan amig@s dun vello mariñeiro e dunha pintora, cos que pasarán moit@s e inolvidables e aventuras...
>>Continúa lendo o artigo e tamén verás un vídeo moi, pero que moi interesante...

Á posteridade pasaran os 19 capítulos da serie, pero entre eles destacaron o de "No nos moverán" (coa súa canción-protesta incluida, hoxe himno de moitas causas); "A lo mejor", onde os nen@s se rebelaban contra os pais e lle contestaban sempre da mesma forma e logo cunha linguaxe inventada; "No matéis mi planeta", en plan ecoloxista total; ou "Algo se muere en el alma", no que media España chorou coa morte de "Chanquete". Cantas travesuras e aventuras vividas....

Pero entremos en detalles: ¿que pasou con eles?
Antonio Ferrandis (o famoso actor que daba vida a Chanquete) faleceu xa hai uns anos, pero parece que todos pensamos que morrera co seu alter ego "Chanquete".
María Garralón ("Julia" en "Verano Azul")segue traballando como actriz. Interviu con posterioridade en series como "Farmacia de Guardia" (facía de policía local), "Compañeros" (desta vez era unha bedel cotilla), entre outros traballos.
Canto ós nen@s o seu camiño foi moi variado, incluso algún caeu no mundo das drogas. O máis coñecido hoxendía é Juanjo Artero (que facía de "Javi"), que segue traballando como actor. Podémolo ver na serie "El Comisario", interepretando a Charlie.
¿Pero e que foi dos demais? Se o queredes saber, vede este curto vídeo dun minuto de duración e sairedes de dúbidas.




Carpe Diem

sábado, 9 de setembro de 2006

** En clave de humor

Hoxe poreivos algo de humor gráfico (outro día falarei sobre esta intelixente arte extraído de internet. Que nadie se ofenda coa temática, so se pretende buscar un breve riso. Non ten outro sentido. Como xa dixen noutras ocasións, 5 minutos de risa equivalen a 45 minutos de exercicio físico. Non o digo eu, dinno os estudios. Para máis información consultade o artigo que publiquei sobre "La Bola de Cristal" o 22/05/2006 ó respecto.

Carpe Diem

P.D.: Se non se ven ben, premede na imaxe para agrandala. Outro día subirei máis humor gráfico.





** Viñeta de humor de Pinto & Chinto


A viñeta de arriba é a que fai referencia "Rabudo" no seu comentario sobre o artigo que colguei onte sobre Natascha, vese á rapaza atrapada dentro dunha televisión (preme na imaxe para ampliala). E é que poucos días logo da súa fuxida, e tras 8 anos de cativerio, concedeu unha entrevista en exclusiva á unha televisión e sae en canto "mass media" hai. Os pais afirman que, apenas, poden ver á súa filla. A viñeta de humor é moi ilustrativa da situación. Moitas thanks "Rabudo" pola túa opinión. Coincido contigo en que hai cousas raras en todo isto. Penso que antes ou despois saberase a que obedecen, ou iso agardo. Ó mellor ata hai sorpresas gordas...

venres, 8 de setembro de 2006

** Unha traxedia convertida en "Reality"

Estes días non se fala doutra cousa: Natascha Kampusch, a moza austríaca de 18 anos que foi secuestrada cando contaba 10 anos, por un electricista e que a tivo retida 8 anos. Hai uns días, aproveitando un descoido do raptor, conseguiu escapar. O secuestrador suicidouse. A nena, poucos días despois, sae na t.v., nunha entrevista de preguntas preparadas, contando a súa cruel experiencia. Fago unha reflexión en vozo alta ¿por qué os medios de telecomunicación empregan o que sexa so para obter audiencia? ¿é ético? ¿a onde imos parar?. Particularmente, téñoo moi claro: deberíase ter apartado á esta moza de todo este triste espectáculo, ou cando menos, que pasara un tempo prudencial antes da súa aparición televisiva. E non ós poucos días. (...)

Que a televisión (a española e a estranxeira) emiten calquera cousa con tal de ser líderes de audiencia é algo que a ninguén se lle escapa. Vou pedir unha utopía: Oxalá un día tódolos reality´s teñan unha audiencia de escasas decenas de persoas. É triste, que desde xa hai anos se instalaran realities como Gran Hermanos ou outros análogos, cuna de xente sin escrúpulos e capaz de matar ata a súa sombra.... ¿En que sociedade vivimos? Logo pasa o que pasa: os valores nos nenos van en declive, a xente traiciona a quen sexa por cartos, etc,etc.


Diso non vou falar porque é algo moi manido. O que hoxe quero tratar é o asunto desta moza que foi secuestrada por un electricista. A historia, que xa todos imaxino que sabedes, é atroz. O que non me parece ben é a maneira en que se nos quere vender a historia e a prontitude con que aparece na televisión, logo de quedar libre tras uns 3.000 días de cativerio. Nin Ortega Lara, logo de case 600 días de cativerio concedeu unha entrevista por televisión días despois de que o soltase ETA...

Non sei algo non me cheira ben. ¿Por qué o taparlle a cabeza para que ninguén a vira e logo dar unha exclusiva?. ¿Por que tanta présa por conceder unha entrevista? ¿Hai oscuros intereses económicos por detrás? ¿De quen? ¿Quen está manipulando á moza? En definitiva: ¿por que se precipitou tanto a explicación detallada do secuestro? Hai xente que se atreve a dicir que todo é unha montaxe o do secuestro. Home tanto penso que non, pero quen sabe....

Polo resto, non poño en dúbida que a nena fose forte, valente, que madurou ante tal situación ou, incluso, que poida ter un coeficiente intelectual alto. No referente as incoherencias ou contradiccións nas declaracións de Natasha Kampusch, claro que as hai e son notorias. Poden deberse a que non sabe exactamente o que di, confusión, que evita contar cousas importantes e trascendentes ou, simplemente, que foi manipulada e de aí que se contradiga. Dáme igual o motivo.


O importante é ela como persoa, non como obexcto, que é no que a están convertendo os diferentes medios de comunicación. Porque ollo!!!! Critícase que o secuestrador a tivese retida, pero os medios van camiño do mesmo. E senón que llo comenten ós seus pais que se queixan de que non pudieron ver apenas á súa filla ata despois da entrevista…..

So me gustaría pedir un desexo: que os "mass media" non se alimenten desaforadamente da comidilla que supuxo o drama desta rapaza. Xa non digo que sexa obxecto de tódalas tertulias televisivas ou radiofónicas deste país, senón que non me parece correcto que, nete caso, Antena 3 (como se fose a canle que fose) emita a entrevista en horario "prime time". Iso dínolo todo sobre o verdadeiro motivo de da-la noticia.

Considero que non se pode utilizar unha cruel traxedia humana para ser líderes de audiencia. Seguro que estes días presumirán de que tiveron tantos puntos de audiencia e, ó mellor, que foron líderes de audiencia. A min dáme igual. Ou mellor dito: dime a pouca ética que teñen as televisións.

Deixade a esta muller en paz. Que descanse, que se trate....suficiente ten co que lle pasou, co para metela no gran espectáculo dos reality´s humanos.....

Carpe Diem.

xoves, 7 de setembro de 2006

** " El 7 de septiembre es ....

"...nuestro aniversario". Non, non é mo meu aniversario (o meu é pasado mañán, o día 9). Estas letras corresponden a célebre canción "El 7 de Septiembre" do desaparecido grupo musical español Mecano. Hoxe, aproveitando a coincidencia de que é, precisamente, o 7 de setembro, gustaríame lembrar un pouquiño a este trío musical composto por Ana Torroja e os irmáns Jose María e Nacho Cano.
Para min Mecano foi o mellor grupo español de tódolos tempos. Logo duns anos da súa separación, pódese dicir que individualmente non triunfaron ou, polo menos, non tanto como cabía agardar. E é que un grupo é máis que unha suma de individualidades. E o de Mecano pode ser un bo exemplo desta afirmación.

Ana Torroja sacou varios discos, que non tiveron o éxito dos de Mecano. Algún incluso pasou con máis pena que gloria, para a miña decepción. Pola súa parte, Nacho tamén fixo varios discos, nos que el compoñía as cancións pero éstas interpretábanas diferentes voces femininas escollidas por el. O seu irmán, Jose, tirou polo mundo do teatro e da ópera.

Mecano forma parte da historia, a pesar de que de vez en cando se oen cantos de sirena dicindo que van voltar (por certo, que tamén se di que as relación entre os tres están bastante deterioradas, aínda que ultimamente houbo un pequeno acercamento). A este respecto, por un lado gustaríame e por outro non. A xustificación desta desexo ambivalente é simple: se volven que sexa porque os tres o desexan porque queren cantar xuntos e están motivados para que todo sexa similar á como era antes da súa separación. Sen embargo, se a motivación é puramente económica, mellor deixalo como están e que non regrese Mecano, porque o seu regreso é probable que estivese abocado ó fracaso. O importante é o que desexen facer por riba de aspiracións puramente económicas.

Sexa como fose, o que está claro é que as cancións do grupo deben formar parte de calquera colección musical que se precie. De entre os diferentes álbums que quitaron, quédome con "Descanso Dominical", do ano 1988, plagados de cadanseu éxito. Entre o gran repertorio de cancións de Mecano poderíamos citar moitas, moitísimas. Vaian aquí uns simples exemplos:

La fuerza del destino, Mujer contra Mujer, Los amantes, No hay marcha en Nueva York, El cine, Laika, El blues del esclavo, Eugenio Salvador Dalí, Un año más (a que di: en la Puerta del Sol con las uvas y el pan...), Naturaleza Muerta, Una rosa es una rosa, Hoy no me puedo levantar, Los héroes de la Antártida ou Ay Dalay!.

Case sen darme de conta citei bastantes cancións....O curios é que podería seguir. Nisto está a diferencia entre un grupo e un excelente grupo musical. Un excelente grupo musical ten varias canción boas por disco, namentres que outros so teñen dúas, ó sumo tres por disco.

Desde aquí GRACIAS a Mecano por deleitarnos coas súas cancións durante tantos anos. Unhas cancións que eran canción comprometidas. Dos seus títulos e letras podíanse entresacar moitos temas sociais, algús moi comprometidos como o da esclavitude, o lesbianismo, a natureza, a carreira espacial (o de cadela Laika que enviaron como coello de indias ó espacio), a sociedade americana, as enfermidades, etc.

Para un servidor, cada 7 de setembro tráeme á memoria este xenial e fabuloso grupo que foi Mecano e, en concreto, este tema musical. Carpe Diem.

mércores, 6 de setembro de 2006

** Un lobo con pés de cordeiro


Así é unha secta. Onte vin nunha cadea privada de televisión (de vez en cando poñen algo que vale a pena) unha reportaxe no que se abordaba o tema das sectas. Unha reporteira camuflada introduciuse nas sectas da "Iglesia da Ciencioloxía" e na secta dos "Raelinos". Antes de nada, a miña felicitación á valentía, atrevemento, paciencia e manexo da investigación por parte da reporteira. Parece mentira que hoxendía moit@s incaut@s sigan caendo nas redes destas sectas, que se aproveitan da personalidade débil e influenciable da xente. Convén lembrar que o lucro económico (e algo ou moito de tolería) é o que move a todas estas sectas.

A reportaxe xa se emitira polo mesmo canal hai un ou dous anos, pero daquela non o vira completo. Principiaba a investigación coa famosa "Iglesia da Ciencioloxía" apadriñada polo actor estadounidense Tom Cruise (na foto da esquerda aparece en plena conferencia). (...)

A reporteira acercouse pola sede en Madrid desta secta. En seguida se acercou unha persoa que lle dou un papel no que se lle ofertaba un test de personalidade gratuido. A reporteira aceptou. Logo de cubrir o test dixéronlle que tiña problemas de comunicación (eles non sabían naquel momento que era xornalista, queda claro). Ofertáronlle diferentes cursos para facer e superar os seus problemas de comunicación, etc., etc.

Os cursos valían 100 euros creo cada un....No que se viu consistía en contar ventanas, tocalas, mirar fixamente para unha nena duns 9 anos, estar sentada cos ollos pechados durante varias horas, e un sinfín de estupideces. Do que se trataba era de anular a vontade da persoa que aceptaba facer o curso, para facela sumisa á secta.


Na investigación tamén se constataba o emprego en precario que lle ofertaban ós que desexaban traballar nesa secta: No caso da periodista 25 horas semanales sen límite de horario, previa firma dun contrato!!!. Asemade, constataba o emprego de menores na secta, como por exemplo o da nena duns 9 anos que exercía de instructora dunha parte do curso (aquel de estar mirándose fixamente coa reporteira).

Logo de ter material suficiente acabaron por descubrir á xornalista porque lle pasaron un detector de mentiras. Expulsárona. Daba igual porque tiña todo o material necesario para a elaboración da reportaxe.

Quero insistir en que o gran reclamo desta secta é o actor Tom Cruise... Non me estraña en que a Paramound o despedira hai so uns días. Parece ser que non so xogou na súa contra a baixada de ingresos polas películas protagonizadas polo actor, senón a súa pertenza a esta secta.


A segunda reportaxe do programa tiña por obxecto reflectir o funcionamento interno da secta dos raelinaos, fundada por un piloto francés de coches que se retirou logo de que tivese un encontro cuns marcianos e lle deran un mensaxe....Palabra que non vos estou contanto un conto, so o que Rael dicía na t.v.


Desta vez a "nosa" reporteira meteuse nesta secta. Cómpre dicir neste punto que se moven inxentes cantidades de cartos en forma de "donativos" e que promove o amor libre entre os seus membros. Dado que a reporteira parece ser que era guapa, en seguida despertou a admiración de Rael, o seu líder. Ó fin da reportaxe nomeouna representante máxima dos raelinos en España.....Un posto que, como moi ben dicía o relator da reportaxe, quedaría vacante logo da emisión da investigación pola t.v.

As orxías e o amor libre eran unha constante nas reunións dos seus membros. A xoven reporteira zafouse poñendo mil e unha excusas. Neste apartado so dicir que o líder da secta, Rael, rodeábase dunhas mulleres a que el denominaba "os ánxeles" que, aínda que non o quixeran, tiñan que acceder ás pretensións sexuais de Rael cando éste o considerase oportuno.....Parece a época romana....

Nas dúas reportaxes entrevistáronse a persoas que sufriran, ben en primeira persoa ou ben porque coñecían a amigos que se deixaran seducir por elas, todo as mentiras ue pregonaban as dúas sectas en cuestión. O desencanto máis profundo, o noxo e a equiovocación grave que tiveran era o denominador común destas dúas persoas entrevistadas.


Nada máis, estas foron unhas pinceladas deste espléndido reportaxe de investigación que destapa, unha vez máis, o negocio das sectas a costa de persoas, que primeiro son captadas prometéndolles mil cousas e pouco a pouco vannas desplumándoas economicamente (cando menos) para logo cando xa lle chuparon tódolos cartos posibles, deixalas tiradas.

As lagunas da lexislación permiten as atrocidades destas sectas. Deberíase rematar con todo isto, porue está en xogo a saúde e a vida das persoas e das súas familias. Pero claro, como o das sectas non poñen en perigo ós dereitos de autor e os benefíocs económicos dalgúns, pois non corre présa.... Isto pode sonar duro, pero é así. E senón ¿por que non se elminan as lagunas xurídicas para acabar coas sectas dunha vez por todas?

Precaución amig@s.

Carpe Diem

martes, 5 de setembro de 2006

** Fraudes, timos e enganos musicais


Había tempo que non voltara a escoitar o seu nome: MILLI VANILLI. Onte, lendo un artigo sobre música e grupos musicais, alí estaba a súa foto. Eran eles. Non cabía dúbida algunhas. Moit@s de vos recordaredes quen eran. Para os que non o sepades direivos que os MILLI VANILLI era un suposto dúo musical que se fixo famosos alá polos finais da década dos 80 principios da dos 90. Pero como se colle antes a un mentireiro que a un coxo, axiña se descubriu todo o engano: este dúo de cantante nin cantaba nin tocaba ningún instrumento...

Non eran eles, senón que o que eran outros os que cantaban e tocaban. Eles facían playback de voz e de instrumentos. Descubriuse todo nun concerto que deron en Canadá (creo) a finais de 1990, logo de obter un Grammy uns meses antes. Menudo fraude!!!. Unha mágoa porque tiña un par de cancións que estaban ben.

Os verdadeiros cantantes, os que si cantaban en realidade, tiveron en 1991 unha oportunidade. O grupo chamouse "The Real Milli Vanilli". Non triunfaron. Foron o se coñece no argot literario como "negros", aplicado desta vez ó eido da música. ¿Por que? porque foron os que cantaban e corrían con todo o traballo das cancións do Milli Vanilli falsos (de nome Rob e Fabrice Morvan e Rob Pilatus) para que os méritos os levasen estes últimos.

Rob e Fab, como se facían chamar, sacaron un novo disco, cos seus nomes verdadeiros e non como Milli Vanilli. Cantaron desta vez eles pero o fracaso foi total. En 1998 Rob Pilatus faleceu víctima dunha sobredose. O outro quitou un novo disco no 2003 pero sen apenas éxito.

De tódolos xeitos, hoxendía tamén hai moit@s millys vanillys, quizás non 100% pero si 50% do espíritu milli vanilli. Refírome unha gran parte dos cantantes que se adican a interpretar cancións. Graban os discos coa súa voz, pero logo nas actuacións en directo ou en diferido (case sempre ás de espacios pechados) fan play back das súas propias cancións. Sí, neste caso, e a diferencia dos MILLI VANILLI, son cancións cantadas por eles. Non obstante, cando as interepretan para un programa de televisión (por pór un exemplo) quen canta son eles pero no disco, porque o que é nese momento so se adican á mover os beizos en riguroso playback en directo ou grabado.

Un dos "escándalos" máis famosos témolo na famosa CHENOA, que nunha actuación nunha discoteca hai uns anos caeulle o micrófono ó chan pero segúiase escoitando a canción como se nada a pesar de que ela xa non tiña ningún micro nas mans ou no corpo. Logo creo que recoñeceu que fora playback pero porque tiña a gorxa mal ese día....

Fixádevos, a inmensa maioría dos cantantes e grupos musicais utiliza o playback. Senón parádevos a pensar como é que raios soan tan ben nun programa para televísión e logo nun concerto ó aire libre non parecen nin eles.
Xa sei que ó aire libre o son non é o mesmo, pero unha cousa é que haxa diferencias e outra ben distinta que desafinen tanto tanto tanto. O que acontece é que cando actúan para un programa de televisión o que soa é o disco de fondo. Por iso parece que estivera soando o mesmo disco, o que en realidade é o que acontece. De aí, o interés dos propios artistas por pegar o máis posible os micros ós beizos....

Particularmente, sufrir un playback é un fraude....e logo os mesmos que fan playback critican o "fraude" das descargas das súas cancións de internet..... Mirade CANTANTES, se ides cantar en playback avísádeo antes de mercar as entradas ou presenciar a vosa actuación. E nunca MELLOR DITO O DE ACTUACIÓN. Se non o facedes estades enganado á xente, e se ésta pagou unha entrada para vervos, o engano convértese en timo ou estafa.

¿E quen dixo que os MILLI VANILLI Udesapareceran? O seu espíritu pervive no corpo doutros....

Carpe Diem

luns, 4 de setembro de 2006

** Empresas mal ubicadas e contaminación

Definitivamente, ós galegos mirounos un torto.No 2002 foi o chapatote do "Prestige". Nos últimos anos os lumes intencionados (este verán máis ca nunca e levados adiante de forma planificada). Sen non era suficiente, agora temos un vertido no Río Umia. ¿A causa?: o incendio da fábrica que unha empresa alemana: Brenntag ten en Caldas. Por mor deste incendio os seus productos vertéronse no Río Umia, quedando afectada gran parte da Comarca do Salnés, sobre todo.
É intolerable a instalación de fábricas contaminantes nas marxes dos ríos e menos sen tomar as medidas de seguridade axeitadas. Nunca pasa nada ata que pasa... Como todo. Que triste é ...


Parece mentira, nunha sociedade tan moderna como a nosa que pasen estas cousas máis propias de países pobres que non saben planificar a ubicación das empresas que entrañan perigosidade para a saúde.


Non sei cantos anos hai que leva instalada Brenntag en Caldas, preto do río Umia. Considero que este tipo de empresas non debían de deixarse instalar tan preto da natureza e, se se instala, facer cando menos controles periódicos moi rigurosos sobre o seu funcionamento e sobre as medidas de seguridade en particular.

O dano xa está causado. Un río contaminados e moitos peixes e outras especies mortas. Nadie se acorda das consecuencias dun desastre como estes ata que pasa. Como todo. Que siginifican as palabras PREVENCIÓN PLANIFICACION SEGURIDADE PROTOCOLO INSPECCIÓN....


Chove sobre mollado neste tipo de cousas. Amais outro tipo de empresas como son as pirotécnicas tamén provocaron diversos accidentes nos últimos tempos, véndose afectadas as casas situadas a escasa distancia destas pirotecnias. Tampouco estas empresas se deberían poder instalar preto das casas.

Xa non falo dos casos de trens vellos ou de avións militares, como o Yakolev, prehistóricos. A xente seguira morrendo. Faranse promesas de melloras (sendo optimistas), e ningúen se acordara de novo ata que haxa unha nova traxedia e morran persoas. Logo haberá máis promesas. Non se fará nada. E ata outra traxedia e volta a empezar.

¿Quen autorizou a instalación de tantas empresas sen importarlle os riscos que a súa ubicación podía conlevar? ¿Por que non se é moi riguroso nas súas imspeccións periódicas (¿fanse?). Os políticos creo que pensan cos bolsillos máis que coas cabezas....

E a ver se cesan tanto desastre natural en Galicia. Éche boa verdade: a can fraco todos son pulgas.

Carpe Diem

domingo, 3 de setembro de 2006

** We´re the basket´s champions


Somos campións!!!. Gañamos o Mundial de baloncesto. Unha fazaña histórica. Na final deste Mundial os xogadores entrenados por Pepu Hernández vapulearon 70 a 47 a Grecia. E todo sen a súa gran estrela: PAU GASOL, quen vibrou desde o banquillo logo de lesionarse nas semifinais contra Arxentina.
O que acadaron hoxe posiblemente tarde moitos anos en repetirse. O que sí sei e que este elenco de 12 baloncestistas vai ser moi díficil que se volte a dar. Quédense cos seus nomes: Pau Gasol, Jorge Garbajosa, José Manuel Calderón, Juan Carlos Navarro, Carlos Jiménez, Sergio Rodríguez, Carlos Cabezas, Berni Rodríguez, Felipe Reyes,Rudy Fernández,Álex Munbrú e Marc Gasol. Unha ducia case irrepetible.


Pasaban uns minutos das 14:30 horas da tarde en España cando a selección española vencía a Grecia. Os nosos saíron convencidos de que podían vencer, incluso sen Gasol. Estaban mnoi motivados. Gañar o ouro motivábaos de por si. E se a iso se lle unía o querer adicarlle o triunfo a Pau Gasol, o seu compañeiro lesionado.
O mesmo Gasol cansouse de repetir que para gañar a final os seus compañeiros e amigos tiñan que crerse gañadores, saber que podía logralos, con esforzo iso sí.

A defensa de España foi excelente. Conseguiuse que os gregos so anotasen 23 puntos ó descanso (ó que se chegara cun 23-43 favorable a España) e so 47 ó remate do encontro. Unha férrea defensa. Xa é complicado de por si que un equipo anote menos de 50 puntos, pero cando temos enfronte á actual campiona de Europa, que dous días antes conseguira gañarlle ós EE.UU. meténdolle 101 puntos pois......

Ó remate do partido e durante as celebración houbo de todo, incluso o disfraz dos xogadores españoles de kamikaces. E é que, no bo sentido da palabra, son uns kamikaces do baloncesto. Acabaron con tódolos seus rivais. Ninguén foi quen de gañarlles. Os que máis cerca estiveron foron os arxentinos, ós que lles gañaron por so un punto. O resto de 10 puntos ou máis de diferencia.

A aquel equipo das Olimpiadas de Los Ángeles 1984, en Estados Unidos, composto por xogadores míticos como Epi, Solozábal, De la Cruz, Corbalán, Romay, Fernando Martín, Andrés Jiménez, Margall, Iturriaga, Fernando Arcega, José Luis Llorente e Beirán,adestrados polo tamén mítico ANTONIO DÍAZ MIGUEL hai que sumarlle a partir de hoxe ó seguinte plantel, campión do Mundo de Baloncesto 2006:



ADESTRADOR: José Vicente Hernández (data de nacemento: 11/02/1958)



BASES:
Carlos Eduardo Cabezas Jurado (14/11/1980)

José Manuel Calderón (28/09/1981)

Sergio Rodríguez Gómez (12/06/1986)


ESCOLTAS:

Rodolfo "Rudy" Fernández Farrés (04/04/1985)

Juan Carlos Navarro Feijoo (13/06/1980)


ALEROS
Carlos Jiménez Sánchez (10/02/1976)

Alex Mumbrú Murcia (12/06/1979)

Bernardo "Berni" Rodríguez Arias (07/06/1980)


PÍVOT
Pau Gasol (06/07/1980)

Jorge Garbajosa Chaparro (19/12/1977)

Felipe Reyes Cabanas (16/03/1980)

Marc Gasol (29/01/1985)


Se vos fixástedes, ningún ten máis de 30 anos, superando so os 26 anos so 3 dos 12 xogadores. Casi ná....

A ver se toman notas os da selección española de fútbol, os eternas promesas. A outras grandes promesas non lles fixo falta máis ca uns poucos anos para alzarse co cetro mundial do Basket.

Noraboa, gracias por facernos disfrutar tanto e moitos máis éxitos para o futuro, porque os vosos éxitos serán os nosos.

Carpe Diem

sábado, 2 de setembro de 2006

** Mundial de basket fabuloso


Mañán pola tarde saberemos que selección gaña o Mundial de baloncesto que se está disputando en Xapón. Unha final inédita: ESPAÑA- GRECIA. As dúas selección fixeron méritos máis que sobrados para acadar tan merecido premio como é esta final. España apeou, in extremis, a Arxentina. Pola contra, Grecia eliminou na mesma ronda á "superpoderosa" EE.UU. Vai ser complicado impoñerse á selección helena, sobre todo logo de coñecer a baixa definitiva de Pau Gasol para o partido por unha lesión nun pé.


Aínda sen Gasol, España merece unha victoria. Unha selección de ensoño, invicta ata hoxe, que conseguiu excelentes resultados cuns magníficos xogadores, moitos dos cales xogarán a vindeira tempada na NBA.

España, rebautizada, como a ÑBA (polo de tantos españoles naquela liga), conseguiu chegar máis lonxe que os seus compañeiros da selección de fútbol (aquela "eterna promesa" que nunca pasa de cuartos.....



Dóeme que Pau Gasol, o gran líder do combinado español, non poida disputar a final. Merecíao, pero hai que gañar con él. Vai ser moito máis complicado, pero non imposible, e senón que llo digan á propia Grecia que eliminou, contra pronóstico, a EE.UU. (finalmente medalla de bronce).

Considero que a calidade técnica dos xogadores españoles, hai que sumarlle o carácter que Pau Gasol lle supo infundir ós seus compañeiros. Un carácter gañador, outrora descoñecido. So a selección española que acadou a medalla de plata en 1984 nas Olimpiadas de "Los Ángeles". Daquela unha EE.UU. moito máis potente que a actual privaranos da medalla de ouro. Non había color entre os dous combinados....

Os Epi, Corbalán, Villacampa, Iturriaga, Fernando Martín, Fernando Romay, Fernando Arcega, Margall, etc. foron segundos nas Olimpiadas. Tamén hai que ter en conta que naquela olimpiada non participara a extinta U.R.S.S. hoxe xermen de outras selecciós como Rusia ou Lituania, moito menos potentes que a España de hoxendía.

Se ben xogamos aquela mítica final na Olimpiada, nunca o fixemos nun Mundial. O noso mellor resultado foi un 4º posto hai máis de 20 anos... Nunhas horas temos a oportunidade de facer MOITA MÁIS HISTORIA e proclamarnos CAMPIÓNS DO MUNDO...casí ná....

Desde aquí tódolos meus mellores desexos ós xogadores da selección española de basket. A ver se lle gañamos a Grecia. E agardo que Pau se recupere pronto.



So me resta dicir que a ver se aprende a selección española de fútbol da de baloncesto, pero penso que salvo que haixa varios Paus Gasoles tan bos en técnica, como en cualides e espíritu gañador, vamos dados....

Carpe Diem.

venres, 1 de setembro de 2006

** SOLUCIÓN: Vacacións dóce vacacións


Seguro que algúns xa vos imaxinarades algo disto. As últimas pistas de onte eran moi grandes....Pois si, estou de vacacións. 15 días para descasar. Logo a finais de octubre, agardo disfrutar dos outros 15 días. Para min o 1 de setembro supón máis que a depresión postvacacional, a explosión vacacional.
Canto á páxina web, e como sempre, irei introducindo pequenos cambios en A Lareira Máxica. De momento, música, 70 vínculos de interés, humor, calendario, hora, tempo e artigos aderezan o seu contiodo. As expectativas que tiña con esta páxina víronse cumpridas. Máis de 4000 visitas recibidas en 4 meses e bastantes internautas que se pasan por aquí a diario. So un pero: gustaríame que escribirades e comentarades en A Lareira Máxica.
En vindeiras datas retomarei ó ritmo habitual da páxina antes do verán: artigos case tódolos días, e introducción de novos apartados e pequenos cambios. Por suposto, aberto a suxerencias...
A TODOS GRACIAS!!!!